Γραφόταν μόνο του χωρίς τον ποιητή
που μαγεμένος άκουγε τη σιγανή βροχή,
που πληγωμένος πάσχιζε να βρει διαφυγή,
κοιτάζοντας στα μάτια σου μια πόρτα αληθινή.
Κι αν άκουγε ψιθύρους της καρδιάς σου
κι αν άστρα μάζευε τα λόγια σου στη σκέψη του,
δεν θα μπορούσε να ποθήσει άλλο ουρανό
για όνειρα, που γέμιζαν με βλέμματα του πόθου.
Το ποίημα αυτό κανείς δε γίνεται να σβήσει
ούτε με πόνους, ούτε μ’ εγωισμούς
γιατί το χαρτί όπου γράφτηκε, έχει το βάρος της ψυχής!
Τα χέρια γίνονται φτερά μέσα στα ποθητά αγκαλιάσματα
όταν οι δυο ψυχές ενώνονται στον κύκλο της χαράς
κι οι ελπίδες χαράζουν ευτυχία, στο γαλήνιο πρόσωπό σου!
Ένα φεγγάρι χάνει το δρόμο του συχνά
και πότε-πότε αχνοφέγγει στα μαλλιά σου,
πότε σκιρτά σαν πληγωμένο κύμα στον καημό της θάλασσας,
πότε μ’ ανέμους σιγοπαίζει ένα αρμονικό τραγούδι:
«Σαν κύμα θα σε πιω,
διψασμένος βράχος εγώ,
που στα πόδια μου ξεσπάς
και φιλιά αναζητάς!».
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου