ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης

Δ.Σ. Συλλόγου Μετεκπαιδευόμενων Διδασκαλείου Τ.Ε.Π.Α.Ε.

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης

(Τ.Ε.Π.Α.Ε.)  του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και

ο Σύλλογος Μετεκπαιδευομένων Διδασκαλείου του, οργανώνουν

την Τρίτη 3 Μαΐου 2011 στις 17:30

Σεμινάριο  με θέμα:

“ Τεχνικές αφήγησης”

     Εισηγήτρια του Σεμιναρίου είναι η κ. Ανθή Θάνου, η οποία τελείωσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών το Παιδαγωγικό τμήμα Νηπιαγωγών το 1993. Έπειτα από περιπλανήσεις στο χώρο του θεάτρου, της μουσικής, της παντομίμας και του θεάτρου σιωπής έφτασε στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Εκεί αντάμωσε τον Παναγιώτη Κούλελη αυτοδίδακτο μουσικό. Ακολουθώντας τα χνάρια των παλιών παραμυθάδων δίνουν παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους.

Συνεργάστηκαν και αφηγήθηκαν παραμύθια σε βιβλιοθήκες, σε μουσεία,, στη γιορτή παραμυθιών στη Κέα επί σειρά ετών, στο φεστιβάλ αφήγησης στον Όλυμπο, στα Παραμύθια και Μουσικές του Κόσμου στη Βυτίνα, στη Λήμνο, στο Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης στη Κοζάνη, στο Διεθνές φεστιβάλ αφήγησης στο Πήλιο και στην Αθήνα και σε πλήθος άλλα φεστιβάλ στην Ελλάδα και στη Κύπρο. Επίσης έχει συνεργαστεί και  οργανώσει εργαστήρια για την τέχνη της αφήγησης και μυθοπλασίας  με γραφεία ΠΕ Θες/νίκης, Χαλκιδικής, Καβάλας, Σερρών, Πέλλας, Πιερίας, Αττικής, Καστοριάς, Φλώρινας, Λέσβου για εκπαιδευτικούς.

 Η Ανθή Θάνου είναι μέλος του Κέντρου Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών και  του ΠΟΦΑ (Πανελλήνιος  Όμιλος Φίλων Αφήγησης). Το Σεπτέμβριο του 2007 κυκλοφόρησε το βιβλίο CD «Ούτε ’γω ήμουνα εκεί ούτε σεις να το πιστέψετε» από τις μουσικές εκδόσεις «POLYTROPON» .

Το σεμινάριο απευθύνεται  σε όλους όσους ενδιαφέρονται για την τέχνη του παραμυθά / παραμυθούς. Στόχοι του σεμιναρίου είναι:

Ø  Να γνωρίσουν οι συμμετέχοντες το λαϊκό παραμύθι, καθώς και άλλα είδη παραδοσιακού λόγου

Ø  Να γνωρίσουν την τέχνη της αφήγησης με την κατάδειξη απλών αφηγηματικών τεχνικών

Ø  Να πειραματιστούν και να αφηγηθούν ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο

Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί στην

Αίθουσα Λόγου και Τέχνης

στο 10ο όροφο του Πύργου

της Παιδαγωγικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Νέα ποιητική συλλογή του Αντρέα Τσιάκου

Με τίτλο«ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΑΜΑΔΑ

Τα σχέδια καθώς και το εξώφυλλο του βιβλίου έχει σχεδιάσει ο Κυριάκος Μακρής.

Δείγμα γραφής από το βιβλίο «ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ»:

Aπ’ το πουθενά πλησιάζει, συστήνεται σαν πόνος και ενοικιάζει το καλύτερο δωμάτιο του εγκεφάλου μου, -σκόνη είναι παγιδευμένη στη γωνία, κύκνος και θάνατος αργός, έχει τη γεύση κάποιου γλυκού, μη με ρωτάς τι γλυκό, έχω ξεχάσει αυτή την αίσθηση, λειτουργώ μόνο με το συναίσθημα-, αφήνει προκαταβολή δυο νοίκια μπροστά, δεν έχει οικογένεια μόνο μια τσάντα αλλαξιές για τα σαββατοκύριακα, φορά μαύρα κάτι θα πενθεί νομίζω δεν είμαι σίγουρος, κρατά στα χέρια του ρίζες, μια γλάστρα πλαστική και ένα ξύλινο παράθυρο δίχως τζάμια, δεν μιλά, ωραία λέω, ήσυχος φαίνεται, του δίνω τα κλειδιά, τον ξανακοιτώ, κάποιον μου θυμίζει, δεν βαριέσαι λέω, λάθος θα κάνω, αποκλείεται να ’ναι αυτός που πιστεύω, παίρνει τα κλειδιά λίγο βιαστικά, ανοίγει την πόρτα, πριν μπει στο δωμάτιο τον ακούω να ψιθυρίζει, κάτι σαν τραγούδι έμοιαζε, σκέφτηκα τι είδους πόνος είναι αυτός που τραγουδά, αλλά πάλι το τραγούδι είναι κι αυτό ένας πόνος , ένα μοναχικό παιχνίδι στην τράπουλα του χρόνου, το τραγούδι απαλύνει τον πόνο, στην έσχατη περίπτωση σε συμφιλιώνει με τον πόνο, για δες τώρα μήπως θέλει να γίνουμε φίλοι και μου το λέει έτσι γιατί ντρέπεται, αλλά θα τρελαθώ, πόνος και να ντρέπεται δεν υπάρχει, κάνω μια κίνηση να του μιλήσω, γυρίζει σαν να κατάλαβε τι σκεφτόμουνα και μου λέει:

- « …ο έρωτας είμαι…»!

Ο Αντρέας Τσιάκος γεννήθηκε το 1979 στο Άργος.

Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή : «ΠΟΣΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΧΩΡΑΕΙ Ο ΣΑΚΟΣ;» το 2007 από τις εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑΔΑ

 

Ιστότοποι παραπομπής:

Αντρέας Τσιάκος : http://tsiakos.blogspot.com/

Εκδόσεις Χαραμάδα :  http://www.haramada.com/

Κυριάκος Μακρής : http://kyriakosmakris.wordpress.com/

"Την Κυριακή του Πάσχα "ποίημα της Ιουλίας Κορμεντζα

 Την Κυριακή του Πάσχα

Με ξένους και δικούς

«Χριστός Ανέστη» είπα και ξαναείπα.

Με σύμπασα την οικογένεια και φίλους πολλούς

έφαγα του σκασμού και ήπια.

Και μετά της μέρας την όλη ευωχία και κραιπάλη,

απόγιομα της Κυριακής του Πάσχα κι αγάλι-αγάλι,,

περπατούσα μοναχή στου Λουτρακίου το περιγιάλι.

Αχ και να ’φευγε η θολούρα του μεθυσιού απ’ το κεφάλι!

Μα τρίκλιζα τόσο πολύ απ’ τη ζάλη

που σ’ ένα βραχάκι απάγκιασα, ρουφώντας τη θαλασσινή δροσιά.

Κι όπως αγνάντευα της θάλασσας την απλωσιά

κάπου απόμακρα, πέρα στης Κορίνθου μιαν αποβάθρα

είδα τα δίχτυα τους αρμαθιές κι αράδες-αράδες  

να συγυρίζουν μια παρέα ψαράδες.   

Στα αυτιά μου έφερνε φωνές η αύρα,

μιας συνομιλίας απόηχο μ’ έναν άνδρα  

που δίπλα τους στεκόταν ορθός,  

ντυμένος με ταπεινές φορεσιές.

Και πάνω τους όπως άφηνε ο ήλιος τις τελευταίες ακτίνες φωτός,

ξαφνικά, δεν ξέρω πως,

μες απ’ τις ανάριες σκιές, στο λυκόφως του δειλινού

σα παιχνίδισμα οράματος ονειρικού,

εικόνα μου φάνταξε λαμπρή στο νου,

σάμπως ο Χριστός ν’ αντάμωσε τους Μαθητές.

Κι απ’ την ψυχή μου ευθύς

αναστεναγμός αναδύθηκε γλυκύς

κι είπα, με τρέμολο στη φωνή:

-Ω! Κύριε! Σε βλέπω στα μάτια μου εμπρός!

Κι ήθελα να τρέξω. Στα πόδια Του να προσπέσω.

Την άκρη της φορεσιάς Του ν’ ακουμπήσω.

Μια στιγμή μαζί Του να συνομιλήσω.

Μα κει που βρισκόμουν, με κάρφωσε ο συλλογισμός:

Αλήθεια, τί να του εξιστορήσω;

Για ποια να παραπονεθώ;

Πως της Ανάστασης το νόημα έχει παρερμηνευθεί;

Πως της  αλήθειας Της το φως, ιλαρό φως τ’ ουρανού

βρίσκει κλειστή των ανθρώπων την ψυχή;

Για το πόσο άγριος στη μορφή έγινε ο κόσμος εδώ στη γη;

Πως παύσαμε πια οι άνθρωποι αθώοι να ’μαστε κι απλοί

και γίναμε προπέτες ενώπιον του Θεού;

Πως πλάτυνε η ασχήμια μας, και φούσκωσε Ωκεανός

κι ως τ’ άδυτα πλημμύρισε των Ναών Του

κι ο βρώμικος αφρός της μολύνει τον Σταυρό Του;

Πως ο Οίκος Του, έγινε πάλι Οίκος Εμπορίου

και δεν υπάρχει φραγγέλιο ν’ αποδιώξει τις φωλιές του «θηρίου»;

Πως στους άμβωνες αναστήθηκαν οι Γραμματείς κι οι Φαρισαίοι  

και τα νοήματά Του τα σοφά με κούφια λόγια τ’ άλλαξαν πλανερά;

Πώς στα Πάθη Του μπροστά

διαβαίνουν πομπές αναίσχυντων οργίων 

και μολύνεται η Ανάστασή Του μ’ αίμα αθώων εριφίων,

αμνών που υπήρξαν το Ομοίωμά Του;

Πως στο Ικρίωμά Του

Μαγδαληνή δεν ανεβαίνει, τα πληγωμένα Του μέλη

με το μύρο απ’ το αγγείο της ψυχής της να πλένει;

Πως ούτε άλλη καμία

τον ακολουθεί στου Γολγοθά την πορεία

με τα μαλλιά να σφουγγίσει τα ματωμένα Του πόδια;

Ω! Με τι στόμα για όλα αυτά να του μιλήσω

και τα λόγια μου έκανα πέτρα, τους άλλους να λιθοβολήσω;

Μη κι όμοια δεν είμαι σαν τους πολλούς μες το πλήθος της γης;

Μη και κατάφερα το δρόμο Του πιστά ν’ ακολουθήσω;

Μη και ξαγρύπνησα δίπλα Του μαθητής

την ώρα της εναγώνιας προσευχής

στο όρος των Ελαιών;

Μη και το είναι μου έκανε ό, τι μπορούσε

για τη σωτηρία της πανανθρώπινης ψυχής;

Μη και δεν του ’δωσα της προδοσίας το φιλί;

Και στην τραγωδία του Μεγάλου που περνούσε,

-παίγνιο στα χέρια των μικρών-

όπως ο Πέτρος, δεν τον απαρνήθηκα τρεις; 

Και σαν σκοτείνιασε ο ουρανός

κι ως τα θεμέλια σείστηκε η γη,

κείνη την άφατη στιγμή που στο σταυρό ξεψυχούσε

κι είπε: «άφες αυτοίς»

αιώνια ζωή χαρίζοντας στον διπλανό Του ληστή

όπως οι γύρω Του, αλαφιασμένοι 

μη δεν έτρεξα κι εγώ τρομαγμένη, 

τη ζωή μου να σώσω τη θνητή;

Ω! Πώς ριγούν τα φυλλοκάρδια στην ψυχή!

Κι απ’ τα μάτια μου καυτών δακρύων κυλά ποταμός.

Και την αμαρτία μου με συντριβή θα την πω.

Φορές που ’κανα βήμα ένα εμπρός,

Αλίμονο, γύριζα πίσω δυο!.....  

Ιουλία Κορμεντζα

http:// julia'sevenstars.blogspot.com