«ΗΛΕΚΤΡΑ»
Ήρθες πριν δύσει τ’ όνειρο,
έσκισες την σιωπή μου
και μες στο καταχείμωνο
φώλιασες στη ζωή μου.
Έτσι σε φανταζόμουν «Ηλέκτρα»
-Λαμπερή κι ερωτική.
Της πούλιας, φωτεινή πηγή.
Αν μπορούσα να γράψω ό,τι
αισθάνομαι για σένα,
θα έφτιαχνα το
καλύτερο ποίημα. Ποίημα;
Μα εσύ, φως μου, είσαι το ποίημα
και ζω μέσα σ’ αυτό!
Τι να απεικονίσω στο χαρτί; Τις αξημέρωτες
νύχτες μου που περίμενα
να ’ρθεις;
Γιατί το ’ξερα πως θα ’ρθεις- έτσι λαμπερή κι ερωτική!
Πως με έλουζε στον ιδρώτα του ο
έρωτας -βάλσαμο και μύρο-
και στο γιορτάσι της καρδιάς ήταν
πρώτος στο χορό;
-Ο έρωτας
κατακτητής-
Σε κλείνει στην αγκαλιά του, κι εσύ, εκεί μέσα -άρχοντας-
κρατάς τον κόσμο, σαν μικρή μπαλίτσα, στις χούφτες.
Νιώθεις τις χαρές και τους καημούς του-
πέρα από τα δικά σου «θέλω».
Τώρα αφουγκράζεσαι τους άλλους.
Τώρα είσαι ευγνώμων στη φύση
που σε περιβάλλει. Σαν ρωμαλέος Ηρακλής φουρκίζεις τους θεούς
και πατάς βουνοκορφές- παίζεις με τους αετούς.
Προκαλείς τη μοίρα σου κι είσαι
σίγουρος πως θα νικήσεις.
Δεν σου χρειάζονται φτιασιδώματα, καθρέπτες,
ρολόγια και ημερολόγια.
Ακυρώνεις
προγράμματα και ραντεβού. Συγχρονίζεσαι με τον παλμό του έρωτα.
Βρίσκεσαι σε αρμονία με τον συνάνθρωπο.
Δεν περιγράφεται η στιγμή, ούτε ορίζεται. Δεν θέλει λόγια ο έρωτας.
Η λογοτεχνική καλαισθησία για τον έρωτα, απ’ την στιγμή που θα εκδηλωθεί, σημαίνει πως ο έρωτας έχει περάσει στο παρελθόν...
Τον έρωτα τον ζεις εν τη γενέσει του. Δεν
ξέρεις πόσο θα κρατήσει.
Απολαμβάνεις αυτή την αιχμαλωσία, με
όλες σου τις αισθήσεις.
Γεύεσαι το ταξίδι μέχρι
ν’ αγγίξεις τον ορίζοντα.
Τον ρουφάς και λάμπεις. Ολοκληρώνεσαι κι
ανεβαίνεις στ’ αστέρια.
Γίνεσαι ένας μικρός Θεός και
επιτέλους νιώθεις το μεγαλείο.
Ζεις μες στον αστερισμό της καρδιάς… κι εσύ,
αστέρι μου, χαμογελάς
και το μικρό λακκάκι στο μάγουλό σου
προδίδει την λαχτάρα σου!
Μαζί
θα εξερευνήσουμε αυτόν τον μαγικό αστερισμό
που δεν είναι καθόλου απόμακρος, όπως πίστευα
πριν σε γνωρίσω
κι είναι πλασμένος να χωράει μόνο δυο
καρδιές. Τις δικές μας.
Εκεί μέσα μ’ έσπρωξε
το χαμόγελό σου…
Στη στροφή του παραδείσου -
εκεί συναντηθήκαμε -
Είσαι η «πούλια»
μου κι η «γλυκαυγή».
Τον ουρανό μας στόλισες στης
Ανδρομέδας την ποδιά.
Μες στου πόθου
σου την αγκαλιά,
ήμασταν καρδούλες
δυο και σώμα ένα
κι η Κασσιόπη
έριχνε ζηλόφθονη ματιά!
Δεν περιγράφεται ο έρωτας ούτε
έχει αναδρομική ισχύ.
Ίσως η
αγάπη. Ναι, όταν την θέση του πάρει η αγάπη,
τότε το μικρό μου σημειωματάριο θα’
χει πολλά να αποκαλύψει…
Τότε θα μπορούσε κάποιος να δει, πως
τις ερωτικές μας στιγμές
τις δέσαμε σφικτά με την αγάπη, δυο
κόμπους δίπλα-δίπλα, για ν' αντέχουν στα μπουρίνια και τις τραμουντάνες του χρόνου.
Όπως
-μόνο εμείς- ξέρουμε!
Στη στροφή του παραδείσου, θ’
ανασταίνομαι μαζί σου.
Γιατί ο έρωτάς μας είναι άλυτος
κόμπος-είναι αληθινός. Είναι χάδι γλυκό μες στη ψυχή. Της Αγάπης μας η γάργαρη πηγή.
Κι εγώ βουτώ μέσα στ’ όνειρό σου και ρουφώ κάθε μυστικό σου.
«Σε αγαπώ» - βάζω φωνή. Σε λαχταρώ, λευκή κι αγνή
και μεθώ απ’ τον ανθό σου.
-Στη στροφή του παραδείσου-
Θα κλειδώσω την μορφή σου απ’ το
νου μου να μην βγαίνεις.
Στης καρδιάς μου το κελί σου,
μιας αγάπης παθιασμένης!
ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΟΡΜΠΑΛΑΣ
