Ποίημα για τη γιορτή της μητέρας

Το παρακάτω ποίημα γράφτηκε ειδικά για την κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο της μάνας στη Λάρισα μετά από πρόσκληση από το ΣΟΕ. Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες. Χρόνια πολλά!

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ, 12 -5-2024 (Γιορτή της μητέρας) ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ ΧΡΥΣΑ, 2024

Αφιερώνεται στο ΣΟΕ

Στο ταπεινό μνημείο της μορφής σου

συγκεντρωθήκαμε μεγάλοι και παιδιά

να τιμήσουμε  τη μέρα τούτη

της απεραντοσύνης σου την αγκαλιά

Μάνα, αγρότισσα του κάμπου

με το χέρι για αντηλιά

ξεπροβοδάει τα παιδιά της

στα τέσσερα σημεία του βορρά

 

Μάνα, Ελληνίδα των στενών δρόμων

στέκεσαι κερί αναμμένο και παρηγοριά

Μάνα, των ατέλειωτων του έθνους πόνων

στο σκοτάδι δίνεις  ελπίδα και χαρά

 

Της Θεσσαλίας τα βουνά ανεβαίνεις

νοσηλεύεις ήθος και αρετές

ζώνεσαι καημούς και ελπίδες

και φυγαδεύεις ενοχές

 

Φροντίζεις κάθε τέκνο σου με αγάπη

χωρίς τίποτε να ζητάς

και είναι η μόνη ανταμοιβή σου

ένα χαμόγελο καρδιάς

 

Μάνα, εργάτρια του κόσμου

γαζώνεις πίκρες και χαμόγελα κεντάς

ασπάζεσαι κάθε κατατρεγμένο

και την αγάπη εσύ, ρούχο φοράς

 

Μάνα, ένα στεφάνι ταπεινό

ελάχιστο  αντίδωρο στο πέρασμά σου

Μάνα, ένα μνημείο στον καιρό

να μαρτυράει το μεγαλείο της προσφοράς σου

 

Μάνα, πίσω από κάθε μικρή η μεγάλη ιστορία

βρίσκεσαι φάρος πάντοτε εσύ

Μάνα,  θηλάζεις κάθε μέλλον

και εδράζεσαι μια νέα του κόσμου αρχή

 

Έμαθα από σένα κάθε αληθινή αξία

και τούτα πάντα μέσα μου κρατώ

αγάπη κ ανιδιοτέλεια πυξίδα

με συντροφεύουν σε κάθε άγριο καιρό

 

Μάνα Αγκαλιά, Μάνα Θυσία,

εναποθέτουν τα παιδιά σου

στεφάνι ταπεινό

Μάνα Αγκαλιά, Μάνα Θεσσαλία

εναποθέτουν μπροστά σου τα παιδιά σου

μια ακτίδα ουρανό.

2Ο ΔΕΒΘ, ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

20ή ΔΕΒΘ: Το πρόγραμμα εκδηλώσεων στο κινητό τηλέφωνο | Bookia

Πριν την Ανάσταση, ποίηση Ζωή Καρέλλη

De Chrico Frame square

Ζωή Καρέλλη, «Πριν την Ανάσταση»

«Ίσως να ήταν περί το μεσονύχτι,

πριν ή μετά, δεν ξέρω, ξύπνησα

στο σκοτάδι όμως, θαρρείς,

δεν ανοίγουν τα μάτια.

Τι ώρα πηγαίναμε στην εκκλησία τότε;

Κάποτε δεν κοιμόμασταν, περιμένοντας,

ή μας έπιανε ύπνος ελαφρύς

και ξυπνούσαμε καλοδιάθετοι,

με τις πρώτες καμπάνες.

Χρόνια τώρα, δεν πηγαίνω στην εκκλησία.

Χάνεται μέσα μου η σημασία της,

ώσπου πια καθόλου… Είναι δυνατόν,

τίποτα να μην απομένει

απ’ την εύχαρη του ανθρώπου ηλικία;

Πόσο είχα παρακαλέσει, ώσπου έπαψα.

Ανάσταση περίμενα απ’ τις φτωχές μου

αισθήσεις, του σώματος. Αν όχι τίποτ’ άλλο,

τώρα, που δεν πιστεύω, γνωρίζω

την αμαρτία μου.

Πόσο ήταν ωραία, τότε…

Στεκόμασταν στον αυλόγυρο,

γεμάτον κόσμο ελεύθερο. Γελούσαν,

μιλούσαν οι άνθρωποι.

Η ορθοδοξία

αφήνει ακέριο το πνεύμα της προσφοράς.

Ελεύθερα να προσέλθω σε σένα, Κύριε.

Οι άνθρωποι φαίνονταν ξεκούραστοι,

την γιορτή περιμένοντας, το αύριο

νάρθει της χαρούμενης μέρας,

έλαμπε το βλέμμα, το πρόσωπο.

ΤΡΩΙΚΗ ΡΑΨΩΔΙΑ, ΣΠΕΓΓΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

Ο Τρωϊκός Πόλεμος με μια διαφορετική και φρέσκια ματιά από το συγγραφέα Μιχάλη Σπέγγο. Ο συγγραφέας καταφέρνει να μας μεταφέρει στο περιβάλλον, τα ήθη και την καθημερινότητα των ηρώων και των απλών ανθρώπων της εποχής μέσα από μια γοητευτική και ενσυναίσθητη ματιά. Αναζητήστε το!