Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΔΙΕΡΜΗΝΕΙΣ" 2009

Τα παρακάτω ποιήματα είναι από την ποιητική μου συλλογή "Διερμηνείς" που εκδόθηκε το χειμώνα του 2009 στη Λάρισα από τις εκδόσεις ΣΚΑΛΑ. Η συλλογή είναι χωρισμένη σε τέσσερις ενότητες:

Κοινωνικά 

Του έρωτα και του ταξιδιού

Ο χρόνος και η ποίηση,

Της μοναξιάς

 Α. Κοινωνικά

Διερμηνείς

Απλοί διερμηνείς,

στα παραθύρια της ζωής

μέσα από ραγισμένα τζάμια

ατενίζουμε τους δρόμους

της φεγγαρένιας μοναξιάς μας.

Πληθαίνουν οι βοές

πληθαίνουν

και εμείς μες τις σιωπές,

μαργαριτάρια να γυρεύουμε

κρυμμένα μυστικά.

Απλοί διερμηνείς

ερμηνεύουμε το δήθεν,

το πρέπει, το γιατί,

τα θέλω, που πεισματικά

ανερμήνευτα μένουν.

Τριγύρω πλήθος,

νεφέλη που καλύπτει

απρόσωπα προσωπεία,

αναλωνόμαστε τώρα καιρό

στην επιστημονική τους ερμηνεία.

Απλοί διερμηνείς,

στα παραθύρια της ύπαρξής μας

πού, ποιος ξέρει

πόσο φάλτσα

μεταφράζουμε

της ζωής το τραγούδι.

Α’ βραβείο Πανελλήνιας

Ένωσης Λογοτεχνών 2008

2. Δρόμοι

Μια σταγόνα

 αίμα

 στο ρούχο του νέου αιώνα.

Λόγια, ανακοινώσεις

πολιτικών

κενές δηλώσεις.

Ήθη αλλάζουν

μα οι λαοί

πάντα αναστενάζουν.

Νέες συνήθειες,

η επιστήμη

δρόμους άλλους  βρίσκει.

Δρόμους πολλούς

- πλην αυτού -

που ξεκλειδώνει τις καρδιές.

 

3.Αόρατοι εχθροί

Ξεγελιόμαστε

προσμένοντας

κάτι που θα μας συνεπάρει.

Κάτι θέλουμε να συμβεί

κι ας είναι και ο χαμός.

Οικτίρουμε τον εαυτό μας

χάνουμε κάθε στιγμή

έχουμε πολύ σε τέτοια συνηθίσει

πολύ έχουμε τον εαυτό μας γελοιοποιήσει.

Ποιοι

το μέλλον μας διακυβεύουν;

αόρατοι είναι πια οι εχθροί

που μας διαφεντεύουν.

Εχθροί  που δε βρίσκονται πίσω από οδοφράγματα

ούτε πίσω από κλειστά γραφεία

για να τρομάξουν με πέτρες που θα τους πετάξουμε

τώρα οι εχθροί

είναι παντού

και κατασκοπεύουν την ύπαρξή μας

εν γνώση και αποδοχή μας.

Είναι στα προσωπικά μας δεδομένα,

στις ελεγχόμενες σκέψεις μας

και μια ζωή που στα χαμένα θα πάει

επιδιώκοντας ένα αυτοκίνητο ακριβό.

Λίγο ακριβά πληρώθηκε το όνειρο…

Μα εμείς θα ξεγελιόμαστε

προσμένοντας κάτι που θα μας συνεπάρει.

4. Για καλή μου τύχη                           

Για καλή μου τύχη

ζω στον αιώνα που απογειώνεται

κοιτάζω το άψυχο πλήθος

στην οθόνη του υπολογιστή μου

ένα αριθμό για όνομα έχουν.

Ζω στον αιώνα

που κανείς δεν επαναστατεί

κανείς δε διαμαρτύρεται

όλοι, πίσω από κιτρινοπράσινες οθόνες

σχεδιάζουν το μέλλον.

Για καλή μου τύχη

ζω στον αιώνα

που όλα επιτρέπονται

κι όλα ανατρέπονται

μέσα από τις μηχανές.

Στρατιές μάτια

με τον πόθο του χρήματος

να λάμπει,

δυνάστες που καταδυναστεύουν

κι εμείς

υπνωτισμένα πρόβατα,

που αποδεχόμαστε τα πάντα

στο κατάλληλο διαφημιστικό περιτύλιγμα.

Στέκομαι στην αρχή του αιώνα

και δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω

 ή να γελάσω

ή και τα δύο μαζί

διαδοχικά ή ταυτόχρονα.

2000

5. Ελληνική γη

Τούτη η γη

δεν είναι μόνο τα νερά,

τα δάση,

οι θάλασσες, των αθάνατων Θεών.

Δεν είναι μόνο η ιστορία

που λαμπρά

τοποθετείται

σε βάθρα περιωπής.

Δεν είναι μόνο

η Άνοιξη του Παν,

η φλογέρα του Ορφέα,

οι Θεοί,

που πλανήθηκαν στους ανέμους.

Τούτη η γη

είναι η γριά γυναίκα,

οι ρυτίδες που χιλιοστράτισαν

στο μέτωπό της,

τα τσουβάλια πίκρας

που κουβαλάει στις πλάτες της.

Τούτη η γη

είναι ο γέροντας,

που ατενίζει με νοσταλγία

τα κομμάτια ουρανού

που έχουν απομείνει.

Και τούτοι δεν ξέρουν πολλά

για τα μεγαλεία που πέρασαν

μόνο που, όταν σου μιλήσουν

για τούτη τη γη,

          δακρύζουν.

 Αλυσίδα

Τα τεκταινόμενα διερμηνεύουμε

με ρητορείες την ουσία

φαλκιδεύουμε,

τα αόρατα δεσμά δε βλέπουμε

την αλυσίδα που σφιχτά μας κρατά,

μάθαμε να αντέχουμε.

Τα σημαντικά νοθεύουμε,

τα ασήμαντα επικροτούμε,

εκπαιδευμένοι να υπακούμε

σε χαλαρούς δεσμούς ηθικής

και ανύπαρκτης αισθητικής•

δεμένοι

κρίκοι σμιλευτοί

απ’ όλους διαλεχτοί

προορισμένοι

- τι ειρωνεία τραγική –

 

τους άλλους για να δένουμε.

                   Φθινόπωρο

Φθινόπωρο στο ημερολόγιο

φθινόπωρο στις καρδιές

καταστροφές οι εκφωνητές ανακοινώνουν

δίδυμοι πύργοι που γκρεμίστηκαν

 αεροπλάνα που βουτάνε στο κενό.

 

θάνατος

Ένα κομμάτι μου στο μετρό του Λονδίνου τινάζεται

το ρούχο μου σκίζεται στη Νέα Υόρκη

σε μια πορεία δακρυγόνα μες τα μάτια μου

στο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου κομματιάζομαι.

Πόνος

Ένα ανεξήγητο γιατί στα χείλη μας

μαντίλια στον αέρα, βουβά κεριά

λέξεις που μαστιγώνουν

αναλύσεις,  λόγια κενά

 

Άνθρωποι

Άνθρωποι που πονάνε, θύτες και θύματα

η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται

τα λάθη των «μεγάλων», πληρώνουν «οι μικροί»

χωρίς εξήγηση, πάντα με μια αφορμή, μετά σιωπή.

Παλαιστίνη 2009

η κάνη καπνίζει ακόμη

το δάκρυ του παιδιού δε σταμάτησε

μια πόρτα έκλεισε

ένας τοίχος γκρεμίστηκε

το δέντρο ξεριζώθηκε

 

κάτω από τα χαλάσματα

ερμηνεία καμιά δε θα δοθεί

στο χαμένο χαμόγελο

στις σκοτωμένες προσδοκίες

αμίλητα παιδιά στα παραθύρια

οι δρόμοι τάφοι ανοιχτοί

σκύλοι γδαρμένοι αλυχτάνε

κι ένα ματωμένο φεγγάρι

στον κρύο ουρανό του Γενάρη

καρφώθηκε

δίπλα απ’ το περβάζι

το πεταμένο κράνος

κι οι άνθρωποι

κουβάρια από πόνο

ζωντανοί από τύχη ή σύμπτωση

το μέλλον

θλιμμένο παιδί

κάτω από μια θηλιά στέκεται

έρμαιο ενός παρανοϊκού

σε μια θλιβερή αγχόνη

ανίδεο περιμένει

9. Ειρήνη

Ειρήνη,

περισσότερο από ποτέ

μένεις τώρα βουβή

μπροστά στην τραγικότητα του κόσμου.

Ειρήνη,

το πνεύμα σου μένει ζωντανό

το σώμα σου:

 στην Παλαιστίνη σκοτώνεται

στην Αμερική ανατινάζεται

στο σταθμό του Παρισιού,  ψυχορραγεί.

Ειρήνη,

να ερχόσουνα για πάντα στις ζωές μας

τούτο τον ακήρυχτο πόλεμο να σταματούσες

τα λευκά περιστέρια να σκορπούσες

και να απάλυνες όλες τις πληγές.

Όμως μπερδεύτηκες κι εσύ

σε τούτη τη ροή του χρόνου

τούτος ο πόλεμος δεν έχει εποχή

δεν έχει χρώμα και θρησκεία

μυρίζει παραισθητικά

θάνατο δίχως σημασία.

Ειρήνη

λέξη βουβή εδώ και χρόνια μένεις

ο άνθρωπος τα όπλα του

 επάνω σου τα στρέφει.

Να βγάλεις τώρα μια κραυγή

βουβή μη μένεις άλλο!

τα λόγια σου να ακουστούν

κάνε Θεέ των ταπεινών:

ο άνθρωπος

- τον άνθρωπο –

  να μην τον καταστρέφει.

Τιμητική διάκριση

από «Αμφικτιονία Ελληνισμού»

2007

10. Δεκέμβριος 2008

Ξαφνικά

κάτι έσπασε τη σιωπή

κι οι δρόμοι γέμισαν

παιδιά με τραγούδια λυπημένα

καλλιτέχνες

με τα μάτια τους θλιμμένα

ένα ποτάμι ορμητικό

πολύβουο χωρίς επιστροφή

τα παιδιά φώναζαν

και τραγουδούσαν

ειρηνικά σήκωναν τη γροθιά τους

το μέλλον τους διεκδικούσαν

Κι ήταν η ελπίδα που περνούσε

πως η γενιά αυτή

είχε χρώμα, είχε φωνή

στο τίποτα

δεν είχε επαναπαυτεί.

Ύστερα ανακατεύτηκαν

οι μεγάλοι

οι τρομοκράτες

οι πολιτικοί

κι άλλοι διερμηνείς πολλοί.

Είπαν, ανέλυσαν πολλά

κλείστηκε η αλήθεια στα κουτιά

δείξαν επιείκεια και τα λοιπά

άλλωστε ήταν μόνο παιδιά.

                                            

 

2. Του έρωτα και του ταξιδιού

11. Περιπλάνηση

Στις ράγες του τρένου

κυνηγάω το όνειρό μου

στο δεύτερο βαγόνι

θέση β’, μη καπνίζοντες.

Άνευ όρων διαδρομή

με άνοιξες και χειμώνες

με σκέψεις, δίχως σκέψεις

απλά κοιτάζω το σκοτάδι.

Το φιλί σου δεν έσβησε ακόμη

από τα χείλη μου∙

το άγγιγμα σου, στα μαλλιά μου,

πόσα αντίο να μετρήσω…

Τι θλιβερές αυτές οι Κυριακές

στους σταθμούς των επαρχιών

με ανθρώπους που αποχωρίζονται

για λίγο, για περισσότερο… για πάντα.

Πώς φτήνυνε έτσι η ζωή μας, μάτια μου;

Πώς το όνειρο τόσο μικρό φαντάζει;

Πόσο κοστίζει ακριβά;

Στις ράγες του τρένου

θέση β’, μη καπνίζοντες

επιμένω

- όσο μπορώ -

το όνειρο

μακριά να μη γλιστρήσει…

12. Απρίλης

Απρίλη έρωτα

λατρεύω τη ζαρωματιά

στο μέτωπό σου•

έρωτα…

όποια μορφή κι αν έχεις

εφήμερη

ανελέητη

ισοπεδωτική

όσα προσωπεία κι αν φοράς

κρατώ μονάχα ένα:  

το χαμόγελό σου.

 

13. Η παρένθεση

Τυχαία γνώρισα

το βλέμμα σου

τυχαία σε ερωτεύτηκα

κι εσύ με κοίταξες

και μου είπες

πως μια παρένθεση

ήταν ο έρωτάς μας

…μια παρένθεση

 

κι έγινα

ολόκληρη

ένα ερωτηματικό

από τότε

μισώ

τα σημεία στίξης.

14. Μέχρι που ήρθες

Μέχρι που ήρθες,

νόμιζα πως ήξερα να αγαπώ

αλλά ήταν μηδενικό,

μπροστά σ’ αυτό που νιώθω.

Μέχρι που ήρθες

όλα ήταν σβηστά,

και τώρα έγινες εσύ

ελπίδα, αλήθεια, προσευχή.

Μέχρι που ήρθες,

ήξερα μόνο

να χρωματίζω την απελπισία

και να παλεύω με τη φαντασία.

Μέχρι που ήρθες,

κυνηγούσα τη μοναξιά

έπνιγα τη φλόγα της καρδιάς

σε χρώματα μενεξεδιά.

Μέχρι που ήρθες,

δεν έχει σημασία πια τι γύρευα

φτάνει που ήρθες

και ήσουν όπως σε περίμενα.

15. Η μυστική βροχή

Οι λέξεις όλες

ξάπλωσαν στο πάτωμα

μπροστά στο πέρασμά σου

έμειναν μόνο τα επιφωνήματα

να διεκδικούν λίγη σημασία.

Σα μυστική βροχή

σε ξερό χώμα ήρθες

σα φως σε δρόμο σκοτεινό

σαν προσμονή

σε μια ολοκληρωτική παραίτηση.

 

16.Η μέρα

Το ξέρω

πως δε θα σε δω

μάταια ελπίζω σε ένα θαύμα

μα

η μέρα  χαϊδεύεται στο πουκάμισο μου

κι εγώ ελπίζω πως θα μου φέρει το γέλιο

θα μου φέρει

 εσένα

το ξέρω θα με πληγώσει πάλι

και θα το σκάσει βιαστικά

μα είναι απόλαυση

να κυνηγάς τη μέρα

κι ας σε προδίδει πάντα

τελικά.

 

17. Στο τέλος…

Στο τέλος μοιράζουμε τα γράμματα

τις φωτογραφίες

τα αντικείμενα

του κοινού βίου

και μένουμε μόνοι

όπως πάντα ήμαστε.

Στα καταγώγια της σιωπής

με άφθονο αλκοόλ

θα ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας.

Ο χρόνος, η σιωπή

και μια ανεξήγητη πίκρα θα μείνει

λίγες στιγμές ξεχασμένες

στο μπολ με τα φρούτα των εκδρομών.

Στο τέλος ...

σκισμένες φωτογραφίες

αντικείμενα κρυμμένα

σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.

Υπήρξαμε;

 

18. Άγνωστοι

Δεν γνωριζόμαστε πια…

Σαν τραγική ειρωνεία ο έρωτας.

Κάποτε σ’ αγάπησα πολύ

Τώρα δε θέλω να σε ξέρω.

Μέσα στο πλήθος άγνωστος και ξένος.

Και με πληγώνει ανάλγητα η σκέψη αυτή.

Πόσο γρήγορα πληθαίνουν

οι άγνωστοι

στις φτωχές ζωές μας.

19. Απουσία

 Η μοναξιά

δεν με τρομάζει πια

Η σιωπή έγινε κομμάτι της ύπαρξής μου

Εσύ τοπίο μακρινό

και δεν είναι που μου λείπεις πια

όμως

μου λείπει

εκείνο

που πίστευα για σένα.

20. Η λέξη

Ήταν μια λέξη μόνο

που στάθηκε στον αέρα

ποτέ δεν ειπώθηκε

ποτέ δε συγκίνησε κανέναν

όμως αυτό που εννοούνταν

ήταν ισχυρότερο

η σιωπή

ενοχή

που πάντα θα ακολουθεί

τα συναισθήματα

πάντα θα πληγώνει

πάντα θα ταπεινώνει.

21. Ιούλιος

Το καλοκαίρι … το καλοκαίρι

χάνεται πάντα βιαστικό

περνά και δεν το νιώθουμε

σαν τον έρωτα.

 

Ξεχνιόμαστε για λίγο στα νησιά

σε πληρωμένες διασκεδάσεις

κοιτάμε τη θάλασσα

τα ανοιχτά πανιά

και ξεγελιόμαστε πως ταξιδεύουμε μαζί τους.

Περνάνε οι στιγμές

μα ζούμε μόνο τον απόηχό τους

Ο έρωτας μόνο  δίνει χρώμα στις στιγμές

Ο Άδωνις και η Αφροδίτη

χορεύουν ξεγνοιασμένοι

ο Νάρκισσος τους προσπερνά

στη δική του αφοσιωμένος ομορφιά.

Το καλοκαίρι στα γαλανά νερά

που αγάπησαν οι λόγιοι

και νύμφες γυμνές παρέσυραν

κορμιά θνητών στο θάνατο ή στον έρωτα

ή και στα δυο αντάμα.

 

Το καλοκαίρι που χάνεται

εγώ ερωτεύομαι τη ζωή απ’ την αρχή

ποτέ στη Σκιάθο, ή στη Ζάκυνθο

στην Κρήτη ή στη Λευκάδα

πάντα να κυνηγώ μια χίμαιρα

ή να ξαναβρίσκω την Ελλάδα.

 

22. Μου φτάνει

 

Η ζωή είναι μικρή

 σαν ένα τσιγάρο

ένα ατένισμα στα μάτια σου

αρχές καλοκαιριού…

Σε γνώρισα στις ακροθαλασσιές

σε τοπία μες τα παραμύθια

κι ήταν πάντα ο έρωτας

Θεός τυραννικός

 και λυτρωτής συνάμα…

 

Τώρα,  δεν έχω χρόνο για ακρογιαλιές

για έρωτες και παραμύθια

μου φτάνει μια μικρή αγκαλιά

που μου ’γινε συνήθεια…

23. Η πρώτη βροχή

Ήρθε η πρώτη βροχή

νότες φθινοπωρινές

χνάρια που σβήνουν

πάνω στα ακρογιάλια.

Σύννεφα

ισημερία φθινοπωρινή

το κίτρινο

το καφέ

το πράσινο

Σαν μάτια παλικαριού

Σαν τα δικά σου.

24. Νιφάδα

Χιονίζει μάτια μου

στους ελαιώνες της Βοιωτικής γης

στις πολιτείες με τα μεγάλα φώτα

χιονίζει στις αστραφτερές βιτρίνες

και στις παράγκες των συνοικιών.

Χιονίζει σ’ άλλες εποχές

στα όνειρα των χρόνων

των παιδικών μας

στους πύργους των παραμυθιών

και των ιδανικών μας.

Χιονίζει στο χώμα τούτο το Δελφικό

όπου αξιώθηκα για λίγο να σταθώ

και προσπαθώ σαν Πυθία το μέλλον

να μαντέψω.

Μα μου ξεφεύγει μάτια μου,

όλο κάτι  μου ξεφεύγει

κι ας στέκομαι σε τόπο ιερό

η πίκρα πάλι με κυριεύει.

Χιονίζει μάτια μου

στο μαντείο των Δελφών

στους ναούς, στα θεωρεία·

κι εγώ τον κόσμο να αλλάξω δε μπορώ

κι όλο λέω τα ίδια και τα ίδια.

Με τις νιφάδες  του χιονιού

μηνύματα στο σύμπαν

θα ‘θελα να στείλω

για έναν κόσμο άσπρο και αγνό

μα μάτια μου,

νιφάδα

είμαι κι εγώ

-χιονοστιβάδα-

πώς να γίνω;

Τα σημειώματα

Σε μια ρωγμή του χρόνου,

βρήκα

τα παλιά σου σημειώματα∙

σημειώματα απλά,

πως λείπεις για δουλειά

πως δε θα‘ρθεις αργά

μου στέλνεις δυο φιλιά.

Σε μια ρωγμή του χρόνου

τα παλιά σου αποτυπώματα,

κι έμεινα να απορώ

πως γίνονται

οι μεγάλες αγάπες,

απλά

σημειώματα.

3. Της μοναξιάς

26 Νύχτες

Είναι εκείνες οι νύχτες

που χαράζουμε

πάνω στη σκόνη των ονείρων μας

ένα ερωτηματικό.

Εκείνα που πιστέψαμε

πρόωρα ναυάγια

εκείνα που αγαπήσαμε

ερμητικές σιωπές.

Είναι εκείνες οι νύχτες

που η μοναξιά βαριά

σα ρούχο χειμωνιάτικο

στο σώμα.

Οι νύχτες

που επιμένουμε

να παρασημοφορούμαστε

ήρωες

στο πανηγύρι της ζωής

για να μην καταλάβουν

τις αδυναμίες μας.

Οι νύχτες

που όλα φαίνονται σκιές

οι στόχοι παλινδρομούν

οι στράτες μας λοξεύουν.

Είναι εκείνες οι νύχτες

που αναζητούμε κάποιον

να μας σκουπίσει το δάκρυ

- νύχτες σαν την αποψινή -

μα αντικρίζουμε μόνο…

το φτωχικό είδωλό μας

στον καθρέφτη.

Η μαύρη γάτα

Κυριακάτικη μοναξιά

του καλοκαιριού που τελειώνει

ακαθόριστη μελαγχολία του αναμενόμενου…

Βαδίζω αιώνες

- ίσως δύο στιγμές -

δρόμοι του καλοκαιριού ξεπλυμένοι

από των άστρων τη βροχή

σαν το προμήνυμα ενός νοήματος κρυμμένου.

Κυριακάτικη μοναξιά

του κουρασμένου γέροντα

του ανείπωτου μυστικού…

Βαδίζω αιώνες

ίσως δυο στιγμές

μια μαύρη γάτα μ’ ακολουθεί

Όχι, δεν είμαι εγώ αρχέγονη της κατάρας

μου λέει με το βλέμμα

μα δε διακρίνεται κάτω από το μαύρο μου χρώμα

η λευκή μου καρδιά.

Βαδίζω αιώνες-στιγμές

η γάτα εξακολουθεί να με ικετεύει

-Αγάπα με, δε μ’ αγαπά κανείς

το καλοκαίρι μ’ εγκαταλείπει

δεν το βλέπεις;

Κυριακάτικη μοναξιά

του έρημου ανθρώπου

της μαύρης γάτας

αντίο.

Βαδίζω αιώνες-στιγμές

δεν αντέχει σε πολλές λέξεις η μοναξιά

το καλοκαίρι φεύγει.

Αντίο λοιπόν

τα χελιδόνια περιμένουνε την πρώτη βροχή

κι εμείς την πρώτη ανάσταση

του πεθαμένου εγώ μας.

Φλώρινα ‘94

Τοπίο βροχερό

κομπάρσοι

σε ταινία του Αγγελόπουλου

το μαύρο παλτό

η μαύρη ομπρέλα

η σιωπή

στο πλήθος

χαμένη

σα σκιά

μαύρη σκιά

εγκλωβισμένη

στο μεγεθυντικό φακό

τις μεγάλες προδοσίες

τις αντέχω

τις παίρνει κανείς απόφαση

τις μικρές καθημερινές

προδοσίες

να αντέξω δε μπορώ.

 Απογοήτευση

Με σκοτώνει το ξημέρωμα

μηδενίζω την ύπαρξή μου

στο καντράν του ταρίφα.

Δεν έχω σκοπούς, ούτε στόχους

κάπου χάθηκαν

δε θέλω να ξαναβρεθούν

να μείνουν χαμένοι για πάντα.

Με σκοτώνει που υπάρχω

ανούσια, όταν κάποτε

ονειρεύτηκα

 τόσα με ουσία.

Με σκοτώνει που η ύπαρξή μου

ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί

το μέλλον μου

έρμαιο της τύχης.

Φοβάμαι πως δε μου ανήκει τίποτα

η σκέψη μου, ιδιοκτησία άλλων

τα κύτταρα μου, ξέχασαν

το γιατί της ύπαρξής τους.

 

Η ποίηση λιποψυχεί

 το γέλιο έγινε κουρδισμένη δόνηση

η ζωή μου ερωτηματικό

που το κρύβω κοιτώντας το χαζοκούτι της

σύγχρονης  αποχαύνωσης.

Είναι όλα πιο εύκολα όταν

απλά υπάρχεις κι αγωνιάς

όπως πάντα, από αρχής κόσμου

για την τιμή της άθλιας σου ύπαρξης.

Με σκοτώνει που σήμερα στοιχίζω σε ευρώ

κι αυτή είναι η αξία μου

σε κυριολεξία

και μεταφορά.

Με σκοτώνει που πια δε χαμογελάς

ξεχνάς να μ’ αγκαλιάσεις

εγκλωβισμένος κι εσύ

στην άθλια ροή του τίποτα.

Με σκοτώνει που ‘γιναν πολλές οι στιγμές

όταν κανένα λόγο δε βρίσκω

τα όμορφα παράξενα τοπία

 να υμνώ

όταν αισιόδοξα μηνύματα

δεν έχω να πω

ούτε τραγούδια όμορφα

να σου τραγουδήσω.

Επανάληψη

Οι σκέψεις μου

μονόδρομος

τραγούδι επαναλαμβανόμενο

σε ρεπερτόριο φθηνό

υποδέχομαι το ξημέρωμα

την επανάληψη της σιωπής

κι ένα βεβιασμένο χαμόγελο

ύπαρξης.

Παράξενο καλοκαίρι

Παράξενο καλοκαίρι

μέσα στη μοναξιά του φεγγαρόφωτου

κάτω από τη βροχή των άστρων

σαν το προμήνυμα

ενός νοήματος πανάρχαιου,

κρυμμένου στους θνητούς.

Παράξενο καλοκαίρι

αρχαίο δράμα

σε όλες τις εκφάνσεις του

η μέρα,

τώρα βραδιάζει

όπου να ναι η έξοδος

θα ψάλλει το χορό.

Παράξενο καλοκαίρι

δεν την είδα των άστρων τη βροχή

μα την ένιωσα,

ανώνυμων ποιητών

 λόγια που χάθηκαν.

Παράξενο καλοκαίρι

τελειώνεις

μα η κάθαρση δεν ήρθε

αγωνίες και ερωτηματικά,

στο κουρασμένο φθινόπωρο

κουβαλάμε.

Αύγουστος

Η νύχτα πέταξε σε μας

της μοναξιάς τα πέπλα

και φόρεσε

την πανσέληνο.

Η θάλασσα συνουσιάστηκε

με το φεγγάρι

φέροντας τέκνο τους

την απόγνωση.

Τσαρλατάνοι

στο πανηγύρι της ζωής

θα ταξιδέψουμε

με ορθωμένο το κεφάλι

με εισιτήριο επιστροφής

ενδόμυχα ωστόσο

 προσδοκώντας

πως δε θα γυρίσουμε πίσω πάλι.

 

Σιωπηλό φθινόπωρο

Σιωπηλό φθινόπωρο,

στιγμές που πονάνε

η πρώτη ψιχάλα

 νοσταλγία

στο μέτωπό σου.

Έτσι όπως αλλάζουν οι εποχές

ομολογώ στο άπειρο,

τα ανομολόγητα

κρυμμένων φυγών,

σιωπές και φωνές.

Φωνές και σιωπές,

ήχοι φθινοπωρινοί

ανάκατοι με αλμύρα

χρυσά φύλλα,

πεσμένα στο χώμα.

 

Σιωπηλό φθινόπωρο

ένα ερωτηματικό,

η πρώτη βροχή, ελπίδα

στο κουρασμένο χώμα.

 Οιδίποδας

Αρχαία τραγωδία ο άνθρωπος

Οιδίποδας

στο δράμα που ονομάζεται:

εγώ,

αγνοώντας το μέλλον του

το παρόν του

ίσως και το παρελθόν του,

όλα μια λανθασμένη κίνηση

προς το πουθενά.

Ποιος ο θύτης, ποιο το θύμα;

Αθώοι πληρώνουν σφάλματα άλλων

χωρίς γιατί.

 

Αρχαία τραγωδία η ζωή

και πρωταγωνιστής

πάντα

ο Οιδίποδας,

- πάντα εσύ-     

34. Νύχτα φθινοπώρου

Όπου να ‘ναι

 σταγόνες βροχής

θα ακουμπήσουν στο παραθύρι μου

αγγέλων δάκρυα

λένε πως είναι.

 

Προσμονή,

φύλλα φθινοπώρου

η βροχή που ετοιμάζεται,

αφηρημένα σχήματα σιωπής

κι ένας Σεπτέμβρης λυπημένος.

Νύχτα φθινοπώρου

βροχή λυτρωτική,

σε μαγικό ταξίδι το μυαλό

ταξιδεύει

σαν ωραία μουσική.

Νότα φθινοπωρινή,

η βροχή που μας εμπνέει

μας οδηγεί,

σαν τη ζωή

θλίψη και ελπίδα μαζί.

 Ο χρόνος και η ποίηση

  Η νιότη

 Πόσο γοργά

και πόσο αδιάφορα περνάει

πόσο αγέρωχα

περήφανα

κι ειρωνικά

χαμογελάει …

η νιότη.

Πόσο γοργά;

Πόσο γοργά ταξιδεύεις

νιότη;

Περνάς, αιφνιδιάζεις,

αισιοδοξία σκορπάς

κι ύστερα

χωρίς να το νιώσουμε

για άλλα κορμιά…πετάς.

Γοργά      και        αδιάφορα.

Έπαινος Δήμου Κορινθίων

1993

Τα τρένα

Τα τρένα

ζωάκια με νυσταγμένα

κόκκινα μάτια

μέσα στο σκοτάδι.

Οι σταθμοί

λάθη

προσδοκίες

ανείπωτα μυστικά

προδοσίες

ερώτων περιστατικά.

Στάση στη θλίψη

που δάκρυ πάει να γίνει

κι η χαρά βιάζεται

και κατεβαίνει τα σκαλιά.

Τα τρένα

άνθρωποι – ιστορίες

βαγόνι κι ένας αριθμός

κι ύστερα

- σαν τη ζωή -

το τέλος

σταθμός τερματικός.

Άτιτλο

ο χρόνος

η αιώνια λέξη που με κυνηγά,

δεν έχω μια στιγμή

ένα στίχο στα μαλλιά

να σου καρφιτσώσω

η μοναξιά

λυτρωτική, δική μου

δίχως υποκρισίες

ούτε σε δήθεν λόγους να ενδίδω

 

οι αλήθειες,

τα «θέλω» μας

πνιγμένα στα όρια

μιας συμβατικής πραγματικότητας

για μεταμέλειες

είναι αργά

τώρα που με κυνηγούν

ανελέητα

λίγη σιωπή

μόνο μου ανήκει

και οι χίμαιρες πως μπορώ

τα ανέλπιστα να ελπίζω

επιδιώξεις φτηνές

λάμψεις που σβήνουν

όταν πέφτει το σκοτάδι

κατατρώγουν τις ζωές μας

επιστροφή

δεν υπάρχει

ίσως μόνο μια στροφή

μια στροφή προς τα μέσα

 

Το ημερολόγιο

Ξεχάστηκα μέσα σε υποχρεώσεις

τις μέρες ξέχασα

τις νύχτες έχασα.

 

Κοίταξα το ημερολόγιο

πόσο γρήγορα

περνούν οι μέρες πόσο

και δεν τις ζούμε.

 

Ξεχάστηκα στο ανελέητο στρεσάρισμα

ξέχασα ακόμη και το δικό σου άγγιγμα

 

Κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη

πόσο άλλαξα

νιώθω ακόμη παιδί

κι όμως δεν πρέπει.

Τόσα  πρέπει .

Ξέχασα τις μνήμες

δεν ένιωσα τις μέρες

και λυπάμαι.

Λυπάμαι που τα νιάτα μας

σαν γηρατειά περνάνε

μα το ξεχνάμε, το ξεχνάμε…

Παραλογισμοί

Παραλογισμοί

παραλογισμοί, οι μέρες μου∙

σε ενέπαιξα

με ενέπαιξες κι εσύ ζωή.

Τα φύλλα, τα πουλιά

τα δέντρα, τα νερά,

τα όνειρα, οι αγάπες,

τα ιδανικά…

Οι προσδοκίες,

οι προδοσίες,

όνειρα δανεικά,

δρόμοι αδιάβατοι

μια επαρχία τρελή

έρωτες, λάθη

 παραλογισμοί.

Τίποτε πια

 δε με πληγώνει

κι όλα αυτά μαζί,

μα σ’ αγαπώ ζωή

κι ας αποδείχτηκαν

όλα τα «ωραία μου»

παραλογισμοί.

               

Ελπίδα

Το λουλούδι που ανθίζει∙

η άνοιξη, που είναι κοντά

το γέλιο ενός παιδιού,

μια γεμάτη αγκαλιά,

μια κουβέντα φιλική

για τα καθημερινά,

το χαμόγελο

που βγαίνει από την καρδιά,

η ελπίδα.

 

Τα παραπάνω ποιήματα είναι από την ποιητική μου συλλογή "Διερμηνείς" που εκδόθηκε στη Λάρισα το 2009.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΣΧΟΛΙΑ

Εφημερίδα Ελευθερία

1.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη, 21 Μαΐου 2009

 «Η Χρύσα Μαστοροδήμου, με το χάρισμα της οξύνοιας και με τα ταλέντο του γραπτού λόγου πεζού και έμμετρου, μας προσφέρει μία αξιόλογη εργασία σε ποίηση», τόνισε χθες η ζωγράφος – ποιήτρια, Αλέκα Καράτζιου, παρουσιάζοντας την ποιητική συλλογή «Διερμηνείς» της εκπαιδευτικού. Η κ. Καράτζιου επισήμανε ότι το ξεχείλισμα της ευαισθησίας της κ. Μαστοροδήμου ζωντάνεψε τις άψυχες σελίδες με γλαφυρότητα μέσα από τους στοχασμούς της με πλούσια νοήματα και προβληματισμούς που βιώνουμε καθημερινά στη χαλεπή αυτή εποχή. «Τα συναισθήματα που έφεραν την ποιήτρια να καταθέσει αυτές τις σκέψεις είναι ένα κρυφό παράπονο απέναντι στη δική μας γενιά που φέραμε την κοινωνία μας σ΄ αυτή την άθλια κατάσταση», υπογράμμισε, ενώ κατέληξε: «Τα ερεθίσματα που δέχθηκα από το περιβόλι της ποιήτριας είναι η λυρικότητα, η ομορφιά σ΄ ένα υφάδι αυθορμητισμού μιας ρεαλιστικής πραγματικότητας χωρίς να λείπουν και οι πικρίες από το γεγονός ότι είμαστε σιωπηλοί διερμηνείς ή και αδρανείς παρατηρητές για τα συμβαίνοντα».

«Πολλοί πιστεύουν ότι ένα έργο - βιβλίο πρέπει να μελετάται ανεξάρτητα από την προσωπικότητα του δημιουργού του. Στην περίπτωση της κυρίας Μαστοροδήμου, η προσωπικότητα της ποιήτριας διαφαίνεται σε όλο το έργο της καθώς αυτό αποτελεί βίωμα, αποτελεί πάθος ζωής. Το πάθος για την ποίηση συγκατοικεί μέσα της και αλληλεπιδρά με την ανάγκη για ζωή, για δράση», τόνισε ο διευθυντής της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ν. Λάρισας κ. Χρήστος Λιάπης και συνέχισε:

«Θεωρώ ότι η συγγραφέας ανάμεσα στα αυξημένα προσόντα που διαθέτει έχει εκείνη την ιδιαίτερη «σεμνότητα», η οποία όπως έχει επισημάνει ο Τσαρούχης χαρακτηρίζει τον Έλληνα όταν δεν έχει αμφιβολίες για την αξία του. Μια «σεμνότητα» που στο έργο της μεταφράζεται και αποβαίνει σε δύναμη δημιουργίας που μετατρέπει την πρώτη της προσωπική ποιητική συλλογή σε πολυεπίπεδη και πολύπλευρη προσέγγιση του κύκλου της ζωής καθώς και των συναισθημάτων, των αναμνήσεων και των γεγονότων που αποτελούν άξονες αναφοράς της». Ο κ. Λιάπης ανέφερε, τέλος, ότι οι ποιητικές επιλογές της κ. Μαστοροδήμου περιέχουν διαδρομές σε θέματα που αφορούν στην κοινωνία, τη μοναξιά, τον έρωτα και το ταξίδι, το χρόνο και την ποίηση γενικότερα, διαδρομές που μας εμπερικλείουν προσδοκίες, διαθέτουν αλήθειες, μας μεταφέρουν σε χίμαιρες, υπερβαίνουν τη συμβατική πραγματικότητα και αναδεικνύουν το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής μας. Την εκδήλωση, την οποία διοργάνωσαν το βιβλιοπωλείο «Σκάλα» και ο ΠΟΔΛ, συντόνιζε ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Τράντος, ενώ ποιήματα από το βιβλίο διάβασε η ηθοποιός κ. Χαρά Τσιόγκα.
ΣΟΦΙΑ ΤΖΙΟΤΖΙΟΥ

2.
Για την ποιητική συλλογή «Διερμηνείς» Διερμηνείς• μία συλλογή που έρχεται να ταράξει τα τρίσβαθα της ψυχής. Διερμηνείς γιατί όσα νιώθουμε και μας συμβαίνουν απαιτούν εκείνο τον άνθρωπο τον ονειροπόλο, τον καταδικασμένο να μην «κοιμάται ποτέ». Λιτοί αλλά γεμάτοι στίχοι που σαν τη δροσερή βροχή έρχονται για να δροσίσουν την ηλιοκαμένη ύπαρξή μας. Ηλιοκαμένη από το ερήμην ταξίδι της, όταν δεν προσδοκά μια ουσία, μια διαφορετική ποιότητα στη μοναξιά. Παντού και πάντα παραμονεύουν οι «Αόρατοι εχθροί», αυτοί που καθημερινά αλλοιώνουν με τα αθέμιτα μέσα τους τον λυτρωτικό ρόλο της ποίησης στις ψυχές των ανθρώπων. Ένιωσα πως η ποίησή σας είναι μια παύση στην σκληρή πραγματικότητα, παρόλο που τροφοδοτείται συνεχώς απ’ αυτήν και πλάθει μορφές ικανές να συγκινήσουν και μάλιστα σε βάθος. Με τις λέξεις σας ξεκινούν να ραγίζουν τα εύθραυστα σχήματα του γύρω κόσμου. Είναι πολύ σημαντικό να μη βλέπουμε πάντα το οφθαλμοφανές αλλά το αφανέρωτο και το κρυφό. Το τραγούδι των στίχων σας ακούγεται δυνατό και αρμονικό, ηρεμεί με την αυτάρκειά του. Το πέπλο που στρώνετε πάνω στα συναισθήματα και τα πράγματα είναι φτιαγμένο από απαλές χορδές, που πάλλονται όταν ενορχηστρώνετε τα ποιήματά σας, πετυχαίνοντας στο συνδυασμό εικόνων γεμάτων λυρισμό και στη λυπημένη στοχαστικότητα. Οι ανυποψίαστοι όμως είναι εκείνοι που θα μείνουν ξεκρέμαστοι στο αύριο, γιατί δεν αναρωτήθη- καν ποτέ για τα μεγάλα και μικρά της ζωής, βολεμένοι στον ασφαλή ευδαιμονισμό τους. Η άποψή μου είναι ότι η ποιήτρια «δεν μεταφράζει καθόλου φάλτσα της ζωής το τραγούδι», όπως γράφει στο ποίημα «Διερμηνείς». Για ν’ ανθίσει το μέλλον, αρκούν τα ερωτηματικά και η πίκρα του σήμερα. Πάντως «Έχει αισιόδοξα μηνύματα να πει/ και τραγούδια όμορφα να μας τραγουδήσει», όπως γράφετε στο ποίημα «Απογοήτευση». Όλα τα ξεπερνά στο ποίημα «Χειμωνιάζει» η έκφραση: « η μέρα γελά/ της ποίησης το ένδυμα ντύνεται ». Πάρα πολλά όμορφα ποιήματα που με άγγιξαν: Διερμηνείς, Αόρατοι εχθροί, Ελληνική γη, Παλαιστίνη, Απογοήτευση,Νύχτες, Νύχτα φθινοπώρου, Περιπλάνηση, Η Μυστική βροχή, Η λέξη, Στο τέλος…, Χειμωνιάζει, Η νιότη, Ελπίδα και άλλα. Θα τελειώσω με λίγους στίχους από το ποίημα «Άτιτλο»: «επιστροφή/ δεν υπάρχει/ ίσως μόνο μια στροφή/ μια στροφή προς τα μέσα». Αυτό κυρίως επιδιώκουν όσοι ασχολούνται με τη γραφή ποιημάτων. Η στροφή προς τα μέσα είναι η εσωτερική όαση μας και η καταφυγή μας από το κυνηγητό της έξω ερήμου. Ας κάνω μια ευχή• όλοι οι ποιητές του κόσμου να βρίσκουν πάντα την κατάλληλη γλώσσα για να μιλήσουν στις ψυχές μας, χωρίς ρητορείες και λέξεις λαμπερές. Τον δρόμο που υπάρχει μέσα από τη λιτότητα και την καθαρότητα του στίχου.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας Ποιητής  

3.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΡΑΦΗ ΤΕΥΧΟΣ 67 ΛΑΡΙΣΑ  ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΑΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ - ΚΡΙΤΙΚΟΣ

4.
2011

Στο τρένο της ποίησης:

Το Τρένο σφυρίζει..:

Κάποιες φορές, η απλότητα είναι ο πιο δύσκολος δρόμος, και το περπάτημά του υπονοεί μεγάλο ταλέντο.

5.

2012

Κριτική από το περιοδικό   e chatiy. gr

Ταναχτσίδης Αλέξανδρος

Όταν έπεσαν στα χέρια μου, τα πρώτα ποιήματα, δείγματα της καλοδουλεμένης τέχνης με την οποία αγκαλιάζει τα λογοτεχνικά παιδιά της, η Χρύσα Μαστοροδήμου με εξέπληξε ευχάριστα καθώς το ύφος της γραφής, η ποιότητα του στίχου και η δομημένη σκέψη που δεν επιτρέπει διεξόδους διαφυγής, συγκρατούν τον αναγνώστη στην ίδια την ουσία του εκάστοτε ποιήματος. Έχω την ευτυχία και την τιμή, να μου εμπιστεύονται κατά καιρούς, ποιητές της Ελλάδος τα τέκνα τους και έτσι μπορώ να πω, πως μια μικρή δυνατότητα συγκριτικής φιλοσοφικής ανάλυσης και ενδοσκόπησης στα έργα των ποιητών την κατέχω. Με μια πιο βαθιά βουτιά στην σκέψη μου, θυμήθηκα πως με την Χρύσα Μαστοροδήμου, είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε και να συνυπάρξουμε -χωρίς να το γνωρίζουμε- σε μια κοινή έκδοση ποιητικής ανθολογίας στον Ερωτικό Μάϊο του 2007. Και το κάρμα εκείνης της περιόδου, ή κατά Έλληνα - η Ειμαρμένη - μας έφερε τελικά στο σύγχρονο σήμερα να συνυπάρχουμε και στις άϋλες αυτές σελίδες του ηλεκτρονικού μας περιοδικού, ίσως ως ένα δείγμα της δύναμης που διακατέχει την ποίηση και ως απόδειξη πως τα καλά και στέρεα αντέχουν σαν πρόκες στον αέρα της ισοπέδωσης της νέας τάξης πραγμάτων.

Η ποίησή της, κινείται σε τέσσερις άξονες, αναφορικά με την ποιητική συλλογή : Διερμηνείς. Διαλέγεται με την κοινωνία, εξιστορεί τον έρωτα και τα ταξίδια που διαγράφει ο έρωτας στα κορμιά και την κάθε χαρακιά που αφήνει στο σώμα, σκιαγραφεί και απεγκλωβίζει τον χρόνο από τα όρια και τα σταθμά του, εξωτερικεύει τη μοναξιά προσδίδοντάς της άλλη διάσταση. Πάντα όμως, διατηρεί αυστηρά την απόσταση που οφείλει ο ποιητής να τηρεί όταν θέλει να περισώσει την ίδια την Τέχνη από μια ανισόρροπη υπόσταση που κινδυνεύει να μετεξελιχθεί σε μια απλή καταγραφή ημερολογίου. Κρατώντας την πένα, ως ένα όργανο ισορροπίας μεταξύ των εσώτερων συναισθημάτων της και της εξωτερίκευσης που οφείλει να εκφράσει για να παραδώσει το μήνυμα της ποίησης, με προβληματισμό για την κατάσταση όπως εξελικτικά κυριαρχεί γύρω μας με καθοδικές πορείες, αφουγκράζεται το σήμερα και το καταγράφει. Οι λέξεις της ξεχειλίζουν από πλούτο ορυκτών - με τραχιά επιφάνεια - συναισθημάτων, τα λόγια της υφέρπουν στο μεσουράνημα βλέμματος μητέρας προς το παιδί της που το αποτρέπει από τα άσχημα και το προτρέπει στα υψηλά κι ωραία, η ψυχή της παραδίδεται ορθάνοιχτη στον πηγαιμό για τον θησαυρό της ουσίας.

Η σεμνότητα και η αγαθότητα με την οποία διαπραγματεύεται ακόμη και τα πιο σκληρά και άγρια της ζωής, προβάλει σε κάθε στροφή της κίνησης της γραφίδας της. Ακουμπάει το μελάνι κι αφήνει στίγματα και σημάδια για να μην χαθείς. Εξάλλου σε αυτή την σύντομη περιήγηση στην διήγηση και την αφήγησή της σε όσα προσπαθεί εναγωνίως ο νους να συλλάβει, συντελεί κι η μικρή έκταση των ποιημάτων της. Σημαντικό στοιχείο για τον σύγχρονο ποιητή, ειδικά σε καιρούς που λέγονται πολλά κι όμως αξίζουν τα λιγότερα κι αρτιότερα στην ουσία κι όχι στο μέγεθος. Οι διαστάσεις που λαμβάνουν τα ποιήματά της μέσα στην συνείδηση του αναγνώστη, μεγαλουργούν την σκιά που αφήνει ο ήλιος όταν πέφτει σε ότι αξίζει και το φωτίζει τρισθεόρατο από την ίδια του την υλική υπόσταση. Η Χρύσα Μαστοροδήμου, δεν αγωνίζεται για να αποδείξει το μεγαλείο που κρύβει μέσα της. Δεν χρειάζεται δαφνοστεφείς προτάσεις, ούτε δύσληπτα νοήματα για να προσδώσει κύρος στην βαθιά σκεπτόμενη γραφή της. Μιλάει με ουσία, με ήθος, με αξίες, με συναίσθημα και τα πιο αγνά πρωτόλεια ακατέργαστα υλικά της. Σαγηνεύει με την απλότητα και την στιλπνότητα των λέξεων. Ακόμα κι αν διαβάζεις κατάκοπος ένα ποίημά της, δεν χρειάζεται να το μεταπλάσεις μέσα σου με εικόνες για να σε κερδίσει. Το διαβάζεις ευχάριστα, χωρίς "φτιασίδια" και "σκηνικά". Σε κερδίζει το σενάριο...

Η ποίηση της Μαστοροδήμου, είναι το νερό που ξεδιψά τον αναγνώστη, να μάθει, να δει, να μυρίσει, να κατανοήσει πέρα από τα συνηθισμένα, πίσω από τα κρυμμένα, πιο πάνω από τα τρωτά και τετριμμένα. Προσδοκάς να ταξιδέψεις μέσα στην λέξη εκείνη που όντας ορθά σταχυολογημένη, δεν θα επιτρέψει την δημιουργία απορίας, την δυσυπόστατη φύση της σκέψης, τα ερωτηματικά, το "ίσως". Είναι εκεί, ακέραια, ορθή, λαξευμένη με όλο το νόημα της να λάμψει στην πρόταση και να σου μεταδώσει το "είναι" του ποιήματος. Ο τίτλος ο ίδιος, μετουσιώνει την ανάγκη για "Διερμηνείς" που έχουμε μέσα μας για να αποκωδικοποιήσουμε τα χιλιάδες μηνύματα που λαμβάνουμε μέσα σε ένα θορυβώδες κι ομιχλώδες τοπίο. Η ποίησή της Μαστοροδήμου είναι μια ανάπαυλα, μια παύση στο εμπόλεμο μέτωπο του μυαλού. Θα πει κάποτε ο Πάμπλο Νερούδα : "Μονάχα θέλω μια ξεκούραση από πέτρες ή από μαλλί. Μονάχα θέλω να μη βλέπω καταστήματα και κήπους, ούτε εμπορικά, διόπτρες, κι ασανσέρ." Ίσως τελικά, η Χρύσα Μαστοροδήμου, έρχεται με την ποίησή της να μας αφυπνίσει, υπενθυμίζοντας τα μικρά και ωραία που η βιτρίνα της ζωής δεν αρέσκεται να προβάλει γιατί δεν ανεβάζουν την ηδονο-θέαση...

Από παιδί εμπνέεται από τον κόσμο γύρω της, όπως μας εμπιστεύεται η ίδια, γράφει για τα κοινωνικά προβλήματα, τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, την αιώνια διαμάχη του με το χρόνο, τον έρωτα και την φύση. Εκπαιδευτικός σήμερα στην Λάρισα, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ειδική Αγωγή, γεννημένη το 1973 στην Κρανέα Ελασσόνας, τα ποιήματα και τα άρθρα της, αποτελούν για εκείνη την διέξοδο από τη μοναξιά, την μοναχικότητα και το σκοτάδι που έχουν πλέξει ιστούς γύρω μας τόσα χρόνια. Άρθρα της δημοσιεύθηκαν σε λογοτεχνικές εφημερίδες, ποιήματά της έχουν βραβευθεί και διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς , ενώ η ίδια χαίρει εκτίμησης για το έργο της, όντας μέλος τόσο της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών όσο και της Παγκόσμιας. Όταν πρωτοδιάβασα ποιήματά της, ένιωσα την ανατριχίλα που σε διαπερνά βλέποντας μπροστά σου όλα σου τα συναισθήματα να παίρνουν μορφές μέσα από λέξεις. Στα χέρια της Χρύσας Μαστοροδήμου, ακόμα και τα σημεία στίξης αναπνέουν ενώ η γυναικεία αύρα της Σύλβια Πλαθ, με το ακηδεμόνευτο στοιχείο του πόνου και την ανάγκη για διαφυγή από τα σκιάσματα της μοναξιάς, διαπνέει κάθε στίχο της. Η Χρύσα Μαστοροδήμου, μας εμπιστεύτηκε την πρώτη της προσωπική ποιητική συλλογή με τίτλο Διερμηνείς.

Διακρίσεις : Βραβεύτηκε σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς με επαίνους και τιμητικές διακρίσεις ενώ το 2008 διακρίθηκε από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών με το Α' βραβείο ποίησης. Ποιήματα της επιλέχθηκαν από την "Εμπειρία Εκδοτική" και πλαισίωσαν το ημερολόγιο του 2008: "Εγώ θα σ' αγαπάω κάθε μέρα". Επίσης ποιήματα της συμπεριλαμβάνονται στις Ανθολογίες: "Ερωτικός Μάιος 2007", "Ειρήνη, πανανθρώπινο αγαθό", "Νότες φθινοπωρινές", που εκδόθηκαν από την Αμφικτιονία Ελληνισμού. Από το 2008 είναι μέλος της Αμφικτιονίας Ελληνισμού, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών καθώς και της Παγκόσμιας Ένωσης Ποιητών.

6.

Παρουσίαση περιοδικού Βάκχικον τεύχος 14
Σημείωμα (του Τάσου Ρήτου)

Τα προβλήματα που θέλουμε να ξεχάσουμε. Η μοναξιά που μας σκοτώνει. Ο τσακισμένος έρωτας. Μπήκα σε ένα τρένο κι είδα το σκοτάδι. Η ελπίδα που τελικά βρέθηκε μέσα στα άγρια δάση. Όλα κλεισμένα σε ένα σεντούκι του ανίκητου χρόνου, όλα φορτωμένα στο βαγόνι που πήρα της ζωής. Μήπως τελικά φτάσω στην ώρα μου και δεν προλάβω τις καταστροφικές αλλαγές που πλησιάζουν.

Η συγγραφέας επίκαιρη, απλά και λιτά γίνεται συνοδοιπόρος στο μεγάλο ταξίδι. Καταφέρνει να σε παρασύρει με τα χαστούκια της σε ένα ξέφρενο χορό λέξεων, εικόνων και στιγμών. Το τέλος είναι η ελπίδα που πρέπει να παραμείνει αναμμένη σαν το φως μέσα στο σκοτάδι.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ
 http://douridasliterature.com/chrysoulaMastorodimou.html 
 www.stachtes.stratosfountoulis.com/ www.eleftheria.gr/viewarticle.asp
www.anemologio.gr/

http://trenopoiisis.blogspot.com/p/blog-page.html#!/p/blog-page.html
http://stellasliterarybistro.com/mastorodimou.htm

ΕΝΕΧΥΡΟ        (ένα ποίημα για την κρίση)

Στων γενεθλίων μου τη νευρική κρίση

σύμφυτη με των λυγμών τα οικονομικά

δημόσια υπάλληλος που έχει καταρρεύσει

ευτυχώς δε χρωστάω στις τράπεζες δανεικά

έμπνευση πια καμιά δεν έχω

μέλλον αμφίβολο, φθηνό

ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον μου ελέγχω

μόνο συγκαταβατικά το κεφάλι μου κουνώ

Ενέχυρα και ψεύτικα

χρυσά και τριτοδεύτερα

τα όνειρα μας βαλαν

σε ρόλο κομπάρσων, θλιβερό

Θεέ μου σε ποια πατρίδα τέλος πάντων ζω;

Αξιοπρέπεια πια δεν έχω

μου ρίξανε το ηθικό

και στης πατρίδας τη μέγγενη

τα πληρώνω όλα εγώ.

Τι να διδάξω στα παιδιά μας

τι αλήθεια να τους  πω

αφού περηφάνια πια δεν έχω

την έχασα στου μνημονίου τον καιρό

γέρασα να επιδιώκω στόχους

να επιτυγχάνω, να προσπαθώ

και τώρα μου λένε εγώ φταίω

που φτάσαμε ως εδώ

και του παιδιού το βλέμμα μου

πώς να αντικρύσω, τι αλήθεια να του πω

όνειρα πια  δεν έχω

μόνο επιβιώνω και λέω δόξα το Θεό

Θεέ μου σε ποια πατρίδα τέλος πάντων ζω;

Πάει το ένδοξο μου παρελθόν

το μέλλον έγινε απών

στης Μέρκελ τα παραμύθια

που να βρω η ταπεινή την αλήθεια;

Τώρα ούτε οι στίχοι φθάνουν

ούτε οι λόγοι οι πολιτικοί

ούτε οι φωνές που στα αυτάκια τους δεν πιάνουν

ούτε η ρητορική

Μα να, ποθώ πάλι

ίσως από αισιοδοξία υπερβολική

εκείνη η ελληνική ψυχή μας

στην επιφάνεια να βγει

Και να ορθώσει το κεφάλι

 όχι στα μνημόνια να πει

να βρει το Δούρειο Ίππο

και από την Τρόικα να βγει.

2011