Νίκος Σφαμένος ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

'Οταν διάβασα για πρώτη φορά το Νίκο Σφαμένο σκέφτηκα: Να επιτέλους ένας ποιητής με ταλέντο. Αμεσότητα, ρεαλισμός, θλίψη, συναίσθημα. Τα στοιχεία που διέπουν την ποίηση του Νίκου Σφαμένου. Η νέα του ποιητική συλλογή " Ανθισμένες νύχτες" είναι η υπόσχεση ενός ποιητή που δεν σταματάει να ψάχνεται,να βελτιώνεται, να προβληματίζει και παρά το νεαρό της ηλικίας του αποτελεί ένα ώριμο ποιητή της γενιάς μας.

Βράδυ Μαΐου

στη πόλη σουρουπώνει

τα νερά του λιμανιού γαλήνια

η κυρά Μαρία σε μια γωνιά

μιλάει μόνη της

πάνε χρόνια που τρελάθηκε

-ερωτεύτηκε κάποιο βουλευτή άκουσα-

παρέες φοιτητών γελάνε αμέριμνες

χαμογελάς σε μια νοστιμούλα

και το σκοτάδι πέφτει σιγά- σιγά

πέφτει

όμως ποτέ δε θα το μάθουμε

ποτέ

στα μικρά μας καταφύγια θα ονειρευτούμε ξανά ;

οι καφετέριες γεμάτες

παρέες φαντάρων διασχίζουν το

πεζοδρόμιο

ήχοι από θλιμμένες μουσικές

άλλοι ονειρεύτηκαν στις γέφυρες

άλλοι έκαναν νωρίς το μακρινό ταξίδι

άλλοι ανακάλυψαν τη ποίηση

γι’ αυτούς λυπάμαι πιο πολύ

ανάβει το πράσινο πατάς γκάζι και ξεκινάς

Σήμερα είδα ένα παιδί ν' απλώνει τα χέρια του σε μια αχτίδα

 

το κλωνάρι διψά ν' ανθίσει 

στέκεται εκεί στην άκρη του

δάσους μαραμένο άσχημο και 

ονειρεύεται ταξίδια 

διψά για ήλιο

τεντώνεται ν αγγίξει ουρανό

θα αναπολεί κι αυτό το σούρουπο

απριλιάτικες βραδιές

τώρα

στη καρδιά του χειμώνα αυτό θα υπάρχει

ελπίζοντας πως κάποτε θα τραγουδήσει

σε μια

άνοιξη

Αυτό το πρωινό...

τους  παρατηρώ να περιμένουν

εδώ και ώρα

τούτη την αποπνικτική

μέρα

καθώς οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται βιαστικοί τα ρούχα τους ξεθωριασμένα :  μαλλιά απεριποίητα

εκείνη χοντρή με μια τεράστια ελιά στο μάγουλο

και αυτός ιδρωμένος να κρατά τη πραμάτεια τους

το πράσινο ανάβει

τη δίνει ένα φιλί

και περνάνε απέναντι

Μικρές νίκες

υποσχέθηκες να μη γράψεις ξανά εκείνα τα 

ποιήματα

όμως βλέπετε είναι τόσες οι χαμένες νύχτες 

σε κρατάει που τούτη τη νύχτα κάποιοι 

θα βρίσκονται στην ίδια θέση με τη δική σου

 -ελπίζεις να βρούνε τις λέξεις σου και 

να τους δώσουν λίγο κουράγιο-

όμως εσύ να το υποσχέθηκες

μάταιο όμως

οι φάροι δεν άναψαν ποτέ στο

σκοτάδι για εμάς

ούτε ζεστό χέρι μας απλώθηκε

κατεβάζεις μια γουλιά για όλους τους

ξεχασμένους

την ώρα που έξω

οι τηλεοράσεις θα τρεμοπαίζουν

τα νυχτερινά κέντρα θα γεμίζουν ασφυκτικά

οι περιπολίες θα αυξάνονται και

τα. ζευγάρια θα τσακώνονται

το μπουκάλι αδειάζει και ένας μοναχικός

γελά δυνατά

στη μέση της νύχτας:

κέρδισες

2. Από τις πρώτες συλλογές του Νίκου Σφαμένου "Ακούγοντας βαλς στο σκοτάδι"

A.

Κρύα, χειμωνιάτικη βραδιά . Σε λίγο θα χάραζε. Ώρες ολόκληρες εκείνος ο σκουριασμένος ήχος του τρένου . Πέρα μόλις άρχιζε να φαίνεται η απόμακρη πολιτεία , πάνω της είχαν κουρνιάσει δεκάδες κατάμαυρα σύννεφα . Αποκοιμήθηκα .
Ξύπνησα από το σκούντημα ενός αγνώστου . Η βροχή είχε δυναμώσει . Έριξα μια ματιά στη παλιά καφετιά βαλίτσα μου , τη πήρα στον ώμο μου και ξεκίνησα .
Η περιβόητη πολιτεία…
Φτάνοντας όμως οι πόρτες ήταν κλειστές , οι πλατείες τραγικά άδειες , οι επιγραφές είχαν σκουριάσει…αστραπές έδειχναν το δρόμο μου . Οι κάτοικοι κοίταζαν περίεργα από τα παράθυρα ένα ξένο με τη παλιά καφετιά βαλίτσα του . Ένιωθα τρομερή δίψα μα όσες βρύσες ανακάλυψα παρέμεναν κλειστές .
Τη σιωπή έσκισε ξαφνικά η καμπάνα της πόλης…είχα βραχεί ολόκληρος .
Μπήκα τρομαγμένος , εγώ και η παλιά καφετιά βαλίτσα σε ένα ερημικό γκρίζο σπίτι.
Άναψα μια φωτιά με δυο παλιά σπίρτα που βρήκα στη τσέπη μου…
B.
Υγρός , βρώμικος τόπος…εδώ και ώρες ο άνεμος κάνει τα παραθύρια να κινούνται πέρα δώθε , ανυπόφορος θόρυβος…
Μου φάνηκε πως άκουσα μια κραυγή…μου φαίνεται παράδοξο που υπάρχει αυτό το σκουριασμένο ρολόι , έχω δοθεί τόσο στον απόμακρο ήχο του .
Άνοιξη , χειμώνας ; Ξεκίνησα θαρρώ άνοιξη μα τούτος ο αλλόκοτος καιρός…είναι και ο πυρετός…
Κάθε τόσο πέφτουν μικρά κομμάτια από τη στέγη , δε θ’ αντέξει πολύ σκέφτομαι .
Πρέπει να βρω άλλο τόπο να κοιμηθώ…


Γ.
Ώρες ολόκληρες…εκείνη η απελπισμένη προσπάθεια να σπάσω τη κλειδαριά…
ιδρώτας ποτίζει το κρύο πάτωμα , ο ήχος του ρολογιού με εκνευρίζει .
Σκόρπιες εικόνες επισκέπτονται το μυαλό μου μα η πόρτα …πρέπει πρώτα να σπάσω τη πόρτα…και οι κάτοικοι τι απέγιναν ;
Βαδίζω νευρικά από τη μια γωνία στην άλλη , ο ιδρώτας , η πείνα…
Εξαντλημένος πέφτω σε μια γωνιά , σκοτάδι…
μα το τελευταίο σπίρτο , εκείνο το τελευταίο σπίρτο…σκίζω νευρικά τις τσέπες μου…ήχος παλιών κερμάτων…τούτος ο αλλόκοτος καιρός…
με όση δύναμη μου απομένει ανάβω μια μικρή φλόγα…
Ακούγοντας βαλς στο σκοτάδι
Νίκος Σφαμένος
nicksfagmenos@yahoo.com
∙2007


Σ’ εκείνους που πέρασαν τις ζωές τους περιμένοντας




ΝΙΚΟΣ ΣΦΑΜΕΝΟΣ


Ο Νίκος Σφαμένος γεννήθηκε το 1982 στη Μυτιλήνη . Σπούδασε Αγγλική γλώσσα και φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και σήμερα εργάζεται ως εκπαιδευτικός.Έχει κυκλοφορήσει πέντε ποιητικές συλλογές , αναλυτικά:


"Ακούγοντας βαλς στο σκοτάδι" , 2007


"Οργή και λουλούδια σε μια χώρα νεκρών" , 2007


"Αυτά που γράφτηκαν κάτω από βρώμικο φως" ,2008


"Άγιες, αιματόβρεκτες και άχρηστες λέξεις", 2008


"Ανθισμένες νύχτες'',2010
Έχει δημοσιεύσει έργα του στα περιοδικά ΙΑΜΒΟΣ, ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ, ΕΝΕΚΕΝ,ΣΟΔΕΙΑ

Στο διαδίκτυο ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στους εξής ιστό-χώρους:
http://www.poiein.gr/archives/2432/index.html#comments (ηλεκτρονικό περιοδικό ΠΟΙΕΙΝ)
http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=1243 (ηλεκτρονικό περιοδικό ΠΕΡΙ ΓΡΑΦΗΣ)
http://www.vakxikon.gr/content/view/237/9/lang,el/ (ηλεκτρονικό περιοδικό ΒΑΚΧΙΚΟΝ)
http://logotexnika-epikaira.blogspot.com/2010/04/blog-post_07.html