"Ιχνηλάτες του Τέλους" Ν. Λυκομήτρος

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη η νέα ποιητική συλλογή του Ν. Λυκομήτρου "Ιχνηλάτες του τέλους".
Ελεύθερος στίχος, σύγχρονη γλώσσα, προσωπικό ύφος όπου κυριαρχεί ο ρεαλισμός χωρίς να λείπουν τα λυρικά στοιχεία. Μια δυναμική αλλά συνάμα και ευαίσθητη φωνή, ένα έντονο "κατηγορώ" στις συμβάσεις και την υποκρισία της αστικής κοινωνίας.

Δείγματα γραφής:

Α16


στη μνήμη της Sarah Kane


Ουρλιάζω μέσα απ’ το χαρτί.


Οι σκέψεις βγαίνουν σωρηδόν από μέσα μου


προκαλώντας έναν αφόρητο πόνο.


Οι λέξεις δεν αρκούν για να αποδώσουν


αυτό το ύπουλο παιχνίδι που παίζει το μυαλό μου.


Γράφω σε στιγμές διαύγειας αυτά που σκέφτομαι


όταν παραληρώ


κι ύστερα τα σκίζω για να μην τα δει κανείς.


Σκοτάδι παντού.


Δεν ξέρω αν κοιμάμαι ή αν είμαι ξύπνια.


Συνέχεια βλέπω να με τριγυρίζουν γιατροί.


Καταπίνω δεκάδες διαφορετικά χάπια.


Ατέλειωτα milligrams αποτυχημένης θεραπείας.


Είμαι μόνη. Γι’ αυτούς είμαι άλλη μια ψυχωτική.


Ένα ολίγον έκτακτο περιστατικό.


Με επιτηρούν διαρκώς αλλά κάποια στιγμή


θα βρω την ευκαιρία να τους ξεφύγω.


Η παραμονή μου εδώ σύντομα θα ολοκληρωθεί.

Η ΑΡΑΧΝΗ

Οι δισταγμοί, οι φόβοι και οι αποτυχίες


παραμερίζονται αναπάντεχα


σ' ένα αέναο παιχνίδι χωρίς κανόνες.


Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρξει


ένας νικητής και πολλοί ηττημένοι.


Η προσμονή, η απελπισία και η αγωνία


μεγεθύνονται χωρίς προηγούμενο


αφού κανείς δε γνωρίζει τι θα του συμβεί.


Το μόνο που μπορεί να κάνει


είναι να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του.


Οι ζήλιες, οι έχθρες και οι αλληλοκατηγορίες


αυξάνονται με απίστευτο ρυθμό,


καθώς οι πάντες μιλούν συνωμοτικά


και υποπτεύονται ο ένας τον άλλο


χωρίς να μετανιώνουν για τα λάθη τους.


Η ποίηση υφαίνει τον ιστό της.


Τα περιθώρια στενεύουν.



ΑRBEIT MACHT FREI
Στην υπερσύγχρονη γαλέρα μας τα φινιστρίνια είναι κλεισμένα με στόρια. Ακούγεται ένα συνεχές κουδούνισμα που αντικαθιστά τα ταμπούρλα και ο Supervisor μας καλεί να ακολουθήσουμε όλοι το ρυθμό. Με high tech μικρόφωνα κι ακουστικά συντονίζουμε πειθαρχημένα τις κινήσεις μας. Πού και πού αφήνει κανείς το πόστο του για να ξεκουραστεί, αλλά η φωνή του Gastarbeiter τον επαναφέρει.
Κι εγώ, ένας απλός θεατής προς το παρόν, συνειδητοποιώ ότι 60 χρόνια μετά «η εργασία [εξακολουθεί να] απελευθερώνει!»