Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗ
Από την ποιητική συλλογή "Στιγμές και στίγματα"
Το σπίτι, κάποτε, το 'θελα τετράγωνο.
Έτσι με μάθανε.
-"Να εκμεταλλεύεσαι το χώρο."
Προτροπή σωστή.
-"Και να'ναι διακριτά τα σύνορα..."
Μα τώρα βλέπω...
Ένα "ευχαριστώ" χρωστώ στους αρχιτέκτονες
για ό,τι στρογγυλό έχουν προσθέσει·
προεξοχή απ' το τζάκι κυκλική,
κλιμακοστάσιο ημικύκλιο,
ίδιους εξώστες·
κι' όμοια, οριζόντια κάγκελα.
Σάμπως καράβι στ' ανοιχτά
το σπίτι αυτό με ταξιδεύει...
Και πιότερο εκείνη η ακανόνιστη γραμμή,
που'πεσε - λες κορδέλλα ουράνιας ρυθμικής -
επάνω στην ταράτσα κόβοντάς την.
Ένας κι ο θόλος τ'ουρανού. Αέρινος, απέραντος, ολάκερος. Χωρίς κανένα σύνορο. Τώρα το νοιώθω· σαν την ψυχή συρματοπλέγματα δεν έχει κι ο ουρανός.
Και τι καλά που 'ναι αδιάκριτα τα σύνορα... Μπορούν έτσι εύκολα να ενώνονται οι ψυχές. Λοιπόν... μ' αρέσει που κύκλοι τώρα με ορίζουνε· και θόλοι.
Και κάθε χρόνο από μιά Σταύρωση. Αληθινή...
Αίμα, που τρέχει άφθονο.
Καρφιά που μπήγονται παντού.
Σταυροί, που στήνονται για τους αθώους.
Και κάθε χρόνο από 'να Πάσχα. Ψεύτικο...
Φιλιά μονάχα από συνήθεια,
καμπάνες π'ολοένα και λιγότερο
σ' αγγίζει ο ήχος τους,
τσόφλια αυγών, βαμμένα κόκκινα.
Πώς να μιλήσουνε τούτα
τα τσόφλια μέσα σου,
σαν ανεβαίνεις τρέχοντας
το λόφο της παραφροσύνης
για να σταυρώσεις την Ελπίδα
στ' όνομα της Δύναμης;
Όσοι πιστοί!
-
|
Όσοι ακριβό λογιάζετε τον άνθρωπο! Αποκαθηλώστε την ανθρώπινη ελπίδα. Ακούστε την κραυγή της αγωνίας της. Αποκαθηλώστε την, όσο 'ναι ακόμη ζωντανή. Τι αν σβύσει κι η στερνή πνοή της Θεός δεν είναι για να αναστηθεί. Κι αλίμονο αν τα χείλη της το τρομερό "Τετέλεσται" ψελλίσουν.
Γ' Βραβείο ποίησης στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2007 της Εταιρίας Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου.
Εύας Χαλκιαδάκη- Παπαδημητρίου
«Ο χορός» της 7ης Αυγούστου
Χορεύει η Κρήτη κι’ ακλουθεί ολάκερη η Ελλάδα
και μες στο φεγγαρόφωτο έχει η ψυχή λιακάδα.*
Εμπρός, πιαστείτε στο χορό ούλης τση γης πολίτες.
Μέσα στσ’ αγάπης τη φωθιά να βαφτιστείτε ...ΚΡΗΤΕΣ
Να βγει καπνός ∙ στον ουρανό, στα νέφαλα να φτάξει.
Και η φιλία τω λαώ, ας γίνει Θέ μου, πράξη.
Η λεβεδιά δε γ-κρύβεται , μ’ από το μ-πεντοζάλη
ωσά ν-τη φλόγα ξεπετά και τη θωρούνε κι’ άλλοι.
Χορεύομεν αγκαλιαστά για χάρη του Πλανήτη,
να ’χει κι’ η συναδέρφωση Πατρίδα τζη τη γ-Κρήτη.
Και σαν αποχορέψομε μ-πιασμένοι χέρι- χέρι
θα δόσωμεν υπόσχεση για τ’ άλλο καλοκαίρι.
Το μήνυμα που στέλνομεν ο κόσμος το λαβαίνει ∙
και με τσ’ αγάπης το κρασί εδά μεταλαβαίνει.
Με τη γ-καρδιά χορεύομε γ-και του χορού το βήμα
στο Ναγκασάκι είναι κερί, μα και στη Χιροσίμα.
Για την φιλία τω λαώ, του κόσμου την ειρήνη
είν’ ο χορός, κι’ αδιάφορος κανένας να μη μείνει
Κι’ η αλυσίδα, ανθρώπινη, από ψηλά βγορίζει
κι’ ελπίδες, που’χανε χαθεί, σ’ ούλη ν-τη γη χαρίζει.
Σε κάθε ζάλο μια ευχή, κι’ ούλες μαζί χιλιάδες
σα μ-που ’ρχονται στου Κρητικού τα χείλια μαντινάδες.
Χορέψετε, χορέψετε τούτο ν-το μ-πεντοζάλη∙
στ’ άστρα τη γ-Κρήτη βγάλετε. Μια ’ναι. Δε γίνετ’ άλλη.
Καθρέφτης είναι στα ψηλά τ’ ολόγιομο φεγγάρι,
και καθρεφτίζετ’ ο χορός κι’ ούλοι ζητού μιά χάρη:
« Να ’ναι ανοιχτός ο ουρανός τ’Αυγούστου αυτό το βράδυ,
όντε θ’ ανάψουν οι καρδιές φωθιά μες στο σκοτάδι. »
Δέξου Ουρανέ, την προσευχή αιματοβαμμένου τόπου
εδά π’ ο κόσμος βρίχνεται... στο έλεος τ’ αθρώπου.
Κάμε ... τ’ Αυγούστου ο χορός να φέρει ό,τι θέμε ∙
αγάπη, συναδέρφωση. Κι’ από χαρά να κλαίμε.
Κι’ όπως μικραίν’ η απόσταση με τση καρδιάς το μέτρο,*
να γίνει ο κόσμος μια γροθιά και να ν’ η Κρήτη κέντρο.
·
Δήλος, το Ιερό νησί των ανέμων*
Στης Δήλου μιαν ακρογιαλιά κάθεσαι κι’ αγναντεύεις...
Με τη γραμμή τ’ ορίζοντα να ταυτιστείς γυρεύεις.
Τέτοιες στιγμές δεν τις ξεχνάς. Τα πάντα ζωντανεύουν.
Ιερά, λιοντάρια και θεοί, όλα σε συντροφεύουν.
Τάχα Ορτυγία να τη λες; Ή και νησί τ’ ανέμου;
Του Φοίβου λίκνο, που σκορπά παντού το φως του, Θέ μου;
Και τότε, σαν διαστέλλεται το φως μες στην ψυχή σου...
σαν λιγοστεύει ο λογισμός, κι’ η αίσθηση πληθαίνει...
σαν νοιώθεις να ’σαι Εσύ θεός, κι’ όλα μικρά τα βλέπεις
έξω απ’ του τόξου τη γραμμή - του γεφυριού που ενώνει
δυό σύννεφα σε μια βροχή, δυό αχτίνες σε μια λάμψη...
τις ώρες π’ ανασταίνονται ονείρατα θαμμένα,
κι’ όλα στην αιωνιότητα φαντάζουν βυθισμένα...
τις ώρες που ολάκερος βγαίνεις απ’ το κορμί σου...
κι’ αν είσαι μόνος, σίγουρα κ ά π ο ι ο ς είναι μαζί σου.
Ο Απόλλωνας, που κοινωνό γλυκού κρασιού σε κάνει
σου στέλνει αχτίνες θεϊκές. Δες, φωτεινό στεφάνι.
Η λύρα του είναι π’ οδηγεί σ’ άλλους γιαλούς - τ’ ονείρου - ,
που νανουρίζει το κορμί το ζηλευτό της Δήλου.
Πανώρια νύφη τη θωρείς σ’ υδάτινο κρεββάτι,
να τη χαϊδεύει άνεμος κι’ αφρός- αλμύρα, δάκρυ.
Διάφανο ανεμοφόρεμα ο Αίολος της φέρνει,
στο στρώμα σκύβει το γλαυκό, κι’ ένα φιλί της παίρνει.
Και συνορεύουν οι καρδιές, και μέσα στη γαλήνη
εν’ άστρο πέφτει...Την παλιά την αίγλη ξαναδίνει.
Κι’ εσύ, που νοιώθεις θάματα, στέλνεις την προσευχή σου
στα ουράνια, κλείνοντας βαθειά τη Δήλο στην ψυχή σου.
* Β’ βραβείο του Συλλόγου Λόγου, Τέχνης και Ελληνικού Πολιτισμού
Βαυαρίας σε Διεθνή Διαγωνισμό 2009 με θέμα « Δήλος, το Ιερό
νησί των ανέμων ».
Εύα Χαλκιαδάκη-Παπαδημητρίου
Η Εύα Χαλκιαδάκη- Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1948 στο Ρέθυμνο, όπου τέλειωσε το Λύκειο, και κατοικεί με την οικογένειά
της στην Κάντζα Παλλήνης.
Πτυχιούχος Α.Σ.Ο.Ε.Ε. εργάσθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών.
Είναι Ειδική Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
( Π.Ε.Λ ) , καθώς και τακτικό μέλος της Παγκρήτιας Ένωσης Λογο-τεχνών, της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, του Φ.Ε.Σ Κάντζας, της Παγκρήτιας και Πανευρυτανικής Ένωσης.
Γράφει από τα δεκαπέντε της. Σε Πανελλήνιους και Διεθνείς Ποιητικούς Διαγωνισμούς έχει αποσπάσει βραβεία, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό από διάφορους Φορείς της Λογοτεχνίας .
Συμμετέχει σε κριτικές Επιτροπές Λογοτεχνικών διαγωνισμών.
Από τις εκδόσεις « ΝΟΩΝ » έχουν εκδοθεί οι βραβευμένες ποιητικές συλλογές της: « Στιγμές και Στίγματα », « Πανσέληνος και πάλι... », και « Η Έκτη Θάλασσα », ενώ είναι υπό έκδοσιν οι ποιητικές συλλογές « Στης αιωνιότητας το κατώφλι » και « Απάγκιο »
Ποιήματά της τόσο από τις ανωτέρω, όσο και από άλλες δέκα ανέκδοτες συλλογές έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες , λογοτεχνικά περιοδικά, και έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ανθολογίες θεματικές και μη, καθώς και στην πρόσφατα εκδοθείσα « Μεγάλη Εγκυκλο-παίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας » του Χάρη Πάτση
Ο συνθέτης Μπάμπης Πραματευτάκης έχει μελοποιήσει το ποίημά της « Επίκληση στους Δελφούς», ως Θούριο.
Ο ίδιος μελοποίησε αποσπάσματα του ποιήματος της με τίτλο
«Στο φεγγάρι» για τη μουσικοχορευτική παράσταση « Σερενάτα στο φεγγάρι » που ανέβηκε με επιτυχία στο θέατρο «Ερωφίλη» .
Από τον Αύγουστο του 2009 ποιήματά της δημοσιεύονται τακτικά στην ημερήσια εφημερίδα «Κρητική Επιθεώρηση ».
Πρόσφατα εκδόθηκε η ποιητική συλλογή της «ΚΡΗΤΗ ΜΟΥ...»,
η πρώτη ενότητα της οποίας - σε Κρητική διάλεκτο- είναι εμπνευσμένη από την Ιδέα του πολιτιστικού Σωματείου ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΚΡΗΤΗ για
ένα χορό, έναν πεντοζάλη απ’ άκρου σ’ άκρον της Κρήτης για τη φιλία και τη συναδέλφωση των λαών.
Χιλιάδες Κρητικοί και επισκέπτες χόρεψαν ταυτόχρονα για το σκοπό αυτό στις 7 Αυγούστου , υπό τους ήχους του τραγουδιού με τίτλο
« Κρήτη της συναδέλφωσης», που αποτελείται από :
- 30 στίχους της Εύας Χαλκιαδάκη (δηλαδή ολόκληρο το ποίημα –
σύνθεση των σελ. 28-29 της συλλογής « Κρήτη μου …» εξαιρέσει του πρώτου και τελευταίου δίστιχου ),
-Δύο δίστιχα του Νεκτάριου Χατζηδάκη που το μελοποίησε και το τραγούδησε, καθώς και
- Μονόλογο –απαγγελία του Μιχάλη Πριναράκη.
Το τραγούδι μεταδόθηκε από την ΕΡΑ Ηρακλείου- Χανίων και ο χορός αυτός , που καταχωρήθηκε στο βιβλίο GUINNES, θα γίνει πλέον θεσμός.
Το τραγούδι «Κρήτη της συναδέλφωσης» είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο, ( www.200000.gr ) « ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΚΡΗΤΗ », όπως και άλλα σχετικά ποιήματα της Εύας Χαλκιαδάκη υπό και προς μελοποίησιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.