Νέο ποίημα της Ιουλίας Κορμέντζα

Τότε, θα τ’ ’κλωθα όλα διαφορετικά

Ω, πανήγυρη οφθαλμών

ορώντας το «χλοάζον» στης γης την αγκαλιά!

Να κοιτάζεις και να μη χορταίνεις την ομορφιά!

Ω, Ζωής μαγεία,

το φωτοβόλημα ν’ ατενίζεις των αστεριών

μες του Κόσμου την άμετρη απλωσιά!

Αχ, τόση Θεϊκή άπλερη ευλογία,

στων ημερών μας το ξεδίπλωμα,

γιατί να πηγαίνει χαράμι!

Κι η Παγκόσμια Ψυχή

αχ, γιατί λιπόθυμη να εγκαταλείπεται

μες σε λάσπη-πίκρα, μαύρο κατράμι

κι αβοήθητη, αργά-αργά να βυθίζεται

όλο και πιο βαθιά! 

 Ω! Σύνορα δεν έχουν των ανθρώπων τα δεινά!

Και για όσα βλέπω γύρω φίλε μου,

σαν αξιολογώ τα συμβαίνοντα καθημερινά,

στη σκέψη μου για να μη ρίχνουν βαριά σκιά

μια δόση αν μπορείς αισιοδοξίας στείλε μου!

Στην ανέμη να γινόταν της ζωής, να μη κλώθω

την απύθμενη λύπη φίλε μου, αμέτρητη που νοιώθω

για των απλών ανθρώπων τ’ ατελεύτητα δεινά!

 Ας ήταν στα χέρια μου να ’χα έστω και λίγα νήματα

χρωματισμένα μ’ ελπιδοφόρα μηνύματα,

πως πλέον ούτε συγκρούσεις ούτε πόλεμοι άλλο πια

πλακώνουν στης γης την απλωσιά…

πως δίκαιη προς όλους γίνεται των αγαθών η μοιρασιά…

πως παιδί κανένα δεν πεθαίνει γιατί πεινά….

και πως σύμπασα η Οικουμένη,

καμαρωτή κι αδελφωμένη,

αρχίζει προς το μέλλον να περπατάει αγκαλιασμένη….   

Τότε φίλε μου, υπερούσια χαρά

θα ξεχυνόταν στη καρδιά  

κι όσα θα έκλωθα, θα ’ταν όλα διαφορετικά!...

{Απ’ την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου «Ο καθείς εφ’ ω ετάχθη»} 

Πίνακας: Τσαρούχης 4 εποχές