ΣΤΕΛΙΟΣ ΝΤΟΜΑΛΗΣ

ΠΑΝΤΑ

Σά βρέφος πού ανατράφηκε μέσα σέ λύκους·

ενήλικος δέν μπόρεσα νά ουρλιάξω,

ή αγέλη μ^' απαρνήθηκε,

κ' έμεινα μόνος,

σά λύκος.

ΚΕΝΟ

Ενα κόκκινο ύγρό στίς φλέβες νά κύλαγε

ένας έγχρωμος άνεμος νά φύσαγε

κίτρινος, σάν πτώμα.

Τά νεύρα ποθούν σαν ζωή,

μια σήψη άργή.

Ή αιώνια παγωνιά πού άκινητεϊ.

Toυ εγκλήματος ή φριχτή τάσις

κι ό φόβος μέ τήν έκφραση του ποντικού

έχουν τήν ίδια τρυφεράδα

για τα θλιμμένα χαμόγελα.

ΓΙΟΡΤΗ

Κάθε γιορτή καί πασχαλιά στενοχωριέμαι.

Κάβε άστοχο γέλοιο  για  οτιδήποτε

τών κοριτσιών ή κεφάτη μιλιά

παλιές πληγές ανοίγουν στήν καρδιά μου

Κι' δμως έζησα τόσο άπλά, τόσο αδέξια

καί τήν συνείδηση μου κράτησα άγνή,

επιδέξια τόσο, που αμάρτησα.

ΑΝΘΟΣ

Απ' τά πολλά πού αναζητούσα

κατάντησα έ'να στείρο μπόλι

Νά μ' έπερναν τουλάχιστο οι διάολοι

κ' ενας καινούργιος ανθός ν' ανθούσα 

στης κόλασης τό μαύρο περιβόλι.

ΑΝΑΜΟΝΗ

Τά μεσημέρια πτώματα, νεκρή ή νύχτα

 κ' ένας ήλιος σακάτης.

Φρυγμένα τά βήματα στη στεγνή απουσία. '

Ανασυρμένο άπό τάδυτο, χωρίς θάνατο οΰτε γέννηση

Βραχνό κ' αμέτοχο

άδειο.

Αυτοκτονία οραμάτων ασύληπτων.

Ή αναγέννηση αργεί. Πλήθη αιώνων αναμονής.

ΛΥΚΟΦΩΣ

Άνεσηκώθη σαν κραυγή άπό τά σπλάχνα μου 

Καταραμένο ένα λυκόφως θλίψης, κι άπλώθη

ερωτικά σφιχταγκαλιάζοντας τίς πολιτείες μου

τ' άνοικοδόμητα ερημικά οράματα μου.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τό ν' αγαπάς ενα πράγμα πού τό συμπαθούν όλοι

καί νά τό αγαπάς περισσότερο άπ' όλους είναι αλήθεια

κι' ενώ όλοι χωρίς αυτό μπορούν καί ζουν

έσύ μόνο μέ τή σκέψη πώς τδχασες νά πεθαίνης

 Είναι δυστυχία που δέ μετριέται οΰτε μέ της κατακλυσμιαίας εποχής

τά βουλιαγμένα χρόνια

ΔΩΡΟ

Σου χαρίζω τήν καρδιά μου σάν ενα ρολόι

γιά νά σού μετράη μέ άκρίβεια τή δυστυχία

ΗΡΘΕΣ

Ησουν γραφτό νά ρθής

σάν ενα γράμμα, που φέρνει

ένας χαμένος πελαργός,

τραυ ματισμένος,

άπό μιά χώρα πού ποιος ξέρει

πιά κοπέλλα έχει δέσει

παίζοντας

σέ μιά ώρα ερημιάς.

Ήρθες, σά μιά μποτίλια, πού ένας ναυαγός έχει πετάξει

ένας πνιγμένος τώρα ναυαγός

άπό πιά θάλασσα ποιος ξέρει.

Ήρθες πρωτόγνωρη μελαγχολία

ένας καινούργιος θάνατος

μιάς άγνωστης ζωής

ΘΛΙΨΗ

Τό μαΰρο σύννεφο αγκάλιασε τήν κεφαλή μου

καί τοΰ μυαλού μου οι ουρανοί μεσ' τά σκοτάδια τυλίχτηκαν.

Σάν τρομαγμένο όρνιο φτεροκόπησε ή ψυχή μου

κοπαδιαστά οι καημοί μου αφανίστηκαν.

Κι' έμεινα μόνος στης καρδιάς τή φριχτή έρημο.

 Ο Στέλιος Ντόμαλης είναι ποιητής με μεγάλο ποιητικό αλλά και φιλοσοφικό έργο.  Τα παραπάνω ποιήματα προέρχονται σε μια από τις πρώτες του  ποιητικές συλλογές  ΣΚΟΡΠΙΑ ΠΟΥΛΙΑ που κυκλοφόρησε το 1967 στη Λάρισα. Επειδή το έργο του είναι πολύ πλούσιο θα ακολουθήσουν και άλλα αφιερώματα στο σπουδαίο αυτό ποιητή.

ΣΚΟΡΠΙΑ ΠΟΥΛΙΑ 1967 ΛΑΡΙΣΑ