Ένα νέο ποίημα του Αντώνη Πυροβολάκη

Γράμματα

Πράγματα που απέπνεαν την τρυφερότητα μιας απουσίας.

Οι γερανοί στα ντοκ συνομιλούσαν με τη γλώσσα της σκουριάς

τα μολυβένια δάκρυα του αδέκαστου μαρτυρίου τους , που εξάγνιζε το Σίσυφο των μύθων.

Λευκοί σταυροί τύφλωναν το βλέμμα του μεσημεριού

ενώ στον ελαιώνα της Γεσθημανής ψίθυροι κουρελιασμένου ηλιόφωτος έγδερναν τα χώματα.

Στο χτυποκάρδι μου αρνήθηκα να στέλνει πια σήματα μορς στα χάη

από το χώμα να αναδυθεί μια λήθη σα τριαντάφυλλο,

που να μυρίζει ψάθινα καπέλα με λευκές κορδέλες φορεμένα από την λαύρα της ακρογιαλιάς ,

αθανασία να μυρίζει,

έτσι για να χωρέσει στο χαμόγελο σου το φεγγάρι

Οι έρωτες της μιας βραδιάς θυμίζουνε κουτσά κουτάβια και τρελούς καθρέφτες

θυμίζουνε οθόνες χιονισμένες για να κάνουν σκι τα έντομα φτηνών ξενοδοχείων.

Σε αποκλήρωσε το γιασεμί , έβαλε φραγή στην όσφρηση σου.

Το λυκαυγές του είπε πως σε είδε να κυλιέσαι στα χαμαιτυπεία της Βεγγάζης

να ξεπουλάς μουσώνες σε ληστές ψυχών και κύμβαλα κορίτσια , κρουστά αστροφώτιστα κενά,

χορογραφίες κόκκινων θανάτων, ανάμεσα στις παρθενίες αναίμακτων στιλέτων,

που προσευχότανε για εμπόλεμες σφαγές και διατρήσεις σάρκας ροδαλής στα αχανή τοπία της παραφροσύνης.

Και τα όνειρα σε βλαστήμαγαν.

Και τα όνειρα σου ούρλιαζαν γιατί ; τα χάρισες σε μια πιωμένη νύχτα

Πράγματα που απέπνεαν τις σιωπές της λησμοσύνης ,

τον καταρράκτη των γραμμάτων που γκρεμίζονταν απ΄ τα δάκτυλα ενός αυτόχειρα

σε μια λευκή θάλασσα χαρτί

καθώς έτριζε ανοίγοντας πάνω στους μεντεσέδες της του σκοταδιού η πόρτα. 

Πίνακας: Topaz