Αντώνης Πυροβολάκης ένα νέο ποίημα

Όλα 

                                                   Τα  ήπια όλα  πια.

Τα  χάπια, τους  καφέδες , τα  σκοτάδια.

Τα  διεγερτικά χάδια  της  λήθης.

Έκαψα  τα τσιγάρα  και  το χρώμα  των  ματιών μου.

Οι   αστραπές  των  αντοχών μου  έβγαλαν μια  ακτινογραφία  της στοργής  σας.

Διάβασα  τα βιβλία  και  του χάους  τις  παλάμες.

Κορνίζωσα  τα τρόπαια  μου  προσανάμματα του  τίποτα.

Βαρέθηκαν  οι θάνατοι  και  τα  ξυράφια  να  με περιμένουν  να  πεθάνω.

Η  τρέλα  μου σα  ξωτικό  που μου  χρωστά  δυο νοίκια  ψάχνει  άλλο μυαλό  να  κατοικήσει.

Ανάμεσα  σ’ αστερισμούς  και αστερίες  απόκαμα  να περιφέρω  το  σαράκι μου.

Δίπλα  στης  Στύγας τ’  ακρογιάλι  οι άγγελοι  με  λάσπη έχτισαν  το  εξοχικό μου.

Τα  ήπια  όλα πια.

Ουλές  δακρύων  από των  βλεμμάτων   τις σφαγές  με  τα ουράνια  τόξα.

Φυγές  σε νεφελώματα  και φανταγμένους  ήλιους  με της  φαντασίας  το καλάμι.

Τη  μεθοριακή  γραμμή ανάμεσα  στην  άδολη αγάπη  και  τη φρίκη.

Το  ματοκύλισμα  στης χαραυγής  τις  πορφυρές   φαλτσέτες.

Πανσέληνους  σε  βάραθρα πεσμένες,  φεγγάρια  από χρυσάφι,  σκοτωμένα.

Φωτογραφίες  σε εκδρομές  και αλκοολικά  φιλιά  σε φτηνά  ξενοδοχεία.

Υπήρξατε  ο  σταυρός μου.

Το  ξύδι  μου και  η  χολή μου.

Τα  ήπια  όλα πια