Ποίηση Άννα Ιωαννίδου

   ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ
            (Τάνκα)

Σούρουπο ζεστό
μυρωδιά μεθυστική
άσπρου γιασεμιού.
Τραγούδι αηδονιών
στην σκιά του φεγγαριού.

ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΟ

Φεγγάρι ασημένιο βούτηξε στη λίμνη
Έλα να σπάσεις τα δεσμά της μοναξιάς
Για 'σένα άνοιξαν  νυχτολούλουδα
Για 'σένα μία βροχή από αστέρια
Αγάπης κάλεσμα η μορφή σου
Ρέει αδιάκοπα ο χρόνος
Όλα ριγούν στην προσμονή σου
Φως να γεμίσεις τ' άδεια βράδια
Ώρες ατέλειωτες στη μνήμη του φιλιού
Το σώμα ακοίμητο στη νοσταλγία
Όλα σπονδή στ' αγκάλιασμά σου!

<<ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ>>

Σε βλέπω να πρωταγωνιστείς
<<εξόριστος>>
σ' ένα θέατρο παραλόγου.
Πρόσφυγας σ' αφιλόξενη γη
τα βήματά σου σ' άγνωστα μονοπάτια.
Που ανήκεις;
 Σε ποιο τόπο θα κουρνιάσουν τα όνειρά σου;
Το νέο σου σπίτι ετοιμόρροπος καταυλισμός.
Μέρες ασπρόμαυρες...
Συντροφιά  η πείνα , η δίψα , το κρύο.
Γεύση ξεριζωμού.
Τα μάτια σου άδειασαν.
Το χαμόγελο πέτρωσε.
Λαθρεπιβάτης σ' ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Σε προσπερνούν αδιάφορα.
Ανώνυμος, χωρίς ταυτότητα,
χαμένο πρόσωπο  στην πόλη.
<<Εξόριστη>> ψυχή
σε βλέπω να μάχεσαι
να κερδίσεις την επόμενη αυγή.
Που ανήκεις;
 Σε ποιο τόπο θα κουρνιάσουν τα όνειρά σου;