Ποίηση Κορμεντζά Ιουλία

Και τότε…. θα ξεφαντώσουμε
          
Πατέρας μας ο Ήλιος και Μάνα μας η Αστραπή.
Σπίτι μας κομμάτι μικρό στην απλωσιά της Γης.
Λίγοι στον  αριθμό πάντοτε και μικροί στο δέμας,
ένδοξων προγόνων της Ελληνικής φυλής
γέννημα θρέμμα,
εκείνων ακολουθώντας το βηματισμό
σεργιανίσαμεσε «περιβόλια» ευωδιαστά
όπου μέσα τους όλα ήταν υπέροχα, ενάρετα κι αγνά
κι ανθούσε η καλλιέπεια και βασίλευαν Σοφίας τα ιδεατά….

Αλλά ενώ στην ομορφιά της Ποίησης είχαμε αιχμαλωτισθεί
απ’ ένα αίσθημα οικουμενικό με τέλεια υποταγή….
και με τη λύρα του Ορφέα παίζοντας μουσική,
σε δρόμους σαν ξανοιχθήκαμε στης γης την απλωσιά
αγρίμια εξημερώσαμε κι ανήμερα θεριά…

εμείς που αναζητήσαμε του Φωτός τη πηγή,
συλλέξαμε ακτίνες και περικλείνοντας στην ψυχή
ό, τι βίωμα δέχθηκε τ’ ανθρώπινο μυαλό 
με «καινόδαιμόνιο» κάναμε διαλογισμό,
τον «Άγνωστο»για να γνωρίσουμε Θεό…..

εμείς που τα πελάγη περιπλεύσαμε Οδυσσείς,
του ταξιδιού χαράζοντας πορεία ζωής ανοδική
και με πυγμή αγωνισθήκαμε
και με σθένος γι’ αυτό μοχθήσαμε,
τί συνέβη άραγε τι, σε τούτη της πορείας μας στροφή;

Μη και γήινης θύελλας καταιγισμό δεχθήκαμε
την ισορροπία χάσαμε και κλονισθήκαμε;
Ή τρέλας κι αποκοτιάς ήταν κακιά στιγμή,
το τιμόνι λασκάρισε κι όλα, μα όλα τα απολησμονήσαμε;

Ή μη κι ήπιαμε πολλής αλαζονείας κρασί και μεθύσαμε
και μ’αυτοκαταστροφής μανία κι οργή
όλα τα ποδοπατήσαμε…
και σαν χάρτινους πύργους όλα τα γκρεμίσαμε!

Και ποιος από μας μπορεί, τώρα που συνήλθαμε,
τον αλλοτινό αγωνιστή εαυτό του ν’ αναγνωρίσει
έτσι όπως έ χουμε πλέον καταντήσει!....
Μη και κουφαθήκαμε και δεν ακούμε τον κατατρεγμό;
Ω! πώς να περιγράψω του είναι μου τον αναβρασμό
για της ζωήςμας τον εξευτελισμό!….

Οι άθλιοι εμείς… σαν τον Οιδίποδα τον δυστυχή
τα μάτια μας με χρυσή περόνη βγάλαμε μοναχοί!

Τυφλοί σερνόμαστε,
«ζήτουλες των δρόμων», χωρίς αυτοσεβασμό.
Και νηστικοί  περιφερόμαστε
σ’ ένα κόσμο ξένο, άγνωστο, αμείλικτο, σκοτεινό,
στην παγωνιά του βοριά γυμνοί….

Κατά τα έργα μας, άξια πάθαμε, δεν μας φταίει κανείς.
Προς τί λοιπόν οι θρήνοι, προς τί κι οι κοπετοί;
Γνωστοί και φίλοι, συνοδοιπόροι στην ίδια διαδρομή,
συναχθείτε κι ανασηκώστε την κεφαλή.

Ελάτε ν’αφουγκρασθείτε μαζί μου και σεις,
τη φωνή της θύμησης που εντός μου λαλεί
και μου λέει δυνατά πως γίνηκε κι επιτεύχθηκε,
ό, τι κάναμε στην αρχή ως Προμηθείς.

Κι η φλόγα του πορφυρένιου φωτός δεσμεύτηκε,
στου καθενός στα κατάβαθα σπήλαια κρύβεται της ψυχής.

Κι αφού όπου«πτώση» και η «άνοδος» είναι δυνατή   
αρκεί να το θελήσουμε, μπορούμε.

Εμπρός λοιπόν να ψάξουμε καλά, τη φλόγα να ξαναβρούμε.
Και τότε σαν τον Φοίνικα το μυθικό πουλί
απ’ τις στάχτες να ξαναγεννηθούμε.
Και για όσα είχαμε ονειρευθεί, 
συμφιλιώνονταςτο «θεϊκό και το σατανικό»,
το πάλεμα να ξαναρχίσουμε, σ’ αγώνα ιερό..

Σφουγγίστε δ κρυα, ψυχής κοπάστε σπαράγματα.
Κι απ’ τωνσυντριμμάτων τον σωρό, ξεδιαλέγοντας υλικό,
ν’ αρχίσουμε πάνω στων θεμελίων τα χαλάσματα,
μεγάλο και γερό, καινούργιο Οίκο ζωής να κτίσουμε.
Και μ’ ό, τιμέσα μας παρέμεινε γνήσιο, καθαρό κι αληθινό,
αγνότητα στο κάθε τι, ευγένεια κι αξία να ξαναδώσουμε.
και με του Ήλιου τη λαμπρότητα να το κοσμήσουμε.

Κι αν με το φως του την ύπαρξή μας πάλι μεταμορφώσουμε,
ως εαυτόν και τον τόπο μας πάλι αν αγαπήσουμε,
τις αρετές μας προβάλλοντες και μία-μία σαν φανερώσουμε,
στους αμφιβάλλοντες,ποιοι είμαστε σαν ξαναδείξουμε,
το στέφανο τιμής θα ξανακερδίσουμε…

Ω, ας δουλέψουμε κι ας το παλέψουμε σαν τον Δαυίδ,
γίγαντες εχθρούςκαι δόλιους «φίλους» να κατατροπώσουμε.
Κι απ’ τ’ανέσπερο φως, αναμμένο δαυλό να υψώσουμε
προχωρώντας στηνιερή πόλη της «Ιερουσαλήμ».

Κι αναμμένο,στην εξώπορτα του μέλλοντος να τον απιθώσουμε,
αναστάσιμο μήνυμα νέας διαδρομής…. 
Τότε, σαν ο στόχος ζωής επιτευχθεί, 
θα ’χουμε κάθε λόγο, σε πασίχαρη να ξεφαντώσουμε γιορτή,
μια πανήγυρη όπου όλοι θα επιθυμούν να ’χουν συμμετοχή….

 -- julia Kormentza
email:kormentzaioulia@gmail.com