Ποίηση Ιωαννίδου Άννα

ANNA IOANNIDOU

ASSENZA

Notti vuote invernali.

Le stelle si perdono nel cielo arrabbiato.

Sogni  insanguinati nel riflesso del tempo

e tu , una figura solitaria nella camera dell'assenza.

il tuo cuore si ferisce

senza l'aroma dell’amore

e la solitudine silenziosa dipinge gli occhi di dolore.

Un deserto la tua vita senza oasi e barriere.

Solo la tua ombra ti parla.

Ma non puoi sentire la sua voce.

Tu ascolti solo il battito del tuo cuore

che conta i secondi.

Ora tu cerchi in vano un paradiso perduto

nei sussurri delle grida.

Tutte le porte sono chiuse.

ΑΝΝΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ΑΠΟΥΣΙΑ 

Άδεια χειμωνιάτικα βράδια.

Τ’ αστέρια χάνονται στον οργισμένο ουρανό.

Ματωμένα όνειρα στην αντανάκλαση του χρόνου

κι εσύ μία μοναχική φιγούρα στο δωμάτιο της απουσίας.

Πληγώνεται η καρδιά σου

χωρίς το άρωμα της αγάπης

κι η μοναξιά σιωπηλή ζωγραφίζει στο βλέμμα τον πόνο.

Μία έρημος η ζωή σου χωρίς όαση κι όρια.

Μιλά μόνο η σκιά σου.

Μα δεν μπορείς να ακούσεις την φωνή της.

Αφουγκράζεσαι μόνο τον χτύπο της καρδιάς σου

να μετρά τα δευτερόλεπτα.

Τώρα μάταια αναζητάς τον χαμένο Παράδεισο

στους ψίθυρους των λυγμών.

Όλες οι πόρτες σφραγίστηκαν.