Ποίηση για την Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Ένας ποιητής με ξάγρυπνο νου

Ανέτειλε ο Ήλιος κι όσο κυλά η μέρα

στην αγορά της «Ιερουσαλήμ» τυρβάζουν τα πλήθη.

Και μες σε κύκλο ζόφους

Πνεύμα Ζωής, γιομάτο ανήσυχα ήθη,

περιπλανάται στον αέρα…   

Κι όταν επήλθε η νύχτα, σε φρουράς εναλλαγή, 

ύπνου παύση κομίζουσα για το κάθε τι,  

ο θόρυβος παρήλθε του όχλου.

Κόπασε και των θνητών η πολυπραγμοσύνη

και στην αγκαλιά της κόρης του σκότους

αφέθηκαν όλοι σ’ ύπνου μακάρια γαλήνη.

Μακαρίως και τα ζώα κοιμούνται στη γη. 

Παρομοίως και τα πτηνά τ’ ουρανού.

Όμως στην απόλυτη ηρεμία του μεσονυχτιού

ένας φτωχός, ονειροπόλος ποιητής με ξάγρυπνο νου,

στο περβάζι στέκεται του παραθυριού

πάσχων για την αγνωμοσύνη της Ανθρωπότητας

στη δωρεά της Συμπαντικής Ωραιότητας.

Ανιχνεύει σημάδια ενός κόσμου ονειρικού

Φωτός θάμπωμα συλλέγει απ’ τ’ αστέρια.

Και στοχαζόμενος το μακάριο της αιωνιότητας,

προς το Σύμπαν, αναπέμπει ευχαριστήρια προσευχή,

που ζωογόνα μήτρα, κρύβει την αυριανή ζωή….

Και σα βασίλεψε το φεγγάρι,

με νου γαληνεμένο και ψυχή,

έτοιμος πια ν’ αναπαύσει το κορμί,

άρχισε τον ρουχισμό της μέρας ν’ αφαιρεί.

Μα σαν απόθεσε στο μαξιλάρι,

το κομποσκοίνι προσευχής

που κρατούσε ολημερίς στα χέρια,

κατατρυπήθηκε απ’ όσα των ωρών η εναλλαγή

κρυφά είχε κρεμάσει ένα-ένα, δίστομα μαχαίρια….

κι αιμορράγησε πολύ….

Και μες τα αίματα, πώς ο άμοιρος ποιητής,

πώς σ’ ύπνο μακάριο να παραδοθεί,

ύπνο κοσμογεννητή;