Ποίηση Ιωαννίδου Άννα

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Ήρθε σαν ανεμοστρόβιλος
και σάρωσε το γέλιο μας.
Μια λέξη θηλεία στο λαιμό.
«Μνημόνιο».
Με αυτόν τον δούρειο ίππο
μπήκαν οι παγκόσμιοι «προστάτες»
στο κάδρο της ζωής μας.
Απαξιώθηκε το παρόν.
Υπό εξαφάνιση το μέλλον.
Και το «Μνημόνιο» έγινε πελώριο «μνήμα»,
έτοιμο να δεχτεί τις ακρωτηριασμένες ελπίδες μας.
Τόπος ταφής για τα σκοτωμένα όνειρα
ενός πρώην περήφανου λαού.

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Η Έμπνευση απεβίωσε.

Επικολλήθηκε και το αγγελτήριο θανάτου !

Ετών : αγνώστου ηλικίας…

Σε «μόλυνε» , είπαν, ένας ιός , αληθινό σκουλήκι.

Κι ενώ έψαχνες σ’ ιστοσελίδες, κατέρρευσες.

Το πρωί βρήκαν το σώμα σου παγωμένο.

Στο πληκτρολόγιο.

Ζητούσες εργασία, ακόμη και «κακοπληρωμένη».

Περιπλανήθηκες στις αγγελίες.

Χάθηκες.

 Η τελετή της κηδείας λαμπρή.

 Συνέρευσαν επιφανείς λογοτέχνες… αλλά κι άγνωστοι.

Κι ο επικήδειος λόγος , κομψοτέχνημα.

Ο κόσμος της ποίησης έγινε «φτωχότερος» , είπαν.

Δύσκολη η εποχή για σένα, Έμπνευση.

Οι ποιητές έχουν δηλώσει αποχή από το έργο τους.

Βολεύτηκαν.

Κλείστηκαν στο κελί τους.

Άδειασε η ψυχή τους.

Κανένας δεν σε καλεί πια.

Σ’ εγκατέλειψαν

μες σε στοίβες από λευκές σελίδες και σπασμένα μολύβια.

Μα εγώ έχω πεισμώσει.

Αρνούμαι να σε θάψω.

Έλα κοντά μου αυτήν την νύχτα Έμπνευση

να γράψουμε μαζί έστω ένα στίχο,

μήπως αυτός ο πρώτος στίχος

σημάνει την Ανάστασή σου ...