Δεν κλαίω στα δύσκολα,
εγω.
Το φοβάμαι το κλάμα.
Αρχινάω μέσα μου
ένα παραμιλητό
με λογική,
επιχειρήματα,
τσακώνομαι με μένα,
συχνά.
Μα δεν κλαίω
Όλα επιστημονικά:
Τα βάζω με τη σειρά τους
Τα παγώνω.
Το φοβάμαι το κλάμα,
ως τελικό.
Η αντίδραση των πλούσιων
μ΄αρέσει :
Η υστερία,
κι οι αυτοκτονίες τους
είναι λογικές.
Αυτός που τα κάνει
Προτιμά αργές, ήσυχες κινήσεις
Ανα πάσα στιγμή διακόπτει,
ίσως εξηγεί,
για να συνεχίσει μετά.
ΑΠΟΛΟΓΙΑ
Η ώρα ήταν τρείς
Έριξε μια ματιά στα πουλιά, πάνω
Όλο και του ξεφεύγαν απ΄το μέτρημα
Τρεις φορές πέθανε ο πατέρας του
Τόσες μέχρι να μετακομίσει
απ την αυλή
φοβήθηκε βράδυ
τους γείτονες.
Θυμάται ενα πηγάδι
Μ΄ έναν παλιάτσο πάνω στο καπάκι,
για πέτρα.
Σιγα σιγα η ζέστη μίκραινε
την ανάσα στο δωμάτιο,
κι ο ουρανός άδειαζε
απ΄τα πουλιά.
Τόξερε αυτό
κι ο πατέρας.
Περίμενε τους χωροφυλάκους,
κοιτούσε το γεμάτο τασάκι...
ονειρευόταν μια γριούλα που
γέλαγε.
Έριξε μια τελευταία ματιά.
Δεν ήταν μόνο το πηγαδι,
Ήταν κι ένας γέρος μεθυσμένος,
που διαλαλούσε τα πλούτη του :
‘’Σας έφερα πολύ χρήμα,
κέρδισε η Χαρά
στη τρίτη κούρσα,
μονάχα εγω την είχα ποντάρει’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.