2 Ποιήματα του Πυροβολάκη Αντώνη

Αναμονή

Κάθομαι εδώ και περιμένω.

Ο Γάγγης είναι ένας βουβός λυγμός.

Στο πρόσωπό μου νιώθω το εξαίσιο φτερούγισμα

από τις σερπαντίνες της σιωπής του.

Οι μνήμες του πολύχρωμα πουλιά

σβησμένα στο λυκόφως,

παλιάτσοι φτιασιδωμένων δειλινών, που αποσκιρτούν στο πουθενά.

Τα όνειρα μου ανθισμένες πυρκαγιές, πύρινα ανθάκια στα παρτέρια της αβύσσου.

Από τα πέταλα τους κάθε χαραυγή, γκρεμίζεται η νύχτα και πεθαίνει

Οι άνθρωποι περνάνε και χτυπούν.

Βλέπω στις τρικυμίες των ματιών τους

ότι οι μουσώνες θα ' ναι φέτος φονικοί.

Κάποιος θα μ' αγαπά ερήμην μου.

Κάποιος σε ένα άλλο ωκεανό μαζί μου θα σπαράσσει μες την καταιγίδα.

Ιουδήθ το σκοτεινό σου άστρο

στοιχειώνει ακόμα τις γαλάζιες μου αστροφεγγιές.

Θυμάμαι όταν στις αυλές του παραδείσου

με μια φαλτσέτα κυνηγούσες μαργαρίτες.

Κι εγώ εδώ, σ' ένα ποτάμι που ξεπλένει ενοχές δε χόρτασα να ανασαίνω

το άρωμα των λέξεων,

δεν χόρτασα να τιτιβίζω μικρά '' σ' αγαπώ'',

στα χάη να ραμφίζω των παιδιών τις προσευχές,

δε χόρτασα περιμένω.

Ένα ψέμα.

Ένα έρωτα.

Ένα θάνατο.

Έτσι

Το υπόλοιπο της απουσίας ένα χρυσό τόπι

να παίζει ένα παιδί φεγγάρι με γδαρμένο γόνατο στα χάη

Ταβάνι καταδικασμένο να επιρρίπτει τις ευθύνες του σοβά

σε αγγίγματα νεκρά ζωάκια, που άφησαν οι τροχοφόρες της φυγής σου

στο ασφαλτοστρωμένο μου κορμί.

Μία ζωή που τρεμοσβήνει σαν κερί,

ένα περίστροφο δίχως σκανδάλη είναι η κάλπικη αγάπη

και κάτι σαν οδύνη όταν τα βλέφαρα σφραγίζουν πάντα μας αυτοσυστήνεται και λέει

¨ εγώ είμαι το σκοτάδι ¨.

Με τρύπια χέρια πάνω σε αρχαίο ξύλο,

κάποιος Θεός θα αγκαλιάσει και απόψε τους θανάτους.

Ποια πεφταστέρια έπεσαν σε τούτες τις αχαρτογράφητες παλάμες

ευχές και πεπρωμένα να εκπληρώνουν στα ερέβη,

ποια πτώση γύρεψε γκρεμό και φύτρωσαν φτερά στις πλάτες της.

Όχι δεν είναι τίποτα σπουδαίο, μονάχα μία ποίηση κακή,

μια εξαθλιωμένη χίμαιρα που ερωτεύτηκε τον κυνηγό της.

Μια Κυριακή σαν μαχαιριά.

Το όνειρο ενός τρελού.

Η ερημιά να σέρνεται στο δρόμο.

Μία μεγάλη καληνύχτα.

Έτσι πεθαίνουνε των λέξεων οι πλάνοι.