Ένα ποίημα της Μαρίνας Αποστόλου

ΜΑ ΕΣΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΟΝΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Δε βλέπεις τη γέννηση

Δε βλέπεις την ευκαιρία που άλλοι τόσο άδικα στερήθηκαν

Δε βλέπεις του ταξιδιού τη διαδρομή

Το άρωμα του χρόνου δεν οσφραίνεσαι

Δε νιώθεις του μυστηρίου τη γοητεία

Ακόμα το λάθος που μπορεί σωστό να γίνει

Και το άσχημο σε όμορφο, αν θες, να μεταμορφωθεί

Ξέρω, εγγυήσεις θες πολλές να έχεις σιγουριά

Γι’ αυτό δε βλέπεις την πορεία, δεν αναγνωρίζεις τις χαρές

Έστω κι αν αυτές είναι λίγες

Δε διακρίνεις το ηλιοβασίλεμα, τη χαραυγή, την υγρασία του βρεγμένου νωπού χώματος μετά από τη βροχή

Τον ήλιο που λάμπει και ζεσταίνει τη σάρκα μας

Τις γλυκές φωνές των παιδιών

Το έργο και τις θύμησες που μένουν

Τις έγχρωμες φωτογραφίες

Εσύ βλέπεις μόνο το τέλος και μελαγχολείς

Εσύ βλέπεις μόνο την κοινή κατάληξη και απελπίζεσαι νωρίς

Εσύ δεν άκουσες ποτέ κουδούνια να ηχούν μελωδικά

Κι έτσι βιάζεσαι γρήγορα όλα να τελειώσουν

Δε νοιάζεσαι για τα χρώματα, για τα αγγίγματα, δε σου λέει τίποτα η περιπέτεια

Γιατί εσύ δε βλέπεις παρά μόνο το τέλος!