ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ ΜΟΥ (ΨΑΞΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ)

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Ένα ποίημα της Μαρίνας Αποστόλου


ΜΑ ΕΣΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΟΝΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Δε βλέπεις τη γέννηση
Δε βλέπεις την ευκαιρία που άλλοι τόσο άδικα στερήθηκαν
Δε βλέπεις του ταξιδιού τη διαδρομή
Το άρωμα του χρόνου δεν οσφραίνεσαι
Δε νιώθεις του μυστηρίου τη γοητεία
Ακόμα το λάθος που μπορεί σωστό να γίνει
Και το άσχημο σε όμορφο, αν θες, να μεταμορφωθεί

Ξέρω, εγγυήσεις θες πολλές να έχεις σιγουριά
Γι’ αυτό δε βλέπεις την πορεία, δεν αναγνωρίζεις τις χαρές
Έστω κι αν αυτές είναι λίγες
Δε διακρίνεις το ηλιοβασίλεμα, τη χαραυγή, την υγρασία του βρεγμένου νωπού χώματος μετά από τη βροχή
Τον ήλιο που λάμπει και ζεσταίνει τη σάρκα μας
Τις γλυκές φωνές των παιδιών
Το έργο και τις θύμησες που μένουν
Τις έγχρωμες φωτογραφίες
Εσύ βλέπεις μόνο το τέλος και μελαγχολείς
Εσύ βλέπεις μόνο την κοινή κατάληξη και απελπίζεσαι νωρίς
Εσύ δεν άκουσες ποτέ κουδούνια να ηχούν μελωδικά

Κι έτσι βιάζεσαι γρήγορα όλα να τελειώσουν
Δε νοιάζεσαι για τα χρώματα, για τα αγγίγματα, δε σου λέει τίποτα η περιπέτεια

Γιατί εσύ δε βλέπεις παρά μόνο το τέλος!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.