Ποίηση Πυροβολάκη Αντώνη

1η Μαΐου

Σου το έλεγα πως δε θα αντέξω.

Τα λόγια μου καράβια αλαργινά στα χάη.

Οι αντοχές, του αχανούς κραυγές κάτω από πεθαμένα αστέρια.

Λήθη εν τω γενάσθαι από κόκκινους θανάτους, πιες για να με θυμηθείς.

Με φύκια θα στολίσω τα μαλλιά συ στους βυθούς όπου κοιμούνται τα λαμπρά φεγγάρια.

Βλέπεις ο ήλιος έπαιζε κρυφτό και εγώ τα φύλαγα σ' ένα λαμπαδιασμένο τοίχο.

Μέχρι το είκοσι μετρούσα κι έπειτα ερχόταν το σκοτάδι.

Σου το έλεγα πως δεν θα αντέξω.

Τα χείλη μου τα λήστεψαν οι πετροκερασιές.

Τ' απόβραδα παραμιλάω στους χειμώνες.

Την ποίηση μου πετροβόλησα, σαν αποσκελετωμένο από την πείνα, αδέσποτο σκυλί.

Τα κάρβουνα του Ηφαίστου αγρυπνούν ένα αυτόχειρα λαμπτήρα

στις οροσειρές της οροφής

Μισή μερίδα φως και μια μελαγχολία.

Ποιο ράμμα έσπασε από τη σάρκα της οδύνης;

Γεμίσανε με δάκρυα αγαλμάτων, των μουσείων τα μωσαϊκά.

Κυκλάμινα να μου φορέσεις στα μαλλιά καθώς θα απολείπω τους τρελούς μου

σε μια σκακιέρα από φίλντισι και νύχτα.

Μία θυσία είναι, μη το κάνουμε και θέμα,

γιατί μπορεί να αυτοπυρποληθεί η πρώτη του Μαΐου.

Μπορεί να ξεραθούν τα λούλουδα όταν γευτούν του χώματος την πείνα

Σου το έλεγα πως δε θα αντέξω.

Δυο βήματα πιο πίσω καρτερεί η σκιά που με ορίζει.

Το όνειρο μας να προσέχεις σαν τα μάτια σου.

Χοντρό μπουφάν να του φοράς τις κρύες μέρες.

Μην ξεριζώσεις τους αυτόχθονες πόθους ετούτου του κορμιού.

Με δάκτυλα απαλά ακούμπησε τα ψεύδη μου.

Άμα τα κάνεις προσκεφάλι θα κοιμάσαι ευτυχισμένη.

Σου το έλεγα...