Ποίηση Μαρίνα Αποστόλου

Μούσια, βιβλία και βλέμμα απλανές

Σαν πεις τη λέξη ‘’ποιητής’’

μία εικόνα μοναχά θα σου ρθει στο μυαλό σου

Ένα τζάκι να καίει, ένα σαλόνι φορτωμένο, μία βιβλιοθήκη έτοιμη να καταρρεύσει

Κι άλλα βιβλία διάσπαρτα παντού

Μεγάλα γυαλιά μυωπίας, μαλλιά ατημέλητα

Μούσια άκοπα, βαριά φωνή, βλέμμα απλανές

Μνήμες από την εξορία

Λεξιλόγιο εξεζητημένο

Γνώση ιστορικών λεπτομερειών

Διηγήσεις, συμβουλές και πρότυπα άλλων μεγαλύτερων ποιητών

Αναγνώσεις στίχων όλο νόημα

Κι ίσως και μια πίπα στο χέρι να σιγοκαίει

Αυτό θα πει ‘’ποιητής’’

Αυτή είναι η επιβεβλημένη εικόνα του

Όλα τ’ άλλα δε συνάδουν

Και καμιά αναφορά σε νεότερους

Αυτοί έπονται και δεν έχουν μελετηθεί

Ποιητής είναι όλα τα παραπάνω.

Λυγμοί στο σκοτάδι

Η νύχτα έπεσε

Τα φώτα σβήσανε στους διαδρόμους

Σιωπητήριο παντού

Όχι όμως και στις ψυχές

Αυτές είναι άγρυπνες

Ζωντανές

Τα μάτια βουρκώνουν

Ξεσπάνε

Δάκρυα

Και μετά τα δάκρυα λυγμοί

Δε φαίνεται τίποτα

Μόνο σκοτάδι

Τα δάκρυα δε φαίνονται

Μόνο σκοτάδι και λυγμοί

Οι λυγμοί τρυπούν το πέπλο της ησυχίας

Τα κορμιά τρέμουν μπροστά στη φρίκη του αξεπέραστου

Του οριστικού, του ανίκητου

Λουλούδια, γλάστρες και μπουκέτα

Μέσα και έξω απ’ το δωμάτιο

Η νύχτα σηκώνει όλο το βάρος της δυστυχίας

Το πρωί άραγε θα μας βρει πιο αδύναμους ή πιο δυνατούς;