Ποίηση Κυριακίδη Νίκου

Λευκό ανελεύθερο τραγούδι
στη μικρή Σίβυλλα


Λευκές νύχτες
Πολύ μικρά δωμάτια, λευκά
Όπως το τίποτε.
Κόβεις μια βόλτα από πάνω σου
Σε σκέφτεσαι :
''Εχω επιστροφή, καθυστέρηση''
Μιλάς με δυσκολία, αλλά είσαι μικρή
Συνήθως αυτά, είναι αρχή εγκεφαλικού
Ειδικά σαν υπάρξει το κατάλληλο σχήμα κύστης,
το μπαλόνι που αποδρά
σαν την πίκρα από την πείνα
και βάζει στο χωλάκι, την αξιοπρέπεια.
Φάνηκε ακόμη πιο μικρό
Τόσο ελαφρύ σαν χαρισμένο σάλιο
Και πετάει...
όλα τα όνειρά μας, άλλωστε.
''Θα πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις,
να ξέρουμε λεπτομέρειες, νάχουμε φωτογραφίες.
Αλλιώς θ΄αδικηθεί το τραύμα''
Κολυμπούν τα λευκά δωμάτια με φως λευκό
Αναπνέουν απ΄ τους πόρους των τοίχων
Τους καταστέλει-αυτόν θυμάσαι-ένας παιδόφιλος σωφρονιστής
Αναιδής, άπλυτος και φοβισμένος.
Χρόνια στο φως και δεν περνάει μέρα από πάνω του.
Τα παιδιά μεγαλώνουν, αλλαξοπιστούν, αρρωσταίνουν
πεθαίνουν.
Από γεράματα κυρίως, με ρυτίδες βαθειές πυκνές ουλές.
Ανέγγιχτος απ΄τη φθορά
Το φως το λευκό,θάναι.
Ο ουρανός είναι κίτρινος
Ποτέ του δεν πλησιάζει,
τέτοιαν αποφορά.