Κυριακίδης Νίκος ένα ποίημα

ΔΑΝΕΙΚΑ

 

 

Η καρδιά μου ξεκουρδίστηκε, γιατί δεν σεβάστηκα το αίμα.

Πέφτανε λέει, δεκάδες μανταρίνια πάνω μου

Άνοιγα μια πόρτα που μύριζε εμένα

Τα έχωνα, εκεί.

Ήτανε μία-

επέμενε να πάμε διακοπές χαμένοι,

είχε τα εισιτήρια

ετοίμαζε τους σπασμούς της.

Δεν πήγαινα

Φοβόμουν το διαμελισμό

Εκείνη δεν ταξίδευε ποτέ με λουρί.

Έν-δυο

Επιθεωρώ- δεν φιλώ- τα στόματα.

Έν-δυο

Πλένομαι με απολυμαντικά

Στα κατα καιρούς, ‘’πατρικά’’ μου.

Έν -δυο

Στα μεγαλύτερα απουσιάζω

Νεκρικά μετά, τα περιγράφω.

Έν-δυο

Δεν τρώω τα νύχια μου

‘Εχω χάσει τα χέρια.

Έν-δυο

Δεν έρχομαι ποτέ

Επιστρέφω.