Έμμετρη ποίηση από το Φραγκάκη Στυλιανό

Ο ΚΥΚΛΟΣ       

Είναι τ’ απόλυτο μηδέν o κύκλος που γυρίζει

μες τα ερέβη, κι ως κυλά  το νου μου βασανίζει

το πώς συμβαίνει κι ό,τι ’ρθει, απ’ τη στιγμή εκείνη

της γέννας του  να αρχινά μέσα σ’ αυτόν να σβήνει;

Τι φταίει κι ό,τι όμορφο γεννιέται κι ανασαίνει 

από τη πρώτη τ’ αναπνιά ν’ αρχίζει να πεθαίνει;

Γιατί το άστρο τ’ αργυρό των ουρανών στολίδι

όπου σε κύκλο περπατεί στου ηλιού το δαχτυλίδι,

να καίγεται στη διάσπαρτη του Γαλαξία σκόνη

σ’ αυτό τ’ απέραντ’ απλωτό γαλάζιο του σεντόνι;

Ο νους μ’ αυτό το μυστικό ψάχνοντας να γυρεύει

στου κύκλου τα γυρίσματα σώνεται και τελεύει!

Ο βράχος πέτρα γίνεται κι η πέτρα θα ραγίσει

κι ένας κυκλάνεμος βοριάς σ’ άμμο θα τη  σκορπίσει.

Μα η άμμος δε κρατά γραφή για να διαβάσ’ η γνώση

του φαύλου  κύκλου τα κρυφά  κι εξήγηση να δώσει!...

Ο ύπνος και ο θάνατος σε κύκλο τριγυρνούνε

αδέλφια πάντα’ αχώριστα που νυχτοπερπατούνε,

γι αυτό κι εγώ π’ απόκαμα ν’ ανεβοκατεβαίνω

στου κύκλου τα γυρίσματα τους καλοπεριμένω,

να ’ρθουν καλοδεχούμενοι τα μάτια μου να κλείσουν

και στην αχλή της λησμονιάς να με αποκοιμίσουν,

για να περάσω στ’ όνειρο και μες στην παραζάλη

ενός φιλιού, στο κύκλ’ αυτό να γεννηθώ και πάλι!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Σε βλέπω στα χλωμά πεσμένα φύλλα,

σε νιώθω με το ρίγος του βοριά

επάνω στο κορμί μ’ ανατριχίλα

κι ανάσα που γυμνώνει τα κλαριά!…

                                                          

Φθινόπωρο έχεις φτάσει!... Το σαλπίζουν

τα χελιδόνια που στα ξένα αποδημούν,

κι οι αγέρηδες που άπονα ραπίζουν

τα δέντρα και τα φύλλα τους μαδούν,

                          

κι ο Γκιώνης μες τ’ απόβραδο σαν λέει

κειο το τραγούδι, το μονότονο που λες

πως είναι ’νας λυγμός που  αναδεύει

απ’ τη καρδιά σου μέσα, όταν κλαις.

                                 

Φθινόπωρο μισώ το πέρασμα σου,

το γκρίζο σου δεν θέλω να θωρώ,

που πάνω μου αφήνει τ’ άγγιγμα σου,

γιατί μου μαρτυράει τον καιρό!…

-Κοιτώντας μια παλιά φωτογραφία

που δείχνει σε μιας άνοιξης γιορτή

μια κάποια, απ’ τις παλιές μου, αμαρτία

που χλόμιασε στο διάβα σου κι αυτή,

στοχάζομαι πως είμαι στου χειμώνα

το έμπα, ’να κλαράκι που γυμνό

απόμεινε από φύλλα κι’ ανεμώνα

που ξεψυχά σε γκρίζο δειλινό!…

 

Ο Στέλιος Φραγκάκης γεννήθηκε το 1967 στο Ηρακλειο Κρήτης. Σπούδασε στο Πάντειο 

Πανεπιστήμιο Πολιτικές Ειστήμες. Είναι μέλος της Α.Ε.Π.Ι. (Αν.Ετ.Πνευματικής Ιδιοκτησίας.) 

Υπό έκδοση βρίσκονται τρεις ποιητικές του Συλλογές. -ΤΑ ΑΣΤΕΡΟΥΣΙΑ, ΕΥΤΥΧΩΣ 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΝΕΙΡΑ & ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ.