Κουλαξίδης Χρήστος ... Σκέψεις και ποίηση

• Άδειασε τις τσέπες σου

Διάνυσες χιλιόμετρα, τα παπούτσια σου έλιωσαν πάνω στην καυτή από τον ήλιο άσφαλτο και στο βρεγμένο απ' τη βροχή χώμα. Τα πόδια σου μάτωσαν...

Ξεκούρασες το καταπονημένο σου σώμα σε απόμερες αμμουδιές και ξεδίψασες σε βουνίσιες πηγές. Συνάντησες ανθρώπους. Δήλωσες ποιητής και γέλασαν. Δήλωσες μοναχικός και σ' αμφισβήτησαν. Δήλωσες γελωτοποιός και σε αγάπησαν.

Σιγοψιθύρισες στίχους και βροντοφώναξες τα «γαμώτο» σου, αλλά μόνο δυο-τρεις σε άκουσαν. Μόνο δυο-τρεις σε ένιωσαν κι αυτούς τους έχεις αφήσει πίσω πια... ή μήπως σε άφησαν;

Και τώρα, ο δρόμος σου σε έβγαλε πάνω σ' ένα πλοίο που βουλιάζει... Ανακουφισμένος απ' το επερχόμενο τέλος, σκέφτεσαι τη νέα αρχή. Το νερό ξεπλένει τα πάντα. Βρέχεσαι που βρέχεσαι, βουλιάζεις που βουλιάζεις, άδειασε τις τσέπες σου.

Δε χρειάζεσαι τις αναμνήσεις, όλα τελειώνουν και αρχίζουν εδώ. Δε χρειάζεσαι τις τύψεις, δεν είσαι αυτός ο άνθρωπος πια. Δε χρειάζεσαι επιχειρήματα, δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Δε χρειάζεσαι επιβεβαίωση, ζεις και πεθαίνεις μόνος. Δε χρειάζεσαι τίποτα απ' αυτά που σου φόρτωσαν οι καιροί, γιατί τίποτα από αυτά δεν έχει αξία. Βουλιάζεις και όλα χάνονται μαζί σου στα νερά... Και κρατάς μέχρι τον πάτο μόνο τα λιγοστά πράγματα που είχαν νόημα για σένα...

Όταν

Όταν θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα αναρωτηθείς ποιος είσαι...
Όταν θα ψάχνεις ίχνη ανθρωπιάς μέσα σου, μα δε θα βρίσκεις...
Όταν θα μετράς τις "επιτυχίες" σου, μα καμιά δε θα σε "γεμίζει"...
Όταν θα 'χει χαθεί κάθε συναίσθημα και θα 'χεις μείνει άδειο κορμί...
Τότε τι;

Πες μου ένα ψέμα

Πες μου ένα ψέμα...

Πες μου πως ο άνθρωπος αλλάζει...

Πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και πως...

...και πως ο χρόνος δεν κυλάει μάταια, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο...

Πες μου... Πες μου πως η αγάπη δεν είναι διάλειμμα....

Πως ο πόνος δεν είναι ο κανόνας, ούτε η χαρά εξαίρεση...

Πες μου πως δε σε νοιάζει το αύριο, αρκεί να σ' αγαπούν...

Και πως δεν φοβάσαι, δεν λυγίζεις, δεν αναλώνεσαι...

Πες μου πως τα φώτα είναι αστέρια και ο κόσμος όλος στα πόδια μας...

Και πως αυτά τα πόδια αντέχουν να βγάλουν χιλιόμετρα ακόμα,

δίχως στεναγμούς και δάκρυα...

Πες μου πως δεν είμαστε άψυχα κορμιά, ούτε αριθμοί...

Και πως δεν υπάρχουμε μάταια...

Κι αν δεν προλάβουμε να τα ζήσουμε όλα τώρα, θα ξανάρθουμε...

Και θα ξαναβρεθούμε...

Πες μου... Πες μου ένα ψέμα και ύστερα...

...και ύστερα κάν' το μου Αλήθεια...

Χωρίς τίτλο

Χειμώνας μύρισε κι εγώ ακολουθώ τα βήματα σου
Σαν το παιδί κουρνιάζω μέσ' την αγκαλιά σου
Και χάνομαι, το καρδιοχτύπι σου αισθάνομαι
Περνούν τα χρόνια μα απ' τη νιότη σου εγώ πιάνομαι
Πατάω πάνω σε νότες συρμάτινων χορδών
Κι απ' το κρεβάτι μας μετράω τα σημάδια των καιρών
Δε με αγγίζουν, δε με φοβίζουν
Οι δρόμοι όλοι σ' εσένα θα με γυρίζουν
Γυμνό κορμί, καυτή πνοή, χείλη ενωμένα
Κουμπώνουν σώματα, συ φτιάχτηκες για μένα
Στα περασμένα δεν έχω λόγο να στραφώ
Κοιμάμαι δίπλα σου κι αυτό είναι αρκετό
Το φθόνο της ψυχής μεθώ με τ' άγγιγμα σου
Μόνιμος κάτοικος βαθιά στα όνειρα σου
Στη γειτονιά σου άνθη πεθαίνουν στις αυλές
Την ομορφιά σου ζήλεψαν μα εσύ δε φταις...