Ποίηση Καφαντόγια Πέτρου

ΚΥΚΛΙΑ ΕΠΗ- Ανταπόκριση από το 2014 μΧ

Μαύρη οθόνη η θάλασσα μπροστά 

 φτωχή ψαριά ετούτη τη φορά του φύλαγε στην αντάρα ο χρόνος

 σαν του κινδύνου το άφθονο τον πρόκαμε στην άγονη

 και το δικό μας χρέος να του ξοφλήσει ζήτησε και μάλιστα στο ακέραιο…. 

 Ατάραχος μες τα μπουντρούμια της καταιγίδας γλίστρησε

 και τα πανιά του άνοιξε να ψάξει για επιζώντες

 την Πούλια αγγαρεύοντας στων Σειρηνών το μανιασμένο δίαυλο να τρέξει το μαντάτο

 Τη χάρη του την έκανε μα αλάργα τον συμβούλεψε απ το χαμό να μείνει

 καθώς του τώρα οι Κύκλωπες  δεν είχαν ένα… ούτε δυο…. μα χιλιάδες μάτια

 που καρφωμένα πάνω μας την αμύθητη περιουσία του ξόδευαν

 για να χουν οι αόματοι το κληρονομικό δικαίωμα

 να σπάνε τα καράβια μας πάνω σε Μακρονήσια

 και κείνος του πολέμου αυτού δεν είχε εμπειρία….      

 Αμάθητος σε άνανδρων πισώπλατα χτυπήματα

 με μας την ίδια τύχη  οι οιωνοί προεξοφλούσαν

 πως θα χε ….ψύλλους στα άχυρα  αν στα νερά τους  έψαχνε

 γιατί  κατράμι έσταζε πολύ απ την σπασμένη οθόνη τους

 και χύνονταν σαν οχετός και βρώμιζε τη θάλασσα

 καθώς ξοπίσω ακολουθούσε….. τα χνάρια μας σαν ίσκιος

 στον ύπνο να μας πιάσει και να μας καπακώσει…..

 και ομίχλη από τεχνητό μπετό  παρότι ήταν μακριά μονάχα μια ανάσα

 να τον μπερδέψει  άπλωσαν επάνω απ τις ζωές μας

 μα ήταν ο Κανένας… στα δυο την έκοψε με μια ματιά  και μούνταρε στο τέρας. 

 Στου ερχομού του το άκουσμα τη Κίρκης τα υποχείρια 

 σήμα κινδύνου εκπέμποντας από άλλο μήκος κύματος μη πάθουνε τα ίδια

 στους Λωτοφάγους μήνυσαν να ρίξουν τις ασφάλειες  να σβήσουν απ το χάρτη

 όποιο φωτάκι αναλαμπής στο βάθος του ορίζοντα τρεμόπαιζε σα φάρος

 και αποφάγια αντί λωτούς τα απολωλότα βοειδή του ήλιου να φιλέψουν……  

 και αντί κοτρόνες μήνυσαν στους δόλιους Λαιστρυγόνες

 σαν κατά κει εξοκείλουμε. σβάστικες  να κραδαίνουνε οι προκομμένοι επίγονοι

 Σαν είδε πως το στίγμα μας στον καινούργιο χάρτη

 εξασθενούσε συνεχώς γιατί σιγά σιγά βουλιάζαμε στου μέλανου τον βόμβο

 την Πούλια πάλι αγγάρεψε  να τον περάσει αρόδο

 και στο τιμόνι δέθηκε γιατί ο βοριάς κατέβαζε σα ρέμα αγριεμένο

 σκουπίδια των καιρών μου το δρόμο να του φράξει

 μα αμέσως σαν κατάλαβε με ποιόν είχε να κάνει

 ευγενικά υποκλίθηκε  και σήκωσε τις μπάρες……      

 Σαν επιτέλους καραβοστάσι γνώριμο  στο μάτι του κυκλώνα την ιεράν* του έριξε

 του Ποσειδώνα  οι  παστρικιές το άσμα τους σιγήσανε…

 μην τους χαλάσει τη γιορτή….. αλάργα να περάσει  

 γιατί μέσα στο άντρο τους πίσω από ακριβοπληρωμένα φινιστρίνια  να βουλιάζουν αύτανδρες

 οι Ελλάδες του πραγματικού ξεχείλιζαν την άβυσσο…. στου ωκεανού την μποτίλια

 με τα απομεινάρια ενός κόσμου αλίμενου…….  και την  Ιθάκη του άφαντη………

 Ποσειδώνα φώναξε…… μα εκείνος σημασία δεν του δωσε

 Απολάμβανε από τον καναπέ του μια ακόμα τραγωδία και κερνούσε την Χάρυβδη πάλι ανίκανων ρότες

 μπας και την ξελογιάσει με εμφιαλωμένη λήθη απ το κελάρι του ευθυνόφοβου 

 και εκείνη μεθυσμένη από επικό κατώτερης σοδειάς  να ρουφήξει απ το μεδούλι του άνισου

 μόνο το μπλε της δικής μας θάλασσας ……..

 μόνο το άσπρο του δικού μας ουρανού……..

 γιατί  τα ναύλα ακρίβυναν …

 κι αυτοί που από παλάτια στη στεριά Οδύσσειες καπηλεύονται

 ποτέ δεν είχαν διάθεση να χρεωθούν το κόστος…… 

 Συναγερμός εσήμανε…στο βασίλειο των τυφλών σαν μπήκε λαθρομετανάστης στα χωρικά τους ύδατα

 Σάστισε……..

 Ναυπηγοί ενός κόσμου αμήχανου οι Νεοέλληνες το δούρειο ίππο μαστίγωναν

 με το ζόρι τον έσερναν προς το βωμό του καλαμιού που όλοι καβαλήσαμε

 τότε που πουλήσαμε τα λιοτρίβια και τα πατητήρια μας

 για να χτίσουμε νέα πρωτεύουσα πάνω σε ψηλοτάκουνες γόβες

 μην τον χτυπάτε … τους είπε…. αφήστε τον ήσυχο ….μα σημασία δεν του δωσαν

 γιατί σ έναν κόσμο που οι ανίκανοι χρωστάν των εμφυλίων τις νίκες τους

 σε μπλε, κόκκινα  πράσινα και κατάμαυρα άλογα

 από τη μήτρα του πρωτότυπου ακόμα βγαίναν κόπιες ….

 μ αλήθειες  που πολύ  πονούσαν……..

 Ποτέ δε θα ξεφύγουν από δω του είπε η Καλυψώ

 Της νέας τάξης πραγμάτων αόρατους ιστούς  στον αργαλειό της ύφαινε……. ξανά και ξανά

 τέσσερα χρόνια ξέμπαρκοι μας είχε του χεριού της

 τέσσερα χρόνια ξέμπαρκοι του κλότσου και του μπάτσου

 Ξύπνα επιτέλους Οδυσσέα τον σκούντησε η Πηνελόπη ……. πάλι ο ίδιος εφιάλτης

 χωρίς ηλεκτρικό ίσα που βλεπε να μπαλώνει τις κάλτσες του……. ξανά και ξανά

 τέσσερα χρόνια ξέμπαρκος ούτε ένα μεροκάματο 

 τέσσερα χρόνια ξέμπαρκος ……κάτι έπρεπε να κάνει……

 Ξάνοιξε …

 Στη δίνη των Αργινουσών**  του Αιόλου οι χαλασμοί σαν παλιό καλό φίλο τον υποδέχτηκαν

 των Αθηναίων το στόλο έσπρωχναν ξανά προς τους Αιγός ……

 το θέλημα να κάνουνε ξανά των δημοκόπων***

 βουβή ακολουθία τους οι εκδιωγμένοι Τηλέμαχοι απ την βιβλιογραφία της Παγκοσμιοποίησης

 κωπηλατούσαν αλυσοδεμένοι πάνω στη γαλέρα του μεγάλου αδερφού προς νέες Σπιναλόγκες****

 στεγνοί από μέλλον αλλά βρεγμένοι ως το κόκαλο με ονείρατα…. σα λεπροί οστρακίζονταν

 πεδίο για να έχουν λεύτερο της ράτσας μου οι κατάκοιτοι από αξίες μνηστήρες

 με προξενιά και κουμπαριές να διαιωνίζουν του ανδρισμού τους το απεχθές …

 σε ανάπηρους πολέμου  

 ποτέ δεν θα ξεφύγεις από δω .. του σφύριξαν περιχαρείς και ορμήξαν στις ρυτίδες του για μια ακόμα γύρα 

 μα άφοβη στις απειλές τoυς……. περί εκτάκτων καιρικών φαινομένων

 του Κανενός η ποντοπόρα στράτα…. τον εξάντα***** του Ομήρου προς τα εδώ έστρεψε 

 συναγερμός εσήμανε στου επιλόγου μου το φτωχικό σαν τα κουρέλια πέταξε και έπιασε το τόξο …….

 δε λάθεψε η σαΐτα του… κι ας με πήραν τα θραύσματα…

 κι ας μου στοίχισε που ο καθρέφτης ήτανε …. αντίκα απ την Τροία………

                                                                                                                    Σίμων ο Κυνικός

………………………………………………………………………………………………

   * ιερά: ιερά άγκυρα/ η μια εκ των τριών αγκυρών που χρησιμοποιούσαν κατά την αρχαιότητα τα πλοία. Η ιερά χρησιμοποιούνταν συνήθως για μανούβρα ελλιμενισμού .                   

 ** Αργινουσών ναυμαχία (Αύγουστος του 406πΧ): Η ναυμαχία που έμεινε στην ιστορία όχι γιατί αποτέλεσε την τελευταία νίκη της Αθήνας στον Πελοποννησιακό πόλεμο αλλά για το ότι οι στρατηγοί των Αθηναίων κατηγορήθηκαν πως δεν περισυνέλλεξαν μετά τη μάχη τυχόν επιζώντες και τους νεκρούς τους, λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής. Το αποτέλεσμα της δίκης παρωδίας που ακολούθησε είχε ως αποτέλεσμα την κατάπτωση του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Αθήνα και μετά την τελειωτική καταστροφή του Αθηναϊκού στόλου στους Αιγός Ποταμούς(405πΧ) και την παράδοση άνευ όρων της πόλης στους Σπαρτιάτες, την παλινόρθωση του απολυταρχικού πολιτεύματος (βλέπε Τριάκοντα Τύραννοι) με φυσικό επακόλουθο μια φθίνουσα πορεία προς την απόλυτη παρακμή.

 *** δημοκόπος: δημαγωγός

  **** εξάντας: ναυτικό όργανο προσδιορισμού του στίγματος