Ποίηση της Ιωάννας Χρήστου

Αυτόχειρες;

Πώς πέφτουν έτσι, σαν τα στάχυα

οι άνθρωποι

στα δόντια του νερόμυλου

κι ούτε ένα καρβέλι ψωμί

το ανελέητο τούτο θέρος.

Πώς πέφτουν έτσι, στο κενό

οι άνθρωποι

χωρίς μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια

χωρίς μια μαχαιριά

σ’ αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο.

Πώς πέφτουν έτσι,

με το κεφάλι

χωρίς μια στάλα αίμα,

σαν ήδη πεθαμένοι από τα πριν.

Πώς πέφτουν έτσι,

ο ένας μετά τον άλλον

κι εμείς δεν αποστρέφουμε το βλέμμα

κι εμείς περιμένουμε να γεμίσει το βάραθρο.

Πώς πέφτουν έτσι, στο κενό

οι άνθρωποι

σιωπηλά

κι ούτ’ ένας ελάχιστος παφλασμός

ούτ’ ένας γδούπος.