Ποίηση της Εύας Χαλκιαδάκη

Έκκληση

Η αληθινή ζωή πολλές φορές
ξεφεύγει από τη μέρα.
Ποιος ξέρει...
Ίσως νυκτόβια να γεννήθηκε
και ζει μέσα στ' ονείρου το σεργιάνι.
Ανέκφραστη λαχτάρα
η αληθινή ζωή,
έχει μια πόρτα εισόδου ·
της ψυχής .
Έχει και δύο παράθυρα διαφυγής· 
τα χέρια.
Κλείσ’ τα, μη σου ξεφύγει.


τέλος πάντων...

Το ψυχοφάρμακο των σημείων στίξεως.
Η ασπιρίνη της γραμματικής.
Οι τρείς τελείες... τ' αποσιωπητικά.
Κι' αυτό το "τέλος πάντων"
προπομπός τους.
Οι τρείς τελείες...
την έννοια αλλοιώνουνε του τέλους.
Ακολουθώντας, υποσυνείδητα
την αίσθηση σου δίνουν μιας αρχής.
Και μια αμυδρή, υποβόσκουσα ελπίδα.
Στο λευκό διάστημα.
Ανάμεσα στις τρείς στιγμές.
Μάλλον στα δυό λευκά διαστήματα
ανάμεσα σε τούτες τις στιγμές.
Καταλυτική η δράση τους.
Όχι απόλυτη.
τέλος πάντων...
Έστω κι' αν τούτο δω το τέλος
εύκολα δεν έρχεται,
σε στεγανά τοποθετώντας
κάποιες σκέψεις,

όργανο λες και γίνεται
στου πιό έμπειρου ψυχίατρου τα χέρια·
το "τέλος πάντων..."
Το ψυχοφάρμακο με παρενέργειες
- ένα κόμπο στο λαιμό,
- δυό  δάκρυα στα μάτια,
- ένα σφίξιμο στο στήθος.
Σε ισχυρές δόσεις, προειδοποίηση...
ένα ανατρίχιασμα· καθολικό.
Αντίδοτο... πάλι αποσιωπητικά,
με προπομπό το "δε βαριέσαι"
κι ένα χαμόγελο  πικρό·
σαν φάρμακο· ασπιρίνη .
Ομοιοπαθητικήη θεραπεία.
Ή μάλλον... η συντηρητική αγωγή.

Οι συμβατικές... απέτυχαν παταγωδώς.


Ζωή

Το κάθε δάκρυ-παγωμένο,
ένα σκαλοπάτι.
Ψηλή η σκάλα.
Την ανέβηκα.
Στο πλατύσκαλο-καρφωμένο,
ένα χαμόγελο.
Το λευτέρωσα.
Ζεστάθηκα.


Αναπάντητο

Τάχατες…τι απ’ τα δυό
πονάει πιο πολύ;
Ο θάνατος του φίλου,

ή της φιλίας η θανή;


Από την ποιητική συλλογή Έκτη θάλασσα