Ποίηση Αποστόλου Μαρίνα

Το γιατί τους*

Ρωτάς γιατί αλήθεια τόση μαυρίλα,

τόσος γκρίζος ουρανός.

Ρωτάς γιατί οι στίχοι στάζουν μαύρο αίμα

γιατί το χαρτί τους ποτέ δεν ξεράθηκε από τα δάκρυα

κι ας έχουν παρέλθει τόσα χρόνια.

Μα… κοίτα καλά! Πάρε αν μπορείς στα χέρια σου τη μηχανή του χρόνου

και ταξίδεψε πίσω εκεί, αν τολμάς.

Πόλεμος και πάλι πόλεμος και μετά εκστρατεία

κι Ιδιώνυμο και Μεγάλη Ιδέα και νεκροί

και φαντάροι που νιάτα ούτε είδαν ούτε χάρηκαν.

Και φυματίωση και σύφιλη και μίσος και πείνα και συνωμοσίες και καταδίωξη των εργαζομένων. Και δυσμενείς μεταθέσεις.

Φρονήματα, ρουφιάνοι και κοινωνική κατακραυγή.

Διχόνοια, βενιζελικοί και βασιλικοί. Δικτατορία, εξορία.

Ανελευθερία, αμορφωσιά και λογική καμιά κι η φούστα τριάντα πόντους πάνω απ’ το χώμα. Κι ανισότητα.

Πρόσφυγες-δούλοι, ζητιάνοι και πόρνες και το μεροκάματο ακόμα πιο λίγο.

Κι εκμετάλλευση και θάνατος, πολύς θάνατος, πρόωρος κι άδικος.

Κι οι κυβερνήσεις βραχύβιες κι η τρίχα τριχιά κι οι δρόμοι δύσβατοι.

Δες λοιπόν το γιατί, βρες την εξήγηση, κατάλαβε γιατί

δε στέγνωσε ποτέ το μελάνι τους!

*Αφιερωμένο στους Έλληνες ποιητές της δεκαετίας 1920.

Αποστόλου Μαρίνα 

Δείτε περισσότερα ποιήματα στη σελίδα της ποιήτριας στο "Σύγχρονοι ποιητές"