Ρημαγμένος ύπνος
Είναι ένας άπληστος, ένας άωρος χειμώνας,
καμωμένος από σπασμένα ξύλα,
και δαγκώνει
Δεν έπρεπε να τον βγάλουμε απ' το κλουβί του
Βαραίνει την πλάτη μου τούτ' η αρρώστια
Τα πρωινά, μου δαγκώνει χέρια, πόδια, πλάτη,
αλλ' ασ' την λίγο ακόμα,
'τι είν' η παρηγοριά μου
Τόσοι χειμώνες διαβήκαν·
θα περάσει κι αυτός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.