ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Μονάχοι στέκονται οι διαβάτες
Στη μέση της ομίχλης
Να ! ξεκινούν πάλι
Περπατούν στον δρόμο
Κι oι νεκροί
σαν φαντάσματα άλλων κόσμων
βγαίνουν από τα σπήλαια
Να ακούσουν – πάλι – τα παιδιά
Όπως προχωρούν μαζί με τους διαβάτες
Αλλά ο χρόνος ούτε με τις κρυστάλλινες νύχτες του
άλλαξε την ιστορία
Έμεινε ορφανή στους δρόμους
Να τη ρωτούν διαβάτες και νεκροί
« Πότε σταματάς ;»
Κι αυτή σαν οι φλέβες της
να ‘χουν αίμα παγωμένο
απαντά
« Δεν υπάρχει τέλος
Μόνο δάκρυα για τα παιδιά
Φως για τους νεκρούς
Και δρόμοι με ομίχλη για σας
τους διαβάτες της νύχτας …»
ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ
Στις χαραμάδες της ψυχής
Παραμονεύουν οι λευκές νύχτες
Και κάποιες φορές
Βγαίνουν – απρόσμενα – στους δρόμους της καρδιάς
Μουσική κι ερείπια φωλιάζουν
στις άκρες των σκοτεινών Ωρών τους
Αφήνουν – γρήγορα – τα άχρωμα σύνορα
Και ντύνονται με του εσπερινού τα χρώματα
Κι έτσι κάπως ασυνήθιστα
Τρυπώνουν στις σβησμένες καμπάνες των παθών
Γεννώντας αισθήματα κι ήχους
Ο Χριστόφορος Τριάντης γεννήθηκε το 1968 στην Αιτωλοακαρνανία . Υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998 ( 1ο Γυμνάσιο Πύλης Τρικάλων ) . Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο των Τρικάλων και την ιστοσελίδα filologoi.gr . Γράφει στις 120 λέξεις , και στο blog ΞΗΡΟΜΕΡΟ NEWS .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.