"Φανταζόμαστε με τα χέρια" νέα ποιητική συλλογή από την Άννα Μετσάνη

Κυκλοφόρησε από τις Συμπαντικές Διαδρομές η νέα ποιητική συλλογή της Άννας Μετσάνη. Πρόκειται για μια καλαίσθητη ποιητική συλλογή 52 ποιημάτων  σε ελεύθερο στίχο. Από την πρώτη της ποιητική συλλογή ακόμη Φανταζόμαστε με τα χέρια γίνεται εμφανές ότι είναι μια δημιουργός που ήρθε για να μείνει στο χώρο της ποίησης. 

Στην ποίηση της Μετσάνη βρίσκει πραγμάτωση το τρίπτυχο: ποίηση – αίσθηση – κάθαρση.  Άλλωστε ως λαός κουβαλάμε την ποίηση μέσα μας από την αρχαία ελληνική παράδοση μας με τα Ομηρικά έπη μέχρι  τα σημερινά τραγούδια, τις μαντινάδες και τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο όπου η έκφανση του ποιητικού λόγου είναι μια, από την πιο απλή ως την πιο σύνθετη πτυχή της. 

Λειτουργεί η ποίηση ψυχοθεραπευτικά; Σίγουρα ναι. Θεωρώ ότι η ποίηση όπως και κάθε μορφή τέχνης σε επιλέγει, δεν την επιλέγεις. Το να εκθέσεις τον εαυτό σου ωστόσο απαιτεί από μόνο του μια γενναιότητα, το να παράγεις λόγο απαιτεί να έχεις άποψη, το να δημιουργήσεις ποιήματα ικανά να αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη αποτελεί την υπέρβαση, πράγμα που επιτυγχάνει η Μετσάνη στην ποίησή της.

Πέρα από τον Κερίμ που είναι ένα βαθιά φιλειρηνικό ποίημα, σε αρκετά από τα 52 ποιήματα της συλλογής είναι έντονο το κοινωνικό μήνυμα, η κριτική για την επιφανειακή δομή των σχέσεων αλλά είναι ορατή και η βαθύτερη ανάγκη της ποιήτριας να εξαγνίσει τις βαθύτερες σκέψεις της μετουσιώνοντας της σε λόγο.

Το ξέρω

το κορμί θα το τρως λαίμαργα.

Θα το γλύφεις

μέχρι και το τελευταίο του κόκαλο.

Το μυαλό μου

πάντα θα φτύνεις,

θα το βρίσκεις άνοστο.

Η ποίηση της είναι φιλοσοφική, υπαρξιακή,  πολλές φορές φλερτάρει με το  υπερρεαλιστικό στοιχείο αλλά κατά βάση είναι ρεαλιστική και πηγάζει από τα καθημερινά αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου. Ο έρωτας, η μοναξιά, ο θάνατος,  ο επαναπροσδιορισμός, η θλίψη αλλά και μια κριτική στο γίγνεσθαι των καιρών μας αποτελούν το θεματικό της μοτίβο.

Χειρίζεται πολύ καλά την ελληνική γλώσσα και δημιουργεί εικόνες ικανές να διεγείρουν και να προβληματίσουν τον αναγνώστη. Είναι από τις ποιητικές συλλογές που απαιτούν πολλαπλές αναγνώσεις γιατί έχουν ένα βαθύτερο συστατικό που απαιτεί πολλαπλές ερμηνείες – πράγμα που κάνει την ποίηση της γοητευτική και άκρως ενδιαφέρουσα. Η ποιήτρια διαχειρίζεται εύστοχα και αξιοποιεί πολλά μικρά ευπαθή και ευάλωτα γεγονότα (μια ιδέα, μια λέξη, μια εικόνα, μια μνήμη) φιλτράροντας μέσα από αυτά τους φιλοσοφικούς της στοχασμούς, δημιουργώντας ψυχολογικές διακυμάνσεις, αναλύσεις, υποβολές και απεικονίσεις του υποσυνείδητου, χωρίς να τους απογυμνώνει από το πηγαίο και γνήσιο αίσθημα. Άμεσος, ειλικρινής, εξομολογητικός λόγος σε συνδυασμό με τη ζωντάνια και την εκφραστικότητα της καθιστούν αξιοπρόσεκτη την ποίησή της.

Εν κατακλείδι η Μετσάνη αποτελεί μια ποιήτρια που μας αναγκάζει να την αφουγκραστούμε και σίγουρα είναι ήδη μια πεταλούδα σε αντίθεση με τους στίχους της στο ποίημα Πρασινωπό:

Πρασινωπό

Έχω ένα πρασινωπό μεταξοσκώληκα

Στην άκρη της ψυχής μου.

Αλλά κάνω υπομονή ,

Μέχρι να γίνει πεταλούδα