Ένα σχόλιο στην ποίηση του Παύλου Λάλου

ΦΙΛΙΑΣ ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ

Μετανιώνω... και ποιος από μας δεν έχει μετανιώσει στη ζωή του;

Ένα ποίημα απλό, λιτό, απέριττο.

Ολιγόλογο και ζυγισμένο με τη δύναμη της σιωπής και της συγκίνησης.

Εσωτερική συνοχή και φοβερή εικονοπλαστική δύναμη. Ολοζώντανα παρουσιάζονται μπροστά μας τα πρόσωπα, που ζουν μες στην παντοτινή απουσία.

Όμως σαν νάναι τώρα, πίνουν καφέ ή καπνίζουν, κρατιούνται από τη χειρολαβή του λεωφορείου και μες στη σιωπή τους μας βασανίζουν.

Όχι γιατί τους κάναμε κάτι, αλλά γιατί δεν τους είπαμε, αυτά που έπρεπε να τους πούμε. Δεν τους μιλήσαμε όπως έπρεπε και σφίγγαμε τις λέξεις και τα συναισθήματά μας. Και τώρα μας γίνονται κόμπος στο λαιμό μας.

Τι κρίμα; Να μετανιώνεις και να μην μπορείς να ζητήσεις συγνώμη, λόγω απουσίας.  Η μη απόκριση  του άλλου είναι η εκδίκηση.

Σε μιλά, σε παιδεύει η μορφή του/της κι ας είναι απούσα.

Ένα ποίημα αληθινό, βιωματικό και πικρό σαν τη ζωή μας. Ένα μικρό κόσμημα στην Ελληνική Γραμματεία.

Μπράβο στον κ. Παύλο Λάλο

Νικος Σταρός.