Ποίηση Ζαχαράκη Κώστα

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Σκυθρωποί περπατούσαν στο σκοτεινό τους δάσος

παρακμάζοντες στρατιώτες μιας ηττημένης στρατιάς

ξεθεωμένοι φυσούσαν ξέπνοα εμβατήρια χωρίς λόγια

δειλοί, θρασείς, ξεθωριασμένοι

τα σκιάχτρα μιας χριστιανικής ελπίδας για αναγέννηση

Κι ενώ κυλούσε ο χρόνος κι απ` το νεκρό τους πλήθος

κανείς δεν ανασταίνονταν,

άρχισαν να μαζεύονται γύρω τους περίεργες όψεις

δειλές σκιές

μουγκά παιδιά από ασήμι και σκοτάδι

ένας περιπλανώμενος θίασος από αυταπάτες

Εκείνες οι δεσμεύσεις των παιδικών τους χρόνων

είχαν γίνει άνθρωποι και τους ακολουθούσαν!

Εκείνες οι παιδιάστικες προσδοκίες

τα τόσο εύκολα ειπωμένα λόγια

(από στόματα και χέρια παιδικά μεγαλειώδη αγγέλματα)

είχαν βυθιστεί σε μια ζοφερή ταπείνωση

χάσαν το σώμα τους

και τα άυλα πνεύματα ακολουθούσαν

πότε έρποντας, πότε μετεωρίζοντας

τους πατεράδες και τις μανάδες τους

Ώσπου μια βροχή λίγες μέρες αργότερα

μια καθολική, άσπιλη, άνευρη, άτεγκτη βροχή

έφερε κρύο και απόγνωση στη ξεθεωμένη στρατιά

και την ανάγκασε να τραφεί με ό,τι απέμεινε απ` το μεγάλο της εγωισμό

να ζεσταθεί, έστω πρόσκαιρα, με κείνα τα ξεχασμένα όνειρα

μήπως μπορέσει έτσι να διασχίσει το δάσος.

Χωρίς ουρλιαχτά – μόνο με θλίψη και κατάφαση

έγειραν εκείνα, να δώσουν τα δοξασμένα κεφάλια τους

θυσία και τροφή

Και χώμα για μια νέα πατρίδα.