Ποίηση Ραφαέλλα Μπούχλα

Βλέμματα σαν τα καράβια

Είναι το βλέμμα σου που τόσα μου θυμίζει …

Σαν  ένα καράβι  φορτωμένο αναμνήσεις που βρήκε φοβισμένα  καταφύγιο στην στεριά σου.

Σαν μια μικρή παιδική υπόσχεση που σε περιμένει με  λαχτάρα

να την εκπληρώσεις

Οι άνθρωποι λένε πως αυτά τα  βλέμματα είναι όμοια με τα καράβια.

Για αυτό και σαν πέσει η νύχτα θα σου ζητήσω μια χάρη.

Ταξίδεψε με εκεί που ακράδαντα  βασιλεύει η καρδιά και εγώ ευθύς θα δέσω την άγκυρα  για πάντα μου σε αυτό τον κόσμο.

Οδήγησε με στο φως εκείνο που ικανά  θα εξαλείψει το σκοτάδι μου και με μιας θα τολμήσω να εξαγνίσω την σκοτεινή μου πλευρά.

Αγκάλιασε με να μην νιώθω παγωνιά, όταν το αντίο προδοθεί από ένα δάκρυ μου.

Μάθε με σήμερα πως η νοσταλγία δεν θα με μελαγχολήσει, γιατί ο χρόνος είναι που όλα θα τα κρίνει.

Θαρρείς απόψε πως  μου έλειψες πολύ.

Όπως ένα καράβι την τρικυμία στο σκαρί του.

Είναι το βλέμμα του που στα αυτιά μου ηχεί

Ότι δεν τόλμησε να κρύψει η ψυχή του.

Και αν και ψυχρό, παγωμένο, σκοτεινό, εγώ ακόμα αγαπώ αυτό το βλέμμα

σαν αρμενίζει με ένα βήμα ηρωικό και ξεψαχνίζει  με ανατριχίλα όλο μου το δέρμα.

Φάνηκε απόψε πως σαν χάρτινο φεγγάρι, κάηκα στο αστραφτερό σου κοίταγμα.

Άσε με να εξιλεωθώ και ας είναι του κόσμου το πιο αθώο λάθος.

Δεν είσαι εδώ, κάποτε ήσουν…

Τώρα όμως  δεν είσαι εδώ.

Και ποιος να φανταζόταν που μιλάω με μια ανάμνηση σου..!

Ραφαέλλα Α.Μπούχλα