ΕΠΙΓΕΙΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ
Στις ανοιχτές κι ολόγιομες παλάμες της γης,
αφειδώλευτο άφηνε το βλέμμα του ο ήλιος
και οι άνθρωποι ,ακέραιες ψυχές κι αδέσποτες φωνές,
αναμάρτητη ακουμπούσαν την πλησμονή και τη βιασύνη.
Τ’ αψήλου η ομορφιά και η μετάληψη πιο κάτω.
Στις ψηλόλιγνες κορφές, ανίσκιωτο του θεού τ’ αγνάντιο,
στις ξέφραγες απλωσιές, αβίαστη η συντριβή και το σχώριο
και στις γαλάζιες απεραντοσύνες η φυγή και το απάγκειο,
για να ’χει πρόσφορα κι απλόχερο μοίρασμα η ζωή.
Το όνειρο μια αγκαλιά κι η λύτρωση ένα βήμα.
Στο ψηφιδωτό του χρόνου, σχήματα μικρών επιθυμιών
και χρώματα κρυφών πειρασμών, δειλά ψηλαφίσματα
στη μαγεία του άγνωστου και στη δεσποτεία της γνώσης
για μια βέβαιη παραδοχή, σε μια αιώνια επιστροφή.
Στ’ ασήμαντα το στέγασμα και στα απλά το πάθος.
Στα σαββατιάτικα δειλινά ανίχνευαν το μερτικό τους,
προλάβαιναν την απειλή της συνήθειας και της τάξης
και στης Κυριακής τα πρωινά κούρσευαν τις ορμήνιες
σπαταλώντας θάρρητα, αμφιβολίες και αντιρρήσεις.
Μνήμη σεμνή το αύριο και οφειλή τα περασμένα.
Κι αυτή ανασαιμιά της γης και φέγγισμα του ήλιου,
μοίρα των ώριμων καιρών και συναξάρι των γήινων θεών,
λεύτερη και μακρόθυμη χωρίς απαντοχές και φόβους,
συστοίχιζε όνειρα και πεθυμιές κι αφέντευε αλήθειες.
Χωρίς ικεσία οι εποχές, δίχως ανάγκη οι ελπίδες.
Και μάθαινα στο δρόμο της περαστικός να μη διαβαίνω,
στο βλέμμα και στα λόγια της τα όριά μου να σιγουρεύω,
αυτά της πεποίθησης, χωρίς εικασίες και παρενθέσεις,
πνοή κι εγώ της γης, του ήλιου ακόμη ένα σημάδι.
Κάθε ουτοπία και μια αρχή, σε κάθε γέρμα και μια ανατολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.