Η ποίηση της Χρύσας Λουλοπούλου, μια κριτική ανάλυση στο βιβλίο της "Κόκκινος πίδακας"

(απόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου "Κόκκινος πίδακας")

Ποιητής αν θες να λέγεσαι να χεις τα μάτια χαμηλά, να μαζεύεις τα πεσμένα δάκρυα όσων πονούν για να τα φτιάξεις –δουλεύοντας ακούραστα νύχτες ατέλειωτες – περιδέραιο ακριβό, να το φορέσεις στο λαιμό της ανθρωπότητας.

Με αυτό τον ορισμό η ποιήτρια συστήνεται στο κοινό. Από την αρχή της πλούσιας ποιητικής της συλλογής - που κάλλιστα το περιεχόμενο της θα μπορούσε να είναι δύο ποιητικές συλλογές αφού είναι περίπου 90 ποιήματα – αντιλαμβανόμαστε την άποψη της ποιήτριας για το θεόπνευστο ρόλο του ποιητή κοινή αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων. Η ίδια η ποιήτρια αναφέρεται συχνά στο ρόλο της ποίησης ορίζοντας τη ως σημείο της κοσμοθεωρίας της :

 Γράφω ποίηση. που θα πει, ερωτεύομαι στο ίσο τη Ζωή και το θάνατο.

 Ο ποιητής αλλά και ο κάθε άνθρωπος για τη Λουλοπούλου στέκεται ή πρέπει να στέκεται όσο μπορεί ψηλότερα,  να αντιμετωπίζει τη ζωή με περηφάνια, να μην υποκύπτει στο εύκολο αλλά να παλεύει κάθε μέρα για την καθαρότητα της ψυχής του όπως φαίνεται στο ποίημα ΤΡΟΠΑΙΑ: 

Χορτάτος περηφάνια για την απόφασή μου να μη γίνω ποτέ αυτό που σιχαινόμουν.

Η πλούσια αυτή ποιητική της εναπόθεση με την παρούσα ποιητική συλλογή είναι μια κατάθεση ψυχής που έχει πολλαπλά θεματικά κέντρα. Πολυδιάστατη ποίηση, βιωματική, βαθιά εξομολογητική, ανθρωπιστική αφού στο επίκεντρο στέκεται ο άνθρωπος, οι αγωνίες, τα ερωτηματικά του, οι αναιρέσεις του, οι αποφάσεις του, οι εμμονές, τα λάθη του, η ίδια η ζωή εν τέλει.

Ο στίχος της είναι ελεύθερος αλλά χαρακτηρίζεται από ρυθμό και εσωτερική  αρμονία. Ο έρωτας δε θα μπορούσε να λείπει φυσικά από μια τόσο πλούσια και πολυδιάστατη ποιητική συλλογή και καταλαμβάνει  το μεγαλύτερο μέρος της ποίησης της. Διαπραγματεύεται τον έρωτα από τη γέννηση του ως  τη φθορά, χρωματίζοντας με ποιητικές εκφάνσεις αντλώντας από την παλέτα των λέξεων της την απογείωση που ο φτερωτός θεός προσφέρει, την υποταγή του ενός ατόμου στο άλλο αλλά και τις σκοτεινές του πλευρές δημιουργώντας έτσι ένα προσωπικό ποιητικό ύφος και αφήνοντας έτσι το δικό της στίγμα στο χάρτη της ποιητικής δημιουργίας άλλοτε τρυφερή, άλλοτε διεκδικητική ή σπαρακτική πάντα όμως με μια συναρπαστική γραφή:

Δως μου

Δως μου ότι έχεις

Δάκρυα και στεναγμούς,

χυμούς από τους κρυφούς σου αδένες,

άναρθρες ματιές,

όλα τα θέλει ο μύλος μου να τα αλέσει,

για να φτιάξει το ψωμί

που θα θρέψει την ελπίδα μου

 να μ’ αγαπήσεις.

Ή στο ποίημα:

Υπόσχεση

Όλα για σένα τα μπορώ.

Κάθε πρωί 

θα σου φέρνω

ένα φλιτζάνι αχνιστό ήλιο

 και κάθε βράδυ

 θα σε ταΐζω στο στόμα

 μπουκιές από άστρα…

------

Εκδίκηση

Μ’ έχεις ανάγκη για να ξεσπάς κάπου. 

Όμως εμένα μέσα στην ανημποριά μου, 

στο άδικο χώμα που πατώ, 

στην αποφορά των λόγων σου, 

αυτή είναι η χαρά μου, 

η εκδίκηση μου, 

πως με χρειάζεσαι…

Ο έρωτας όμως είναι απλά το κατώφλι για αυτό που πράγματι αποζητά η ψυχή της ποιήτριας  που δεν είναι  άλλο  παρά η καθαρότητα της αγάπης

Σε βαφτίζω αγάπη (15) θα πει στο ποίημα βάπτιση ή

Στο ποίημα της υπέρβαση ΥΠΕΡΒΑΣΗ σελίδα 73 μεταξύ άλλων θα καταλήξει: Η αγάπη μου υπέδειξε να ελευθερώνω όποιον αγαπώ.

Ή στο ποίημα ένα φιλί σελ. 13

Ακόμη ονειρεύομαι ένα φιλί απαλό. 

Ούτε δυνάμεις ούτε εξουσίες, ένα φιλί. 

Να χει ανάσα μοσχομυρισμένη και απαλή 

σαν εκπνοή μωρού που κοιμάται ευτυχισμένο 

να χει τη γλύκα της μεγάλης προσδοκίας

 να χει ένδυμα λευκό, αχρησιμοποίητης αγάπης.

 Ένα φιλί…

Η ποιήτρια μεταχειρίζεται πλούσιες εικόνες ενώ κατορθώνει να είναι υπερβατική και ρεαλιστική συνάμα. Αποτυπώνοντας  άλλοτε υπαινικτικά και άλλοτε τόσο άμεσα και ρεαλιστικά  το βαθύτερο νόημα των σκέψεων της καταφέρνει να εντυπωσιάζει. Η ποιήτρια δε φοβάται να σταθεί απέναντι στις αδυναμίες της και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης και να εξιλεωθεί μαζί τους απλώνοντας στο φως τη δική της αλήθεια.

Όλα ίδια

Ήθελα πάντα 

μια σταθερότητα στη ζωή μου. 

Και να, χθες νύχτωσε και πονούσα. 

Ξημέρωσε και πάλι πονάω.

 Γιατί παραπονιέμαι;

Ο βαθιά εξομολογητικός   της τόνος  μας φανερώνει μια ποιήτρια με ταλέντο που δε φοβάται να εκτεθεί, διακατέχεται από ηθικές αξίες και είναι κάτοχος μιας ιδιαίτερης ικανότητας να μπορεί να κοινωνήσει το βαθύτερο είναι της με τρόπο αβίαστο και πρωτότυπο.

Κάποια ποιήματα της είναι ιδιαίτερα μακροσκελή, προσωπικά προτιμώ τα πιο μικρά σε έκταση ποιήματα, η Λουλοπούλου ωστόσο κατορθώνει να μην κουράζει τον αναγνώστη χάρη στην άρτια χρήση της ελληνικής γλώσσας, τις μεταφορές, παρομοιώσεις  καθώς και στην κατάλληλη επιλογή εικόνων που εντυπωσιάζουν και προκαλούν  διαρκώς τη σκέψη του αναγνώστη. Για παράδειγμα οι λέξεις από τον πίδακα της έμπνευσης της: «ερπύστριες των παθών, μυρμήγκι ταπεινό, σελήνη τσούχτρα, σκοτεινό ενυδρείο του ουρανού, ήλιο αχινό, πηγάδι αναμνήσεων, καλλίγραφο οικόσημο κ.α.

Πράγματι μιλάμε για μια ποιήτρια στης οποίας το έργο αξίζει να εντρυφήσει κανείς και να σταθεί στα βαθύτερα μηνύματα του . Η Λουλοπούλου έχει δοκιμαστεί και σε άλλα είδη λόγου με μεγάλη επιτυχία όπως στο παραμύθι και στο μυθιστόρημα. Ήρθε λοιπόν για να μείνει τόσο στο χώρο της ποίησης αλλά και της πεζογραφίας. Καλοτάξιδο!

 Βιογραφικό

Η  Χρυσούλα Λουλοπούλου γεννήθηκε στη Δράμα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.  Ζει στην Κατερίνη κι εργάζεται στο Δημόσιο τομέα. Είναι μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας. Είναι μητέρα και γιαγιά.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ :

- «Κόκκινος Πίδακας»,  (Εκδόσεις «Μάτι»),  το 2015  ΠΟΙΗΣΗ

- «Δις εξαμαρτείν»,  (Εκδόσεις «Όστρια»),  το 2016 ΠΟΙΗΣΗ

- «Η Πρώτη Ευγενική Αλήθεια»,  2002,  «Εμπειρία Εκδοτική», ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

(το οποίο επανακυκλοφόρησε το 2017,    από τις εκδόσεις «Όστρια»)

- «Ο ψίθυρος του Θεού στο αυτί μου»,   (Εκδόσεις «Επέκταση»), 2008, ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

- «Όσα ποτέ δεν είπαμε»,   (Εκδόσεις «Ωκεανός»), το οποίο γράφτηκε από τη Χρυσούλα Λουλοπούλου και 3 ακόμη συγγραφείς,   το 2013.

Κυκλοφορούν δύο παραμύθια της στο διαδίκτυο,

από τις Εκδόσεις «Σαΐτα»,   για δωρεάν ανάγνωση  :

- «Το δέντρο τη αληθινής ευχής», που έχει δραματοποιηθεί από το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών του Δήμου Αγρινίου,

- «Η πριγκίπισσα που δεν έτρωγε μελιτζάνες», το οποία έχει μεταφραστεί και  στα Αγγλικά  : (“The princess who didn’t eat eggplants”).

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το παραμύθι της : «Το Πάσχα του Πέπερ»,  από τις εκδόσεις «Όστρια».

Είναι υπό έκδοση το παραμύθι της : «Μια νύχτα με τη γιαγιά στον ουρανό»,   (Εκδόσεις «Όστρια»).

Έχει εκδοθεί ένα θεατρικό της έργο, με τίτλο :  «Αντίο μαμά», το 2015,

με επανέκδοση το 2018,   (Εκδόσεις «Όστρια»), που ανέβηκε ως παράσταση το 2018,   στην Κατερίνη, από το Θέατρο «Μω».