Ποίηση Περσέα Ρίζου

 Πίνακας: Topaz

ΩΡΟΣΚΟΠΟΣ

Ανόητη σελήνη!

Θα ‘ρθει μια μέρα που οι κόκορες θα στραβοκαταπιούν

Και οι λύκοι θα πάρουν τη σκυτάλη

Σας το λέω

Μια μέρα ένα ράμφος ποιητή θα τραγουδά

Μέσα σε κάθε νοικοκυριό τής οικουμένης

Αυτό σας το υπογράφω

Η απάτητη χλόη

Η λάμπα μου από αστραπές πρασίνου

Η μυστική συγχορδία στο ζυμάρι όλων των πραγμάτων

Είμαι εγώ

Ένας ποιητής

Στα γενέθλια των ηφαιστείων

Σας το λέω

Με ηχηρό χλιμίντρισμα αλόγου

Που σηκώθηκε, στα δυο του πίσω πόδια

Αυτό σας το υπογράφω

Η απάτητη χλόη

Η λάμπα μου από αστραπές πρασίνου

Μια ανθοδέσμη από λαβύρινθο είμαι εγώ ένας ποιητής

Στη χοροεσπερίδα των κυμάτων

Σας το λέω

Ενώ καλπάζω αναπαυτικά

Κρατημένος απ’ τους χαυλιόδοντες, ενός θαλάσσιου ίππου

Αυτό σας το υπογράφω

                               Εις το επανιδείν!

ΧΑΡΙΝ ΕΜΜΕΣΟΤΗΤΑΣ

Αυτή η πέτρα, μιλάει με γρίφους

Αυτό το τιμόνι, στροβιλίζουν οι Εκατόγχειρες

Αυτός ο ύπνος, γεμάτος δάφνες

Αυτός ο ήχος, που περνάει απ’ τις κουμπότρυπες

Αυτός ο κήπος, μεγαλωμένος στη σπηλιά μου

Αυτά τα άνθη, που σαν εντεταλμένοι οδοστρωτήρες

Αυτός ο δρόμος, με δυο πόδια και ένα φανάρι

Αυτός ο ποιητής, που μυρίζει τα αγκάθια

Αυτά τα αγκάθια, είναι οι επίσημοι δακτυλογράφοι

Αυτή η ασπίδα, με το οικόσημο των βροχερών νυκτών

Αυτή η νύχτα, που βήχουμε συνθηματικά

Μπροστά απ’ τη θηριόμορφη αυλόπορτα

Ό,τι κανένα πρόσωπο δεν ξεκλειδώνει

ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑ

Οι δρόμοι φτιάχνονται απ’ την πατούσα ενός βρέφους

Αλλά κανείς δεν βλέπει τη σταγόνα που πέφτει

Παρά μια βρύση που στάζει

Αυτό το ποίημα δεν σημαίνει τίποτα

Γεννήθηκε την εποχή τής λειψυδρίας

Τα πουλιά ανήκουν σε όσους στάθηκαν στο ύψος τους

Όνειρο σημαίνει ότι ξυπνώ μια μέρα

Όχι, να μην έρθει ποτέ εκείνη η μέρα

Όσο καλά και αν ξεσκονίσαμε το σπίτι της από χρυσάφι

Δεν θα ‘ρθει ποτέ εκείνη η μέρα

Όσα τετράποδα τής φαντασίας και αν σφάξουμε για χάρη της σε τούτον τον βωμό

Να μην έρθει ποτέ εκείνη η μέρα

Ακόμα και αν εξαιτίας της συνεχίζουν να αυξάνονται οι νυχτερινοί μας άθλοι

Δεν θα ‘ρθει ποτέ εκείνη η μέρα

Ακόμα και αν την οσμιζόμαστε απ’ το ωραίο της τίναγμα μαλλιών

Να μην έρθει ποτέ εκείνη η μέρα

Ακόμα και αν ανέτειλε προ ολίγου

Δεν θα ‘ρθει ποτέ εκείνη η μέρα

Ακόμα και αν αυτή τη στιγμή που σας μιλάω λούζομαι με το ερμητικό της λυκόφως

Λοιπόν

Να σας πω

Ξέρετε

Η καρδιά μου είναι ένα εργοτάξιο

Περσέας Ρίζος: Γεννήθηκε 5 Αυγούστου 1986 στην Αθήνα, όπου ζει μέχρι σήμερα. Είναι μουσικός, εργάζεται ως σαξοφωνίστας σε δύο μουσικά σχήματα και έχει εκδώσει δύο άλμπουμ με προσωπικές του μουσικές συνθέσεις. Τα παραπάνω ποιήματα είναι από ποιητική συλλογή υπό έκδοση.