Ποίηση, Καίτη Καγκαράκη

ΣΤΗ ΜΑΝΑ

Τη ‘’βλέπω’’ να κατεβαίνει από ψηλά

σαν αρχάγγελος λευτεριάς

και η ψυχή μου ανταριάζει.

Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ !

Μ’ έλουσες με το φως της

και η καρδιά μου σκιρτάει , γελάει ,

σα να θέλει να πλανηθεί

στα περιβόλια της ζωής μου.

Ρυάκια την πότισαν οι συμβουλές της ,

κάμποι ολάνθιστοι , οι παροτρύνσεις της…..

Τη ‘’βλέπω’’ να κατεβαίνει

κι απλώνω το χέρι να την αγγίξω.

Θα ήταν θαύμα , όνειρο , παραμύθι ,

σαν αυτό μου με νανούριζε .

Θα ήταν του Ουρανού της δώρο ,

απ’ την ευχή της βγαλμένο….

Που είσαι Μαμά ; Γιατί δεν Ήλθες ;…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΤΡΙΣ

Ανάμεσα στο ασήμαντο και στο μέγα

ταξιδεύοντας ,

-ψηλαφίζοντας το άπειρο στη δροσοστάλα του-

πατρίδα έψαχνα, να στήσω θεμέλια.

Τριάκοντα αργύρια μου ζήτησαν

για ν’ αποκτήσω δικαίωμα !...

Στου ξάστερου τη λάμψη ,

τ’ αλλόκοτα πνεύματα

έφεραν αντίκρυ στην έννοια μου , σαν αστραπή ,

την Ελπίδα.

Μα ξέφυγαν οι δρόμοι μου

κι’ αφώτιστη έμεινα πίσω από τα σύννεφα.

Τ’ αγαθά μου σκόρπισαν στον άνεμο.

Η μοίρα έγινε κακιά

κι όταν είδε τον φόβο στα μάτια μου,

με πλήγωσε περισσότερο…

Στην κορυφή του κόσμου ανέβα

να φρουρήσεις τ’ όνειρο , άκουσα,

μην ξεθυμάνει και χαθεί.

Με το νου σου πολέμα

και θα καταλάβεις τα παντοτινά…

Τότε , κέντησαν την ψυχή μου

με χάλκινα δόρατα και οι σκέψεις

καυτές έγιναν σαν την άμμο .

Ανάμεσα στα μάτια ,

άφησε  η μνήμη μου το φως της

και τα χείλη μου τα χάραξε ο πόνος.

Έτσι , ποτέ δεν έμαθα

τι κατεύθυνση θα έπαιρνε το όνειρο .

(Ωμέγα, Ίαμβος, 2019)

ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ

Απόψε , κάθισε κοντά μου.

Κράτησέ με αγκαλιά . ..

Κράτησέ με…

Έξω φυσάει και βρέχει .

Θέλω να με ζεσταίνει η ανάσα σου .

Όπως η φλόγα στο τζάκι , να με κάψει .

Η αγάπη μοναδική να γίνει ,

κυκλωμένη απ’ του ιδρώτα μας τη  μοσχοβολιά .

Κράτησέ με .

Σου έχω φυλάξει τυλιγμένες σε ροδοπέταλα ,

τις ερμηνείες των ονείρων μου…

Ψιθύρισέ μου πάλι , σαν υπόκρουση ,

του τραγουδιού μας τη μουσική .

Έλα στις νότες του να λικνιστούμε ,

τη μοίρα στα κορμιά μας , χαράζοντας .

Ύστερα , να κοιμηθούμε μαζί ,

με γεύση ρόδινης αυγής και μενεξέ

 στο στεφάνι των φιλιών μας

και την πεθυμιά του έρωτα ,

στα σεντόνια μας να ξεκουράζεται !

Κράτησέ με αγκαλιά … 

(Της  αγάπης, 2015)

Σύντομο βιογραφικό, Καγκαράκη Καίτη: Γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Σπούδασε Νομική Αθηνών και Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου. Είναι ποιήτρια, ζωγράφος, έχει ασχοληθεί με τη μακέτα σχεδίου κεντήματος στη ΧΑΝ Αθηνών. Είναι παντρεμένη, έχει μια κόρη και δύο εγγόνια. Κάθε χρόνο συμμέτεχει στο  Παγκόσμιο φιλοσοφικό συνέδριο που γίνεται στην Αθήνα.Έργα της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχει βραβευτεί αλλεπάλληλες φορές για το έργο της. Έχει εκδώσει 9 βιβλία: 

Σπασμένος καθρέφτης, Ποίηση, 2005

Εν Μεσσήνη, Ποίηση, 2006

Η σιωπή των αντίλαλων, Βιωματικό πεζό, Ίαμβος, 2008

 Δρόμοι που πέταξαν, ποίηση, Ίαμβος, 2009

Πάψε να μου λες πως είμαι όμορφη διήγημα, Ίαμβος 2010, 

Της αγάπης, ποίηση, Ίαμβος, 2015

Εδέμ και  Ορίζοντες ποίησης, 2 ξενόγλωσσα βιβλία ποιημάτων σε εννέα γλώσσες ,  2016 

Ωμέγα, Ίαμβος, 2019