Ποίημα, Αλεξανδρή Γιώργου

ΕΥΘΥΝΕΣ

Με  επιλεκτικές  αναφορές, δογματισμούς  και  αποποιήσεις,
ευσχήμονες  ρήτορες , επίδοξοι  ταγοί  και εύδιοι  προφήτες,
ακραιφνείς  κι  αυτοί  διάδοχοι  υψιπετών προκαθημένων,
δαιμονοποίησαν  εποχές, σχηματισμούς  και  ιδεολογίες,
στιγμάτισαν  φιλοδοξίες,  ερμηνείες  και  πρακτικές,
ακύρωσαν  γραφές  και ρήσεις, διδαχές και  προσεγγίσεις
κι αποκαθήλωσαν  αρχές  κι  αξίες, σύμβολα  και  αντιλήψεις.

Και  η  επηρμένη  κουστωδία  τους, προτροπή και επιστασία,
να  εντέλλεται  δόγματα  συνοχής και άσπιλης  δικαιοσύνης,
αυθεντίες  κι  αυτοί  της ανάλυσης  και  της ψυχογραφίας
και πίσω  τους  συνοδοιπόροι  υψίφωνοι, ομόθυμοι  προσωπολάτρες,
να πομπεύουν  ιδιοτέλειες, αφηγήματα  και  διαθήκες,
να  παραληρούν  σε  επιτήδειους  δικασμούς  και  προσφωνήσεις
και  να  δικαιώνουν  επιβουλές, αναθέματα  και  μεθοδεύσεις.

Και  οι θιασώτες  της ευθύνης, ανεπιτήδευτοι  κι  ανένταχτοι ,
αναδρομάρηδες  γραφείς  χρονικών  και  επιγραμμάτων,
εραστές  κατά συνείδηση  της αλήθειας  και  του έναρθρου λόγου,
αποδοκίμασαν  τις  ασύστολες  προβολές  και μεγαλοστομίες,
αντιφώνησαν  στις  ανώνυμες  αναγνώσεις  και  αδόκιμες  προσποιήσεις,
εγκάλεσαν  τους αψίκορους  διαδρομιστές  και  επίκλητους  πρωτοστάτες
και  συντάχτηκαν  εχέφρονες  επικριτές  της  αθωότητας  της  σύγχυσης.

                                              

 Γιώργος Αλεξανδρής