Ποίημα του Αλεξανδρή Γιώργου

Η ΠΑΜΦΙΛΗ

Κόκ­κινη ανα­τολή, των ονεί­ρων
το πρώτο της Παμ­φί­λης σκίρ­τημα
κι ανέ­μου γλυ­κο­φύ­σημα οι πει­ρα­σμοί
φυγής στ’ από­κο­σμα και τα ιερά.

Το βλέμμα της το λιό­μορφο, αντι­φέγ­γι­σμα της γης,
τα φτε­ρω­μένα χέρια της η αγκα­λιά του κόσμου
κι αντή­χηση γλυ­κό­φωνη το γέλιο της το γραμμένο.

Χρώ­ματα ανέ­σπε­ρου δει­λι­νού
οι πεθυ­μιές κι οι μυστι­κές λατρείες
και ξάφ­νια­σμα τ’ αμά­θη­του μυα­λού
οι απο­δρά­σεις και οι μαγείες.

Στράτα του φεγ­γα­ριού ο ίσκιος της και τ’ ουρα­νού σεντέφι,
το σώπα­σμά της, επί­γεια μου­σική και γλύ­κα­σμα νυχτω­δίας
κι από­κριση στο κάλε­σμα στων άστρων το χοροστάσι.

Βαθιάς ψυχής απά­ντημα η γητειά,
το γνέ­ψιμο νεύμα του έρωτα θεού,
σπονδή το σάστι­σμα σε κρυφό βωμό
και η αγαλ­λί­αση του πόθου λειτουργία.

Πλατύ σκαλί το λόγιασμα,παράθυρο ανοι­χτό οι αισθή­σεις,
στέ­κει η ζωή αντίκρισμα,ευσέβεια το πάθος κι ευφρο­σύνη
και η Παμ­φίλη πρώτη φορά Ιέρεια στο ναό της αγάπης.

                                                   1-7-2019