Ποίημα από τη Γκάλαβου Εύη

πίνακας: Εξάρχου Δήμητρα

Πέτα τις ασπίδες

Λέω -εν οίδα ότι ουδέν οίδα-

 λες -θα αρματωθώ της εκδίκησης

το δρόμο-

μα θα είναι αργά.

Λέω - θα ματώσεις-

λες -αυτός είναι ο σπόρος-

Μα όταν ξυπνήσεις

μες στου ολέθρου

τη γύμνια,

τι θα δεις;

Αίμα,

θα δεις

σκόρπιες κόπιες

και έναν άγνωστο

-εσένα-

Για αυτό  λέω,

-άσε τη γη ελεύθερη

να ανασαίνει,

να γεννά,

ότι αγαπά πιο πολύ,

την ομορφιά,

του κόσμου-