ΟΥ ΚΡΑΝΙΑ, ΠΟΙΗΣΗ

 

 

                                                                                                              << Εἶδον σὺν πάντα τὸν           περισπασμόν,                          

                                                                                                                 ὃν ἔδωκεν ὁ Θεὸς τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων

                                                                                                                 τοῦ περισπᾶσθαι ἐν αὐτῷ               

                                                                                                                 σύμπαντα, ἃ ἐποίησε, καλὰ ἐν καιρῷ αὐτοῦ,                  

                                                                                                                 καί γε σὺν τὸν αἰῶνα ἔδωκεν ἐν καρδίᾳ αὐτῶν,

                                                                                                                 ὅπως μὴ εὕρῃ ὁ ἄνθρωπος τὸ ποίημα

                                                                                                                 ὃ ἐποίησεν ὁ Θεὸς ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ μέχρι τέλους>>

                                                                                                                                        ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ (3 ,  11-12 )

ΟΥ ΚΡΑΝΙΑ

Αλοφρόνων οι μέρες σε Ου κρανία αναλώσιμα

και με λόγια δυσπέπτως πυροκρότητα βρώσιμα

σφενδονίζουν τα ανίατα εις εταίρους αλλήλους

γρατσουνώντας σε χάρτες παγερούς παραλλήλους.

 

Και του χθες τα ποτήρια με ανθέων εκχύματα

στα παχύχαλα πρέσβεια σαλονίων τα βήματα

χαμογέλια όμματα των χρωμάτων ευώχημα

στο διπλώματο υπόκριτο του πολέμου το όχημα.

 

Σιδερόδρακοι σβήνουν περιπάτους του σάλιαγγα

το θαμνί τρεμοπαίζει στου αέρα τη φάλαγγα

μανδαρίνος κορδώνει των φοβήτρων την έλευση

σ’ ασυνείδητου βάθους των σκιών τη διέλευση.

 

Γλωσσοτόμες οι φλόγες από μήτρα  διάτρητη

απ’ απόκρυφες θάλασσες και στεριά μία άτρωτη

στα νεκρώτιμα εόρτια ετοιμάζουν μηνύματα

και του άδη στολίζουν ακεφάλιστα μνήματα.

 

Συνανθρώποι το πάλαι κι ως το χθές ήταν τούτοι

στη χλιδή βυθισμένη στην κραιπάλη στα πλούτη

κι όμως σάλεψε ο νους τους κοίτα δες πως κοιτάνε

κι από τώρα τους νιώθουν τα κουμπιά πως πατάνε.

 

Των κοράκων τα σμήνη περιμένουν τα ώνια

απ’ τους τάχα ανθρώπους κι εγκρυφίως τελώνια

να ξοφλήσουν το χρέος σε διπόδων αφάνισμα

σε πυρίφλεκτο χρόνου ποταπό ένα άνυσμα.

 

Ω αρχών ευτελείας σε κορφή πυραμίδια

λαθοσκέπτη επιστήμη  κι ανθρωπότητα μήδεια

τόση γνώση σου πρέπει στου εγώ το ολοκάρπωμα

όση θέλεις να φτάσεις στο μεγάλο  ολοκαύτωμα.

 

                                                                      Β.Α.