Φθινόπωρο, ποίημα Ρία Φελεκίδου

Έργο: Εξάρχου Δήμητρα

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Με το φθινόπωρο δεν πολυμιλώ

Δε σηκώνουν οι βροχές τις εξομολογήσεις

Πέφτουν πάνω τους βίαια

Ένα γίνονται με το χώμα τα μυστικά

Ψάχνεις να βρεις το χαμένο όνομα μες τις λάσπες

Τη μυρωδιά του σε σωρούς από φύλλα

Με το φθινόπωρο πολλά πολλά δεν έχω

Όλο ακούσιες επιστροφές και αντίο

Δεν ξέρει υποσχέσεις να μοιράζει

Από το τίποτα να χτίζει κόσμους

Ο αέρας του σφυρίζει ανάμεσα

Στους πύργους που αντέχουν απ’ το καλοκαίρι

Το νέο σκηνικό της άμμου εγκαθίσταται στα μάτια

Έγινε πια αόρατη εικόνα που τα τσούζει

Ό, τι περισσεύει διαλύεται στο φως που χαμηλώνει

Χρόνια τώρα ψάχνω επίμονα τις εκδοχές του

Τόσοι το ύμνησαν

Κλείνω τα αυτιά μου στα κελεύσματα του ατόφιου ήλιου

Τα μάτια μου στα γαλανά της κάλλη

Ανοίγομαι στο κίτρινο με απλωτές μεγάλες

Ο καιρός βοηθάει

Ούτε κρύο ούτε ζέστη

Αυτό είναι το φθινόπωρο

Ένας χρυσός μέσος όρος της θλίψης

Ευλογία όταν μετριέσαι με το κενό

Επαναλαμβάνω ακούραστα

Τι τα θέλεις

Έρχεται η νύχτα αποφασισμένη

Να σφραγίσει τα στόματα

Να παίξει έναν ρόλο

Το σκοτάδι ευεργετούσε πάντα τους χαμένους

Τους ποιητές και τους αριθμομνήμονες

Δε χάνουν δευτερόλεπτο της μεταμόρφωσης

Μετρώντας από μέσα

Τι τα θέλεις

Η νύχτα φτάνει γρήγορα μα δίχως τυμπανοκρουσίες

Δεν προλαβαίνεις να θλιβείς ή να ανανήψεις

Να πιεις απ’ το μελάνι της για να πετάξεις

Ή χίλιοι κόμποι να σε δέσουν από λέξεις

Ψέματα ή μάγια

Είναι απλώς μια ακόμη νύχτα φθινοπώρου

Μία επίπεδη απουσία φωτός μέσα στον χρόνο

Ρία Φελεκίδου