Οι ποιητές για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών

Εξάρχου Δήμητρα

" Τέλη Φλεβάρη "

Τέλη Φλεβάρη

του είκοσι τρία.

Μετωπική σύγκρουση

δύο αμαξοστοιχιών.

Και η κοιλάδα των Τεμπών

σπαρμένη πολυάριθμες

καμένες λαμαρίνες.

Μάνα , μη βάζεις

το κακό στο νου σου.

Και επιτέλους σταμάτα να φτιάχνεις

σφιχτοδεμένους κότσους στα μαλλιά σου.

Άλλωστε , μην ξεχνάς.

Η ζωή είναι γλυκιά.

Άφησε λοιπόν να θηλάζουν

το πρωτόγαλα του ουρανού σου

τα αγιασθήτω των κατανυκτικών

ανορθόγραφων ρυτίδων σου

που μοιάζουν θαρρείς

με βυζαντινές νωπογραφίες.

Μη φοβάσαι !

Δεν πρόκειται να χαθώ.

Θα δείξω στους διασώστες

τα ταξιδιωτικά έγγραφά μου.

Ορίστε παρακαλώ

έχω ταυτότητα

ανθισμένου ουρανού.

Μάνα , μη βάζεις

το κακό στο νου σου.

Άλλωστε , μην ξεχνάς.

Πάντα δεμάτιαζα

καλοντυμένες πανσελήνους.

Νίκος Αντ. Πουλινάκης

ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΜΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Άκου το αεράκι του Μάρτη, πόσο θλιμμένα τραγουδάει για αυτούς

που δεν πρόλαβαν

να πιάσουν το χέρι

της ελπιδοφόρας Άνοιξης! Πέτρωσε το μυαλό μας επάνω στην κοφτερή επιφάνεια

της μνήμης τους.

Οι θύμησες των αδικοχαμένων

στιγμών τους

θα στοιχειώνουν για πάντα

την σκοτεινή κοιλάδα

του πρώιμου θανάτου τους.

Χρήστος Ντικμπασάνης

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

Άκου μηδέν.

Μην παίζεις με τα νεύρα μας.

Γυρίζουμε σαν σφήκες στην περίμετρο

κι ούτε μια τρύπα να χυθούμε στο κενό σου.

Ο κόσμος μινιατούρα πλαστική

χωράει στους καθρέφτες του κρανίου σου

κι εσύ κυλάς περίκλειστο

στον άφορο κατήφορο του χρόνου.

Πλασμένοι κατ' εικόνα και ομοίωση

άσε να πλεύσουμε χωρίς αναστολές

εντός σου ως τη ζώνη του λυκόφωτος

ξηλώνοντας τις ζώνες ασφαλείας.

Κι ύστερα άνοιξε μια τρύπα στο νερό

να μας αδειάσεις στης μονάδας την ακτή

να νιώσουμε γενναίοι στη σκιά της.

Μελιτάς Χάρης

"Να μη μιλάς"

Μου είπες

"Βλάκα! Όλη η χώρα μοιρολογάει

Όλη η χώρα φτιάχνει ποιήματα

Ποιο το όφελος;

Γκρέμισέ τους!"

Εύκολα λόγια

Ωραία το ξέρω

Πάντα το 'ξερα πως από κάτω χάσκει γκρεμός

Εντάξει!

Να κλείσω τον πόνο μέσα

Και να τον κάνω ουρλιές κι οργή

Ωραία να πολεμήσω ν' αλλάξει ο κόσμος

Ποιον να πολεμήσω;

Πες μου τι να κάνω για να γλυτώσω το μέλλον;

Πες μου! ΠΕΣ ΜΟΥ!

Μας προδώσαν όλοι

Ούτε εσύ ξέρεις, έξυπνε, να μου δείξεις το δρόμο

Tην άλλη δε μου' πες "Πάμε κι όπου βγει;"

Σκύλλα και Χάρυβδη

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Μόνο πανικόβλητος μια προς το γκρεμό και μια προς το ρέμα μπορείς να τρέχεις

Έτσι για να 'χεις μια παρηγοριά πως κινείσαι

Όπως ο ποντικός στη φάκα πριν η γριά να του ρίξει ανηλεώς οινόπνευμα και να τον πυρπολήσει

Ακούω ακόμα τις κραυγές του

Νομίζεις πως είσαι καλύτερος;

Λίγο πριν την κραυγή είσαι

Λίγο πριν την εξόντωση διά της αναφλέξεως

Παρανάλωμα είσαι κι εσύ, έξυπνε!

Άσε με να κάτσω κάτω, κουράστηκα!

Άσε με να κλάψω...

Μου σκοτώσαν την ελπίδα

Βελησσαρίου Χρύσα

©ChryssaV.2023

Συνάντησα τον πατέρα

που έχασε το παιδί του

ποτέ δεν έχω παραδεχθεί

ότι πέθανε ο γιός μου , μου είπε

για να συνεχίσω να ζώ

πίστεψα ότι έφυγε στο εξωτερικό

του γράφω κάθε μέρα γράμματα

μα αυτά γυρίζουν πίσω

δεν τον βρίσκουν ποτέ στο σπίτι

μάλιστα λέμε με την γυναίκα μου

να τον επισκεφτούμε τα Χριστούγεννα

να πάρουμε το τραίνο

και να τον συναντήσουμε

θα κάνει κρύο εκεί

λέει η μητέρα του

να πάρω το παλτό του

για να μην κρυώνει

Ξένος Διονύσιος

Ένα τρένο η ελπίδα

που πέφτει κατευθείαν στο γκρεμό

είδα τα μάτια σου να με κοιτούν

σαν έφευγες

είχαν μια άγρια χαρά

λες και πήγαινες να συναντήσεις

την παλιά σου αγάπη

Ένα τρένο η ελπίδα

τι γοργά που χάθηκε;

ένιωσα την οργή σου

να με ακολουθεί

και τώρα ελπίδα δεν έχω

μόνο θυμό

και χρέος

να μη σωπαίνω ...

Μαστοροδήμου Χρύσα