Ποίηση για την κλιματική αλλαγή, Μαστοροδήμου Χρύσα

 Το Τραγούδι της θάλασσας,  Μαστοροδήμου Χρύσα

 

Μέσα μου καιρούς και τραγουδίσματα κουβαλώ

γεύσεις και μνήμες από χρόνους πειρατές

 

Άνθρωποι με προσκύνησαν

με τη γεύση των κερασιών στο στόμα τους κρεμασμένη

και τα παιδιά  τη μυρωδιά του φρέσκου ροδάκινου ντυμένα

παράταιρα έγιναν πια, πρόωρα γεννήματα

 

Άκου άκου το τραγούδι της θάλασσας

 

Πάνω μου πλαστικά πουλιά ήρθαν και πλάγιασαν

και τα αληθινά το δρόμο τους πια μπερδεύουν

τους παγωμένους κύβους της Αρκτικής αγκάλιαζα

τεράστιοι καθρέφτες  στην αγκαλιά μου τη ζωή αντανακλούσαν

μικρά κομμάτια μεγαλείου απομεινάρια βυθίζονται  πια μέσα μου

 

Άκου άκου το τραγούδι της θάλασσας

 

Αποζητώ  του καρπουζιού τη γλύκα καθώς οι  κοπελιές το στόμα τους ξέπλεναν

τη μυρωδιά των καρπών που τραγούδια και αγκαλιάσματα συνόδευαν

Οι  άνθρωποι όλο σωπαίνουν πια όλο γίνονται  πιο λυπημένοι

λες και μαζί με τις γεύσεις και τις μυρωδιές την ξενοιασιά τους  έχασαν

 

Άκου  άκου το τραγούδι της θάλασσας

Σμήνη μελισσών τους αφρούς μου χάιδευαν

καθώς  νέα σοδειά ονείρων  στους παλμούς μου επωάζονταν

γελαστά ποτάμια μάτια την αρμύρα μου φόρεσαν

στον οργασμό μιας γλυκιάς άνοιξης

 

Η πυξίδα του χρόνου όλο και πιο συχνά λαθεύει

τα βουίσματα  θυμίζουν πια χαμένους ταξιδιώτες

Νωρίς - νωρίς με βρίσκει η ερημιά και απότομα

φθινόπωρο αν είναι η άνοιξη έχω μπερδέψει

 

Άκου άκου το τραγούδι της θάλασσας

 

Παιχνίδια και λαχνίσματα στα πέλαγα ταξίδεψα

έρωτες τυφώνες, θαλάσσια ρεύματα ημέρεψα

κι οι εποχές, πιστές ερωμένες στην ώρα τους

 

 με απαρνήθηκαν τώρα και τα ρολόγια των καιρών μπερδεύτηκαν

η μήτρα μου γεννά νεκρά πουλιά και ψάρια

και θρήνο κάθε μέρα μεγαλύτερο θρήνο για τα μελλούμενα

 

Άκου άκου το τραγούδι της θάλασσας

και μην το λησμονάς