Ποίηση Βαλάσσα Λίνα

ΜΕΤΕΩΡΟΣ ΦΟΒΟΣ

Τη σιωπή φοβήθηκα
καρδιά μου,


κι αυτό το κομμάτι του

νου,

που στάθηκε μετέωρο,
ν ΄ακούσει ξανά


την τελευταία ηχώ
του στερνού σου «ΑΝΤΙΟ».

Τη σιωπή φοβήθηκα
ψυχή μου,
κι αυτές τις πληγές
που αιμορραγούν σιγανά,
ηδονική πλημμύρα
της αγάπης σου
στο σώμα μου…

Τη σιωπή σου φοβήθηκα…
Μα πιο πολύ φοβάμαι,
που σ ΄αγαπώ ακόμα…




ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Χάθηκα απόψε
σε μακρινά μονοπάτια
σε δύσβατους δρόμους

που πήραν μακριά την ψυχή μου…

Μάταια αναζήτησα
το φως της ελπίδας ,
την αχτίδα της χαράς ,
τον ήλιο της ευτυχίας
που κάποτε φώλιαζε
μέσα μου…

Σ ΄έψαξα πάλι
στους έρημους δρόμους
μέσα από καθρέφτες
μαγικούς
προσπάθησα να
σ ΄αναστήσω
κι έπλασα ξανά
τη μορφή Σου.

Στους μαύρους κύκλους
των ματιών σου,
στις σκληρές γραμμές
του προσώπου σου
και στο σφρίγος
του κορμιού και του μυαλού σου,
βρήκα επιτέλους το δρόμο μου
και ακολούθησα
το μονοπάτι της ευτυχίας…

ΛΙΝΑ ΒΑΛΑΣΣΑ