Ποίηση Αριστομένη Λαγουβάρδου

Πίνακας: Iva Gueorgieva (Gallery  New York)

Πέταξε  τώρα  εσύ...

 Με  τα  φτερά  στόν  άνεμο  ανοιγμένα,

τα  παραμύθια  πέταξαν,

πάνω  από  τη  Νήσο  τον  τζιτζικιών.

Αλλά  τα  μάτια  των  παιδιών,

είναι  στραμένα  στα  φλουριά  του  αράπη

και  τα  κορίτσια  ρίχνουν  κάτω  τα  αυγά,

μήπως  κι’ οι  καλύβες  γίνουν  παλάτια.

Μόνο ν’ ανάψουνε  στα  σκοτάδια  τα  φώτα

απ’ τα  Σάρδηνα  τη  χρυσαφένια  χώρα.

Και  από  ένα  καρύδι  θα  βγαίνει  πάντα,

μια  ανέμη  χρυσή,

όπως  με  το  κάψιμο  μιάς  τρίχας,

έρχεται  η  νεράιδα  και  τα  τελώνια.

Λένε  πώς  οι  καλικάντζαροι  μασκαρεύονται 

τα  Χριστούγεννα  κι’  αρπάζουν  τις  τηγανίτες.

Τραγουδάν  με  τις  σουβλερές  φωνές  τους

και  σηκώνουν  τις  ουρές  μεθυσμένοι.

Αλλά  πίσω  τους  ανεβαίνουν  καπνοί

και  στων  παπούδων  τα  γόνατα

αναπαύονται  όνειρα  περασμένα.

Σε  καβαλάρηδες   δυνατούς  στρώνει 

ο  άνεμος  το  χαλί  του 

και  τα  σκονισμένα  μάτια  του

φουντώνουν  τα  καλαμπόκια.

κάνει  τις  κότες   να  κακαρίζουν 

πάνω  στ’  αβγά  τούς.

Μα  οι  πασχαλιές  θάρθουν  ολόχαρες

με  κόκκινες  φλογέρες  να  ξυπνήσουν

τις  ολόγυμνες  νεράϊδες.

           

Τότε  αυτές  θα  κατέβουν  από  τα 

βαθύσκια  δάση  να  λουστούν  στη  λίμνη,

και  θα  βγεί  ο  γελαδάρης  με  το  τριμμένο

γιλέκο  και  τα  άσπρα  λαγωνικά  από  τις 

καλαμιές,  να  τούς  προσφέρει

το  χρυσό  κάνιστρο,  γεμάτο  από  άνθη 

του  Μάη.

Πέταξε  τώρα  εσύ  στις  μυστικές  κοιλάδες,

με  τα  μάτια  ενός  αητού,  με  το  σουραύλι

μιάς  αηδόνας.

Με  της  αρκούδας  την  τριχωτή  προβειά

στίς  παγωμένες  κορφές  των  Ουραλίων.

Όπως  το  τραγούδι  του  κότσυφα

κυματίζει  στην  πάχνη  των  κήπων,

όπως  οι  νυχτερίδες  φιλάν  τα  μικρά  τους

στις  απόκοσμες  σπηλιές  της  Νεβάδας.

Γιατί  τότε  και  συ  με  τα  παλιά  τραγούδια

στο  στόμα,  θα  περπατήσεις  αγέρωχος

στους  σκοτεινούς  δρυμούς,  σαν  ζαρκάδι

ή  σαν  λιοντάρι.

Σύ  που  ξύπνησες  κάτω  από  μιά  κληματαριά,

με  τα  πρωΪνά  σου  όνειρα  ανθισμένα,

θα  γίνεις  κάποτε  και  συ  ένα  φωτεινό  άστρο

και  θα  λάμπεις  στα  χρώματα  του  δικού  σου

ουράνιου  τόξου.

Μέσα  σ ‘ ένα  αθέριστο  κάμπο, 

βλέπω  το  μαντήλι  σου  να  κυματίζει,

μέσα  σε  μιά  σκοτεινή  νύχτα,

βλέπω  το  φως  σου  να  οδηγεί.

 Αριστομένης  Λαγουβάρδος