ΠΟΙΗΣΗ, ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ ΧΡΥΣΑ

ΈΡΓΟ: Εξάρχου Δήμητρα

Περί χρόνου

Με δόσεις καφεΐνης

το χρόνο κοροϊδεύω

δήθεν όλο κάνω κάτι σημαντικό

και μαζί του σοβαρά

δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ

Κι ο χρόνος

με κοροϊδεύει κι αυτός

με προσπερνάει διακαώς

και ανηλεώς

νούμερα στην πλάτη μου

κεντάει διαρκώς

Αντιστρόφως

Λένε πως πολλά

δε χρειάζεται ο άνθρωπος

για να γενεί ευτυχισμένος

μια αγκαλιά μνήμες αγάπες

ένα σπίτι σύννεφο

και ένα κομμάτι ουράνιο τόξο

και αντιστρόφως όμως

ετούτο λειτουργεί

δε χρειάζεται πολλά

για να γενεί κανείς δυστυχισμένος

μια καρφωμένη εμμονή

μια παιδική φενάκη

και μια πεταλούδα ματαίωση

καθένας ορίζει του μυαλού του

τη διαδρομή

και επιλέγει με κάποιαν υποδόρια αφορμή

το φως ή το σκοτάδι

Ο χρόνος

αμετάκλητος

αμετάπειστος

αόριστος

άναρχος

απροσανατόλιστος

απειλητικός

ασαφής

απροσδιόριστος

με αλλάζει

με πείθει

με ορίζει

με περιορίζει

με προσανατολίζει

με γοητεύει

με μαγεύει

με προσδιορίζει

πίσω όμως δε γυρίζει

Διαχείριση αισθημάτων

Μπορεί ο άνθρωπος άψογα να διαχειριστεί το μίσος

το φόβο ή την απειλή.

Λες και έχει για αυτά από πάντα προετοιμαστεί.

Μα την αγάπη;

Περίεργο δεν είναι;

Δύσκολο του είναι πολύ χωρίς καχυποψία να τη δει.

Μαστοροδήμου Χρύσα

ΚΛΕΙΔΙΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ,ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, 2019